Rozdział XV: Pierwsze zadanie

Pchnął mocno drewniane drzwi, które uderzyły o kamienną ścianę. Na sali, do której wszedł, zapadła cisza. Omiótł wzrokiem całe pomieszczenie, a jego spojrzenie zatrzymało się na Zabinim. Nie żeby nie spodziewał się, iż znajdzie swojego ucznia w tym pomieszczeniu. Był niemal pewny, że Blaise zjawił się na zebraniu tylko po to, aby posłuchać, co nowego działo się w świecie magii.

— Christopher!

Po sali rozszedł się skrzekliwy głos Voldemorta. Wspomniany mężczyzna przeniósł spojrzenie na swojego pana i prawie niezauważalnie skinął głową. Nienawidził tego człowieka, jednak doskonale wiedział, że musi okazać mu choć odrobinę szacunku.

— Masz dla mnie jakieś wieści?

Christopher miał ochotę prychnąć. Gdyby nie miał mu niczego do przekazania, nie zjawiałby się na zebraniu.

— Sewell otrzymała list, który miałem jej dać, panie. Wie o swoim darze i wie jakie konsekwencje on ze sobą niesie. Zmieniłem treść listu tak, jak mnie o to prosiłeś.

— A co z Thomasem Greengrassem?

— Ciało zostało uprzątnięte.

Voldemort pokiwał głową na znak, że zrozumiał. Christopher zauważył małe  skinięcie dłoni swojego pana, co odebrał za znak, aby zajął miejsce przy stole. Odwrócił się w kierunku pozostałych śmierciożerców i dostrzegł dwa wolne krzesła. Wybrał te między swoimi uczniami, bliżej wyjścia.

Kiedy usiadł, skierował całą swoją uwagę na to, co miał do powiedzenia Czarny Pan. Podczas każdego zebrania, Voldemort zajmował się głównie przydzielaniem zadań, które w najbliższym czasie mieli wykonać Śmierciożercy. Rutherford nie brał udziału w większych eskapadach, praca w szkole uniemożliwiała mu podobne wycieczki. Zresztą wcale nie żałował. Nie sprawiało mu przyjemności odbieranie życia niewinnym ludziom, którzy niczym nie zawinili.

Żałował, że musiał zabić Thomasa, jednak gdyby Susan nie dostała listu, Christopher byłby już dawno martwy. A innego sposobu na to, aby otrzymać tę kopertę, po prostu nie było.

Z ciężkim sercem przypomniał sobie, jak podniósł różdżkę na spokojnego, ale jednocześnie przerażającego mężczyznę, swojego przyszłego teścia. Od razu zobaczył wszystkich członków jego rodziny – ich zawiedzione twarze, ból w oczach, złość wymalowaną na twarzy Carol, a także smutek Susan. Miał nadzieję, iż nikt się nie dowie, że to zrobił. Żałował, że nie znalazł innego wyjścia z tej sytuacji.

Potrząsnął głową i skupił się na słowach Voldemorta. Skoro miał działać i pilnować młodej Sewell,  musiał wiedzieć, czy Czarny Pan nie planuje niczego, co mogłoby zagrozić jej życiu. Chociaż wątpił, aby chciał wykorzystać jej talent teraz, kiedy dziewczyna nie potrafiła się nim posługiwać. Musiał jej pomóc, aby nie stała się kolejnym pionkiem w grze Voldemorta.  

— Kiedy twoja siostra zaszczyci nas obecnością, Rutherford? — Zamarł, kiedy usłyszał, iż Voldemort ma na myśli Diannę. Jego Diannę. — Mam dla niej zadanie.

Christopher zacisnął zęby. Nie chciał, aby Dianna brała udział w tym, co się tutaj wyprawia. Była za młoda, aby zacząć zabijać i torturować. Ale także jej wrażliwa natura i delikatny sposób bycia powodował, że nie potrafiła podnieść różdżki i odebrać komuś życie. A wszyscy doskonale wiedzieli, że gdyby tego nie zrobiła, okazałaby się bezużyteczna i sama by zginęła.

— Dochodzi jeszcze do siebie po naznaczeniu — odpowiedział cierpkim głosem Christopher. — Jednak sądzę, że mogłaby już zacząć przygotowywać się do zadania, mógłbym jej przekazać wszystkie istotne informacje.

Z dwojga złego wolał sam powiedzieć Diannie, co ją czekało. A w razie czego mógł samemu zrealizować cały plan, a potem wszystko zamaskować.

Voldemort milczał.

Christopher już się obawiał, że Czarny Pan przejrzał jego plany i ma zamiar zmusić Diannę do zrobienia czegoś naprawdę okrutnego.

— Zostań po zebraniu, Rutherford.

Szlag – zaklął.

— Jesteś idiotą — syknął w jego stronę Zabini.

Chłopak miał rację. Christopher był idiotą skoro myślał, że Voldemort nie odkrył jego myśli.

Reszta spotkania przebiegła bez podobnych wydarzeń. Okazało się, że Czarny Pan w najbliższym czasie planuje kilka ataków na mugoli w wiosce Lauffeldt. Miało ono głównie polegać na wystraszeniu ludzi i wzbudzeniu sensacji, choć wszyscy znajdujący się w pomieszczeniu doskonale wiedzieli, że mają przyzwolenie na mordowanie i torturowanie niewinnych mugoli. Rutherford widział cyniczne uśmieszki niektórych śmierciożerców, zadowolonych, że będą mogli się zabawić. Sam aż się wzdrygnął, a przy okazji cieszył się, że nie będzie musiał w tym uczestniczyć.

Spotkanie zaczęło dobiegać końca i niektórzy opuszczali już salę. Paru śmierciożerców zostało, aby porozmawiać, omówić plan działania. Zabini pożegnał wszystkich i pospiesznym krokiem wyszedł, dołączając do swoich kolegów z roku.

Voldemort, który przechadzał się w głębi sali, gestem dłoni przywołał Christophera. Ten, z napiętą miną, ruszył w stronę swojego pana. Czuł, że jego własne nogi odmawiają mu posłuszeństwa, a strach zaczyna obezwładniać  ciało.

— Chciałeś ze mną porozmawiać, panie — zaczął i zacisnął dłonie w pięści, aby się uspokoić. Nie potrzebował, aby strach zawładną nim i zmusił do zrobienia czegoś głupiego.

— Doszedłem do wniosku, że nasza droga Dianna szybko nie pojawi się na żadnym zebraniu — wysyczał. Christopher nie wiedział, do czego ta rozmowa prowadzi. — Jednak potrzebuję, aby wykonała dla mnie zadanie, najlepiej jak najszybciej. Przekażesz jej.

Voldemort nie zapytał go o zdanie, więc mężczyzna nic nie odpowiedział. Po prostu kiwnął głową na znak, że rozumie każde słowo.

— Chcę, aby Dianna zbliżyła się do Sewell i przekonała, że nasza strona jest bardziej interesująca.

— Doskonale, panie — wyszeptał Rutherford, pokonany. W głębi duszy cieszył się, że Dianna otrzymała proste zadanie i niezmuszające do zniszczenia swojego sumienia. — Przekażę jej, jak tylko wrócę do zamku.

— Odejdź.

Christopher nie pamiętał drogi, którą pokonał, aby wyjść z sali zebrań. Nie pamiętał też, jak wyszedł do ogrodu w Malfoy Manor i zgłębił się w labirynt żywopłotu. Kiedy znalazł się w odległości, gdzie wszystkie inne dźwięki zamilkły, stanął, a następnie oparł się o kamienny posąg. Niepotrzebnych ozdób w labiryncie nie brakowało i choć uważał, że są one zbędne, wiedział, że Malfoyowie uwielbiają przepych.

Miał już serdecznie dość tej całej wojny, zabijania i nieustannego strachu o swoje życie, a także tego, że ludzie odkryją prawdę o nim. Nie chciał stać się tym, kim się stał i żałował, że sam udał się do Czarnego Pana, aby ten naznaczył go jako kolejnego z wielu śmierciożerców.

Ta przytłaczająca sytuacja wyniszczała go od wewnątrz, nie pozwalając na normalne życie. Chciałby wrócić do pracy w Ministerstwie, spędzać czas z kobietami i nie martwić się, że następnego dnia może być martwy. Z drugiej strony wiedział, jak czują się ci wszyscy ludzie, którzy nie mają nawet szansy na to, aby cokolwiek powiedzieć. On, będąc w szeregach Voldemorta, miał większą szansę na przeżycie.

Ale co to za życie?

— Czego od niej chciał?

Głos Zabiniego przywrócił go do rzeczywistości. Chwilę zajęło mu przypomnienie sobie przebiegu tej rozmowy, którą dopiero odbył z Czarnym Panem.

— Nic, co w tej chwili zagrażałoby jej życiu.

— Rutherford, czego od niej chciał? — powtórzył Zabini.

Mężczyzna westchnął i schował twarz w dłonie. Wiedział, że chłopak też już miał dosyć swojej roli i pozbyłby się jej równie szybko. 

— Odwal się od mojej siostry, Zabini.

Podniósł głowę i zobaczył wściekłość malującą się na twarzy chłopaka. Miał ochotę się uśmiechnąć, jednak za długo znał Blaise’a, aby wiedzieć, że poniesie konsekwencje.

— Mógłbym powiedzieć dokładnie to samo! Posłuchaj Rutherford, jesteśmy po tej samej stronie i oboje chcemy chronić twoją siostrę.

Christopher zamilkł, zdając sobie sprawę z tego, że słowa Blaise’a mają sens. Mimo swojej niechęci do chłopaka czuł, że jego intencje nie były złe.

— Dianna ma przekonać Sewell, aby ta przeszła na stronę Czarnego Pana.

Zapadła cisza. Mierzyli się gniewnymi spojrzeniami, aż po chwili Blaise zamknął oczy i odetchnął głęboko.

— Czyli jest bezpieczna — powiedział to tak cicho, że Christopher ledwo usłyszał jego słowa.

— Czego od niej chcesz?

— Nieważne.

I odszedł.

*

Po powrocie do zamku, Christopher od razu skierował się do skrzydła szpitalnego. Dianna nie była jeszcze w stanie opuścić tego pomieszczenia i samodzielnie poruszać się po zamku, dlatego pani Pomfrey zdecydowała się jeszcze trochę ją zatrzymać. Rutherford popierał ten pomysł, bowiem oznaczało to, że była bezpieczna i pod opieką pielęgniarki nic nie mogło się jej stać.

Martwił go fakt, że będzie musiał jej przekazać te wieści. Dianna została zmuszona do tego, aby wstąpić w szeregi śmierciożerców i Rutherford doskonale zdawał sobie sprawę, że cała ta sytuacja nie była czymś, co zdarza się codziennie. Dianna miała tylko szesnaście lat, a przeszła naprawdę wiele.

Przystanął, widząc samotnie siedzącą dziewczynę.

— Sewell? Co ty tutaj robisz?

Po jej wyrazie twarzy poznał, że nie spodziewała się go. Od razu podniosła się i spojrzała na niego speszonym wzrokiem.

— Ja… siedzę.

Miał ochotę się zaśmiać, jednak – widząc jej minę – powstrzymał się. Susan nie wiedząc, co powinna zrobić, ponownie usiadła na ławce.

Miał zamiar udać się do skrzydła szpitalnego, aby sprawdzić, jak się czuła Dianna, jednak zachowanie Susan zmieniło wcześniejsze plany Christophera. Jego siostra nigdzie się nie wybierała w najbliższym czasie.

Zajął bez pytania miejsce obok dziewczyny. Kiedy nic nie powiedziała, odetchnął głęboko i założył ręce na piersiach. Czuł się niezręcznie w jej towarzystwie po tym, co stało się ostatnio między nimi. Jednak Susan wydawała się nie czuć jego obecności, a nawet gdyby, to nie zwracała na niego najmniejszej uwagi.

— Czy coś się stało?

Drgnęła, jakby rzeczywiście była myślami daleko od miejsca, w którym się znajdowała.

— Dlaczego tak się tym interesujesz?

Wzruszył ramionami. Sam nie potrafił odpowiedzieć sobie na to pytanie. Tak naprawdę nie powinien w ogóle zwracać uwagi na to, co robiła Susan. Poza tym, był jej nauczycielem, a nauczyciel nie powinien faworyzować uczniów.

Zdał sobie sprawę, że nie odpowiedział na jej pytanie, a ona nadal wpatrywała się w niego wyczekująco.

— Czy to istotne? — zapytał wymijająco, mając nadzieję, że Susan porzuci ten temat.

Prychnęła.

— Dla mnie nie ma to najmniejszego znaczenia. Potrzebuję czegoś, co podsunę twojej narzeczonej — ostatnie słowo wymówiła z ironią w głosie. Jakoś nie wierzyła, że Christopher traktuje Dafne poważnie, tym bardziej, że jeszcze parę dni temu okazywał swoje uczucia komuś innemu.

— Nie zwracaj na nią najmniejszej uwagi.

— Zrobiłabym to, gdybym miała taką możliwość — odpowiedziała mu sarkastycznie.

Przewrócił oczami.

— Kiedy chciałabyś zacząć naukę o Więzi?

Przez chwilę w jej oczach zobaczył strach, który szybko został zamaskowany, a wyraz twarzy Susan wyrażał najczystszą obojętność.

— Mógłbyś mi odpuścić na parę dni? Dopiero dowiedziałam się o tym, że moi rodzice żyli, mam brata i super moc, którą chce przejąć Sam-Wiesz-Kto.

— Nie mamy wiele czasu, Sewell.

— Po prostu zostaw mnie w spokoju.

Westchnął zawiedziony, ale zaczął się podnosić. Nie miał zamiaru tłumaczyć nastolatce tego, jak ważny był każdy dzień.

— W takim razie wiesz, gdzie mnie znaleźć.

Ponownie ruszył w stronę skrzydła szpitalnego. Nie czuł żalu do Susan, że potraktowała go w taki sposób. To, co stało się między nimi w ostatnim czasie, dało mu sporo do myślenia nad tym, jak się zachował. Wiedział też, że powinien zastanowić się, dlaczego w ogóle doszło do pocałunku. Jak na razie ganił się za wykorzystywanie dziewczyny w chwili, w której potrzebowała wsparcia.

Odegnał od siebie te myśli.

Powinien skupić się na Diannie i formie, w której przekaże jej wiadomość od Czarnego Pana. Na pewno chciała zapomnieć o tym, że ma mroczny znak na lewym przedramieniu, a także o tym, że była torturowana podczas inicjacji. Dotąd nie mógł uwierzyć, że Voldemort chciał bardzo młodą dziewczynę w swoich szeregach i potraktował ją dokładnie w taki sam sposób, jak pozostałych. Dianna nie była dla niego zagrożeniem.

Kiedy wszedł do skrzydła szpitalnego, od razu dostrzegł parawan, który zasłaniał jego siostrę. Specjalnie poprosił o to panią Pomfrey, aby zapewnić dziewczynie więcej prywatności.

Christopher odsunął delikatnie parawan i powstrzymał się przed tym, aby nie zasłonić go z powrotem. Spodziewał się, że twarz Dianny będzie wyglądała koszmarnie, dokładnie tak samo, kiedy przynieśli ją do skrzydła szpitalnego z Blaise’em. Jednak każda rana wydawała się być ostrzejsza i bardziej wyraźniejsza niż wcześniej. Sama nastolatka nie bardzo się tym przejmowała.

Podszedł do niej i przysiadł na skraju łóżka.

— Chris?

Przytaknął i próbował się uśmiechnąć, jednak na jego twarzy pojawił się tylko grymas bólu. Nie potrafił okazać zmartwienia, czy nawet zwykłego współczucia – to nie leżało w jego naturze.

— Czekałam, aż się zjawisz.

— Jak się czujesz? – zapytał, zamiast dalej myśleć. Dianna wzruszyła tylko ramionami i skrzywiła się.

— Wszystko mnie boli. I czuje się… taka upokorzona.

— Wiem. Kiedy wracasz na lekcje?

Ich rozmowa była bardzo sztuczna. Nie potrafili się porozumieć w takich chwilach, a przez wiele lat nie mieli ze sobą żadnego kontaktu.

— Wyminąłeś się z Blaise’em.

Christopher zmarszczył brwi, kiedy Dianna wspomniała o chłopaku.

— Czego chciał?

Zamiast odpowiedzieć, uśmiechnęła się. To wprawiło Rutherforda w jeszcze większe zdziwienie. Mógł sądzić, że Zabini zjawił się tylko po to, aby poflirtować z jego siostrą. Z drugiej strony, to by wyjaśniało powód, dla którego tak się nią interesował. Odpuścił ten temat, bo Dianna i tak by nic mu nie powiedziała.

– A ty dlaczego tutaj jesteś?

– Wróciłem z Malfoy Manor.

Jej twarz stężała, a w oczach pojawiła się panika. Christopher doszedł do wniosku, że nie zapomniała bólu, który czuła podczas inicjacji, i prawdopodobnie już zawsze będzie się bała tego miejsca.

— Nic ci nie grozi, Dianno. On tylko…

— Nie Chris, nie chcę o tym słyszeć.

— Dianno, nie możesz się teraz wycofać!

Nie odpowiedziała. Zasłoniła oczy i stłumiła jęk. To wszystko brzmiało tak sztucznie, a ostatnie dni nie należały do najlepszych. Nie potrafiła uwierzyć, że naprawdę była torturowana, a teraz będzie służyła Czarnemu Panu. Świadomość, że będzie musiała wykonywać te wszystkie okrutne rzeczy… Wolała nawet o nich nie wiedzieć.

— Nie potrafię jej wykorzystać, Chris — wyszeptała, a po policzkach Dianny zaczęły płynąć łzy. — Nie chcę, aby przechodziła przez to, co ja.

Starał się nie okazywać zdziwienia. Powinien się domyślić, że Zabini pierwszy przekaże jej złe wieści. Chciał jej okazać współczucie, ale nie potrafił.

— Pomogę ci, Dianno.

Uśmiechnęła się przez łzy.

— Ostatnio pomagasz zbyt wielu osobom, Chris. Bądź ostrożny.

_______________________

Tutaj przyznam, że zawiodłam. Nie tylko Was, ale samą siebie. Obiecywałam sobie, że nie będę pisała takich okropnych rozdziałów. Jednak siedziałam i przerabiałam jak się dało, dzięki poprawkom mojej Bety znalazło się naprawdę głupich fragmentów. Jeżeli zaś chodzi dialogi między Chrisem a Dianną oraz Susan a Chrisem to one miały wyjść drewniane. Żeby nie było, nie wyszło mi to przez przypadek. Następny rozdział w połowie lutego.

  

edt. 29.01  wprowadziłam ostatnie poprawki,  wg. Waszych sugestii. Błędy sprawdziłam dokładniej, podopisywałam brakujące końcówki i zmieniłam mniej logiczne fragmenty. Gdyby jeszcze coś się znalazło, proszę o informację.