Rozdział XVI: Nadzieja

— Co planujesz?

Podskoczyła na krześle, gdy usłyszała za sobą zachrypnięty głos Zabiniego. Wzdrygnęła się, kiedy poczuła jego oddech na szyi, mając nadzieję, że stoi dalej niż w rzeczywistości. Mogła się spodziewać, że w końcu zjawi się, aby zapytać, jak jej idzie. Miała nadzieję, że cisza między nimi potrwa dłużej niż tydzień, ale najwidoczniej jak zwykle się przeliczyła.

Nie chciała też z nim rozmawiać, więc nie odwróciła się w jego stronę. Nie miała większego problemu z podjęciem tej decyzji, gdyż znajdowali się na lekcji transmutacji i jak mogłaby się spodziewać Susan, McGonagall nie byłaby zachwycona, gdyby urządziła sobie pogawędkę z innym uczniem. Z drugiej strony Zabini nie potrafił odpuścić, kiedy już coś postanowił. Sprawę utrudniał fakt, że chłopak siedział w ławce za nią i mógł zasypywać ją pytaniami.

— Powiedz, że chociaż spróbowałaś.

Ignorowanie Zabiniego i ćwiczenie zaklęcia zmieniającego kolor włosów było trudnym zadaniem. Od czasu ostatniej rozmowy z Christopherem, Susan starała się zapomnieć o tym, że powinna nauczyć się, jak wznieść barierę.

— Jesteś głupia.

— Zamknij się, Zabini — warknęła, nie wytrzymując tego, że cały czas pochylał się w jej stronę. — Nie będę rozmawiała o tym w pełnej klasie.

Chciała, aby Blaise wrócił  do przerwanego zajęcia, dając jej spokój. Wiedziała, że to nie powstrzyma go od znalezienia jej po zajęciach i wypowiedzeniu słów, których potem pożałuje. Próbowała odsunąć od siebie te myśli, zaciskając jednocześnie usta.

— Nie wyjdzie ci to zaklęcie, jak będziesz tak mocno zagryzała wargi.

Nott nie odzywał się do niej od czasu ich rozmowy na błoniach, dlatego była zaskoczona, gdy zdecydował się przerwać milczenie.

Siedziała koło niego na transmutacji od początku roku szkolnego, ale nie rozmawiali zbyt wiele podczas zajęć. Zazwyczaj pracowali razem w parze, nie licząc okresu, kiedy ją ignorował.

Uśmiechnęła się do niego krzywo i uniosła brwi ze zdziwienia.

— Powinnaś spróbować delikatniej machnąć nadgarstkiem, a przede wszystkim rozluźnić mięśnie.

Nie odpowiadając, spojrzała na swoją różdżkę. Kolejną nieudaną próbę Teodor skwitował głośnym westchnięciem. Złapał jej nadgarstek i poruszył nim, pokazując, jak powinna wykonać ten ruch. Kiedy Susan poczuła jego dotyk, cała się spięła. Pragnęła wyrwać rękę z jego uścisku. Widząc jej minę, Teodor sam puścił nadgarstek, nieco zbity z tropu.

— Przepraszam — powiedział cicho.

— Nic się nie stało. Dziękuję za pomoc — odpowiedziała sztywno.

 — Nie, przepraszam za wszystko — odezwał się głośniej. — Nie powinienem wtedy mówić tych wszystkich rzeczy, a potem cię ignorować.

Susan nie wiedziała, czym była bardziej zaskoczona: jego przeprosinami czy faktem, że domyślił się, jak mogła odebrać jego zachowanie. Miała problem ze znalezieniem odpowiedzi na słowa, które należały do niego, więc po prostu kiwnęła głową.

— Możesz pokazać mi jeszcze raz?

Teodor się uśmiechnął. Wyglądało na to, że wszystko wróciło do normy. Susan nie przejęła się nawet prychnięciem Zabiniego.

Kolejna godzina lekcji zleciała Susan na ćwiczeniu zaklęcia, najpierw na własnych włosach, potem na krótkiej fryzurze Notta. Starała się okazywać my więcej sympatii i zapomnieć o fakcie, że przez ostatnie tygodnie atmosfera między nimi była dosyć chłodna. Zadanie nie należało do najłatwiejszych, ale zdecydowanie prostsze od nieustannego rozpamiętywania o nawarstwiających się problemach. Trudno jej było sobie przypomnieć, kiedy ostatnio tyle się uśmiechała, nie zwracając kompletnie uwagi na ludzi dookoła. Teodor nie sprawiał wrażenia osoby pragnącej powtórzyć swoje wyznanie, przez co Susan czuła się jeszcze lepiej. Nawet Zabini nie był w stanie minami i dźwiękami popsuć jej zabawy.

Pod koniec lekcji Teodor starał się przywrócić swoje włosy do pierwotnego stanu, co tylko wywołało uśmieszki na ustach paru Ślizgonek. Susan sposępniała na wieść, że przed nią kolejna lekcja, w której będzie musiała wziąć udział. Nigdy nie lubiła zajęć, podczas których musiała atakować drugiego człowieka, więc obrona przed czarną magią nie zapowiadała się obiecująco.

Kiedy na zamkniętym podręczniku pojawiła się mała karteczka, sięgnęła po nią bez wahania, podświadomie spodziewając się, co tam zobaczy. Pismo Blaise’a, mimo tego że ładne, spowodowało, że straciła dobry humor. Tak jak myślała jakąś godzinę temu, Zabini nie odpuści i będzie chciał z nią porozmawiać.

Wiedziała, że ta sprawa z Więzią jest niezwykle istotna, ale pragnęła ignorować ją jak najdłużej się dało. Nieustanne rozmowy i myśli o niej powodowały tylko, że chciałaby się jej pozbyć. Żałowała, że było to niemożliwe.

Pokiwała smętnie głową na znak, że zgadza się na rozmowę podczas przerwy, wiedząc, że siedzący ławkę dalej Zabini uważnie na nią patrzył. Westchnęła i zgniotła karteczkę, następnie wrzucając ją do spłowiałej torby. Susan domyśliła się, że zanim przypomni sobie o kawałku papieru, ta trochę poleży w torbie.

Nie musiała długo czekać na dzwonek – zadzwonił parę minut później. Na jego dźwięk wrzuciła książki, pergamin i różdżkę do torby, szybko wydostając się z klasy. Skoro miała już rozmawiać z Zabinim, wolała, aby nikt tego nie widział. Zwłaszcza Potter, który od spotkania na korytarzu spoglądał na nią podejrzliwie.

Po wyjściu z klasy skierowała się od razu w stronę schodów. Musiała wyjść z zamku, gdzie prawdopodobieństwo, że ktoś ich podsłucha jest większe. Poza tym, nie znała żadnych miejsc, w którym mogliby spokojnie porozmawiać. Unikanie Zabiniego mijałoby się z celem, więc wolała poświęcić przerwę na drugie śniadanie, niż przez cały dzień dostawać karteczki.

Nie musiała się odwracać, aby zobaczyć, czy za nią szedł.

Kiedy pchnęła drzwi frontowe, zimne powietrze owiało jej twarz. Poczuła jak włosy, które niedawno ujarzmiła, ponownie są w nieładzie. Przystanęła na chwilę, spodziewając się,  że Blaise ją dogonił i stał za nią. Nic nie powiedział, tylko pokazał ręką miejsce, gdzie jedna ściana budynku stykała się z drugą, przez co między nimi powstała wąska szpara.  

Chciała stanąć na widoku, ale najwidoczniej on wolał trochę więcej prywatności.

Wsunęła się między zimne, kamienne ściany, wtulając się w najodleglejszy kąt. Usłyszała, jak zaklął, więc doszła do wniosku, że musiał uderzyć się o wystający róg. Starała się nie uśmiechnąć.

— Powinnaś rozkuć tę ścianę i odsunąć się jeszcze dalej.  

— Nie bądź sarkastyczny — syknęła.

Nic nie odpowiedział.  

— Chciałeś ze mną porozmawiać — przypomniała mu, starając się zachowywać jak najswobodniej.

Milczał przez chwilę. Widać było, że zastanawiał się, co chciałby powiedzieć, więc mu nie przerwała. Nie miała najmniejszej ochoty  stać przy tej ścianie,  ale wolała mieć to z głowy.

— Po tym, co zobaczyłaś w skrzydle szpitalnym, wiesz pewnie, że jestem zdrajcą. Tak samo jak Rutherford. Współpracujemy z właściwą stroną podczas tej wojny, więc to nie tak, że jesteśmy śmierciożercami.

— Dianna jest taka jak wy?

Rzucił jej szybkie spojrzenie i pokręcił głową.

— Nie, ona została do tego zmuszona. Nie wie, że ja i Rutherford zdradziliśmy. Nie w tym rzecz, Susan. Mówię ci to wszystko dlatego, że potrzebujemy twojego zaufania. Normalnie trzymałbym cię z daleka od całej tej sytuacji i nie narażał na niebezpieczeństwo. Sprawy zaczęły się komplikować, więc potrzebujemy, żebyś zaczęła z nami współpracować, kiedy przyjdzie odpowiednia pora.

— A co, jeśli nie chcę wam pomóc?

— Nie widzisz tego, prawda? Jesteś nam potrzebna. Dlatego tak naciskamy na twoją naukę kontroli, dlatego teraz stoję przed tobą i wyjawiam tajemnicę, które mogą nas wszystkich zabić! — Zaklął. — To nie jest dobre miejsce na takie rozmowy. Czy możemy na tobie polegać?

— Wyjaśnisz mi to wszystko? — Rozejrzała się szybko. — Następnym razem?

Pokiwał głową.

—Następnym razem spotkamy się we trójkę i odpowiem na każde pytanie, zgoda?

— W porządku.

Na jego ustach pojawił się ledwie zauważalny uśmiech. Wyciągnął rękę i dotknął jej policzka.

— Dziękuję, Susie.

Zabrał dłoń szybciej, niż Susan zdążyła wypuścić powietrze. Speszona odprowadziła go wzrokiem i dopiero po paru sekundach zdecydowała się pójść w jego ślady.

— Kiedy?! — krzyknęła za nim. Parę osób znajdujących się na w pobliżu odwróciło głowy, aby zobaczyć, kto robił hałas.

— A jak myślisz?

Westchnęła. Plany na dzisiejszy wieczór ponownie uległy zmianie. Teraz musiała tylko wymyślić jakąś wymówkę, którą wciśnie Dafne. Siostra nie będzie raczej zadowolona, kiedy dowie się, że Susan wybiera się do gabinetu Rutherforda.

*

— Ile razy mam ci powtarzać, że jesteś skończonym idiotą?!

Christopher Rutherford opierał się dłońmi o blat biurka. Jego twarz nadal pozostawała blada, jednak w oczach można było dostrzec gniew.

— Po co chcesz ją angażować?! To tylko dziecko!

— Ma prawo wiedzieć, co się dzieje!

Zabini założył ręce na klatce piersiowej i nie spuszczał wzroku ze nauczyciela.

— Jakbyś nie mógł trzymać języka za zębami! Ona nie umie tego kontrolować, nie chce się nauczyć, a tym bardziej nam pomóc. Musiałbym ją zaprowadzić do Czarnego Pana. Tego właśnie chcesz? Aby znalazła się w jego pobliżu i prawdopodobnie nie przeżyła tego spotkania?

— Po co Sam-Wiesz-Kto miałby zabijać Susan?

Christopher nie odpowiedział. Westchnął tylko i wyprostował się. Przerastała go ta sytuacja: współpraca z Zabinim, bycie zdrajcą, zamartwianie się o Diannę, narażanie życia Susan. Biorąc to wszystko pod uwagę, żałował, że zgodził się na współpracę z Dumbledore’em. Mógł po prostu stać obok i tylko przyglądać się wyczynom Voldemorta, czekając, aż ktoś inny będzie miał na tyle odwagi, aby mu się przeciwstawić. Konsekwencją zabaw w bohatera była śmierć wielu osób. Nigdy nie sądził, że będzie musiał zmagać się z takimi wyrzutami sumienia.  

Na chwilę przestał słuchać słów Blaise’a, ponieważ zobaczył wspomnienie — błagalne spojrzenie Thomasa. Nie chciał go zabijać, odbierać mu ostatnich lat życia tylko dlatego, że ktoś mu tak rozkazał. Jeśli okazałby się mniejszym tchórzem, mógłby uciec. Voldemort dopiero po paru tygodniach kazałby rozpocząć poszukiwania, skoro nigdy nie był tak ważny. Gdyby uciekł, pewnie za jakiś czas ktoś odnalazłby jego ciało, ale przynajmniej Dianna nie musiałaby słuchać poleceń tego potwora. Nikt nie ucierpiałby z jego ręki, a przede wszystkim, byłby wolny.

— Co jeszcze jej powiedziałeś? — Odezwał się po dłuższej chwili, zdając sobie sprawę, że Zabini czekał na jakąś reakcję z jego strony.

— Niewiele. Głównie udało mi się ją przekonać, żeby przyszła dzisiaj to twojego gabinetu i pozwoliła sobie pomóc.

Christopher westchnął.

— Mam nadzieję, że nie wyjawisz jej zbyt wiele, Zabini. Mimo wszystko nie może wiedzieć wszystkiego.

— Masz mnie za głupca? — warknął chłopak. — Doskonale zdaję sobie sprawę, że kiedy Czarny Pan dowie się o drugiej osobie potrzebnej do odbycia rytuału, będzie zabijał dopóki jej nie odnajdzie.

— A wię nie wierzysz, że Susan opanuje każdą możliwość obrony?

— Skoro mnie się to nie udało, to jej tym bardziej.

Spojrzeli na siebie z konsternacją. Christopher pierwszy odwrócił wzrok i podszedł do drzwi, aby wpuścić uczniów do środka. Wolał skończyć tę rozmowę teraz, póki nie padły niewłaściwe słowa.

— Spodziewam się ciebie o dziewiętnastej, Zabini — powiedział, dając mu tym samym znak, aby opuścił klasę.

Po wyjściu Zabiniego próbował się rozluźnić, ale nie udało się. Może gdyby został sam, mógłby wypić szklaneczkę Ognistej Whiskey i zapaść w znajomy mu już letarg. Jednak perspektywa spędzenia kolejnych dwóch godzin w zamkniętym pomieszczeniu, pełnym cuchnących oparów wydobywających się z kociołków uczniów, nie wydawała się taka zła.

 Prychnął. Nienawidził uczyć, a każda minuta spędzona w tej klasie wydawała mu się wiecznością. Marnował czas, kiedy patrzył na nastolatki, które wymachiwały nożami w najmniej odpowiednim momencie. Większość osób, które przebywały w tej chwili w klasie, przychodziły tutaj tylko z konieczności, gdyż dopiero wyniki z egzaminu zdecydują, czy w przyszłym roku będą mogli kontynuować naukę na poziomie Owutemów. I miał nadzieję, że za rok już go tutaj nie będzie.

Rozejrzał się szybko po pomieszczeniu, kątem oka widząc, że większość uczniów zajęła swoje miejsca mimo tego że do końca przerwy pozostało jeszcze pięć minut. Pokręcił głową z rozczarowaniem, kiedy zobaczył, że wśród nich nie ma znajomej, brązowej czupryny. Dopiero po chwili zdał sobie sprawę, że Susan jest na szóstym roku, nie piątym.

Odwrócił się w stronę wielkiej tablicy znajdującej się z prawej strony jego biurka. Skoro miał jeszcze pięć minut, postanowił zająć czymś myśli i ręcznie wypisać składniki do eliksiru, który uczniowie mieli uwarzyć podczas dzisiejszych zajęć. Chwytając prymitywną kredę, kartkował podręcznik w poszukiwaniu strony z przepisem. Nie potrzebował zerkać na listę składników, chciał tylko podać, gdzie pozostali będą mogli znaleźć dokładniejszą instrukcję, bez tracenia czasu na szukanie jej w spaśnym tomie.

Brakowało mu pomysłu na dzisiejszą lekcję. Sam nie miał również ochoty sprawdzać skomplikowanego eliksiru, więc postanowił zrobić uczniom powtórkę. Nakreślił wielkimi literami, na szczycie tablicy ELIKSIR WIGGENOWY, wypisując jedynie te składniki, które znajdą w szkolnych zapasach. Doszedł do wniosku, że skoro uczyli się go rok temu z poprzednim nauczycielem, to powinni wiedzieć, czego użyć do jego uwarzenia.

— Dzisiaj przygotujecie eliksir, który przyda się pani Pomfrey w skrzydle szpitalnym, więc mam nadzieję, że przyłożycie się do tego zadania. Co mądrzejsze osoby pewnie pamiętają, czego powinny użyć, jednak reszta z was znajdzie pełną listę składników w Podstawowych Eliksirach. Jako pracę domową macie przygotować wypracowanie na temat eliksiru skurczającego. Będzie to wprowadzenie do tego, co będziemy robić w przyszłym tygodniu. Macie czas do poniedziałku. Nie przyjmuję żadnych usprawiedliwień. Zaczynajcie.

Wiedział, że mówił zbyt długo. Zazwyczaj nigdy mu się to nie zdarzało. Pisał, co mają zrobić, zadawał pracę domową i kończył. Dopiero po dwóch godzinach żegnał wszystkich, zbierał fiolki i przygotowywał się do następnej lekcji.

— Przypominam o zachowaniu ciszy — rzucił i ostatni raz ogarnął pomieszczenie wzrokiem. Nie spodziewał się, że wszyscy będą milczeli. Przyzwyczaił się, że uczniowie są zaprogramowani do rozmów i nieustannego szumu wokół siebie. Pokręcił głową, zajmując miejsce za biurkiem. Sięgnął ręką po plik pergaminów leżących na jednym z jego rogów i z westchnieniem zaczął sprawdzanie.

Kątem oka obserwował, co działo się przed nim.

Co jakiś czas zaznaczał w tekście niektóre słowa, stawiając przy nich znak zapytania lub całkowicie wykreślając niektóre sekwencje zdań. Nie spodziewał się, że ktoś będzie przykładał się do pisania prac domowych z sensem. Trafił właśnie na pergamin jakiegoś drugoklasisty i dał sobie spokój, zostawiając sprawdzanie na później.

— Panno Greengrass, prosiłem chyba o ciszę — powiedział spokojnie, podnosząc głowę. Astoria nie wydawała się przejmować jego słowami, więc odłożył pióro i podszedł do jej ławki.

Dopiero po jakimś czasie spojrzała na niego, a w jej oczach widział wyzwanie.

— Tak, panie profesorze? — Ostatnie dwa słowa dodała z wyraźną pogardą.

 Skrzywił się, nie wiedząc, czego mógł się spodziewać.

— Możesz mi wyjaśnić, dlaczego od paru minut przeszkadzasz innym?

— Prawdopodobnie dlatego, że zadanie, które dostaliśmy, jest głupie.

Uśmiechała się do niego kpiąco. Parę osób zachichotało. Christopher uniósł rękę, na co Ślizgoni od razu zamilkli.

—  Czy prosiłem cię o komentarz odnośnie dzisiejszej lekcji?

Zaczyna się, pomyślał.

— A czy prosiłam cię o to, żebyś krzywdził moją siostrę, szwagrze? 

Zaklął w duchu. Nie spodziewał się, że ta dziewczyna będzie na tyle głupia, aby zdradzić tę tajemnicę. Poczuł narastający w nim gniew. Pospiesznie zacisnął dłonie w pięści, aby pohamować choć trochę swoją reakcję. Astoria, wypowiadając te słowa, zaprzepaściła szansę na małżeństwo Dafne. Kiedy zostali zaręczeni, tylko kilkoro arystokratów znało prawdę i nikt nie miał prawa jej wyjawiać, dopóki nie skończy się rok szkolny. Teraz, kiedy to wyszło na jaw, plotka w mgnieniu oka rozniesie się po szkole i dotrze do uszu samego dyrektora. Nie spodziewał się, że sprawa zakończy się łagodnie.

— W tej chwili zabierz swoje rzeczy i opuść klasę — wyszeptał. — A po kolacji zapraszam do swojego gabinetu na szlaban. Nie będę tolerował takiego zachowania.

Wyglądało na to, że Astoria rzeczywiście zrozumiała, jak wielki błąd popełniła. Zarumieniona chwyciła za podręcznik i wymaszerowała z klasy. Nikt się nie odezwał, chociaż parę osób zerkało na Rutherforda ze zdziwieniem.

— Wracajcie do pracy — machnął ręką i sam opuścił pomieszczenie. Drzwi zatrzasnęły się za nim z hukiem. Doskonale zdawał sobie sprawę, że żaden uczeń w klasie nie skończy pracy, a wszyscy będą rozmawiać o tym, czego się właśnie dowiedzieli.

Szedł szybko, więc złapał Astorię, zanim skręciła za róg lochu. Mocno ścisnął jej dłoń i obrócił dziewczynę ku sobie.  

— Coś ty sobie, do cholery, myślała?! — zagrzmiał. — Jesteś skończoną idiotką!

Milczała, wpatrując się w niego ze obawą. Mocniej zacisnął palce na jej nadgarstku. Zobaczył, że się skrzywiła.

— Puść, to boli — jęknęła.

— Zniszczyłaś wszystko, co planowali twoi rodzice! Twoja głupota spowodowała złamanie umowy i teraz twoja siostrzyczka może ci jedynie podziękować za to, że zhańbiłaś jej dobre imię. Myślisz, że dlaczego trzymaliśmy tę informację w tajemnicy?

— Nie myślałam! Puść mnie!

— Nie myślałaś?! — Popchnął ją na ścianę. — Zastanów się teraz.  

Zobaczył w jej oczach łzy, jednak jego złość była tak silna, że wcale się tym nie przejął. Mogłaby płakać, krzyczeć, a miałby tylko ochotę, aby ją uderzyć. Nie obchodziło go, że nie ożeni się z Dafne. Nigdy mu na tym specjalnie nie zależało. Wiedział, że musi to zrobić, aby podtrzymać czystość krwi i koneksje rodzinne. Obawiał się, że zniszczył swoją opinię. Kiedy wyda się, że sypiał z uczennicą, będzie skończony.

Próbował się uspokoić. Będzie mógł to odkręcić. Pójdzie do Dafne, powie, żeby zaprzeczyła i zrzuciła winę na fanaberię siostry. Zrobi wszystko, aby plotki ucichły jak najszybciej, a rodzice uczniów nie zmusili go do dymisji. Inaczej Czarny Pan zabije go za nieskończone zadanie.

Nie obchodziło go nawet, dlaczego Astoria pomyślała, że zdradzał jej siostrę. W tej szkole jedynymi ładnymi dziewczętami są uczennice. Więc z którą?

Susan.

Zaklął. Malfoy musiał jej powiedzieć, że Draco rzucił na niego klątwę Imperius.

— Będziesz zaprzeczała, powiesz, że sobie to wymyśliłaś, uroiłaś, czy cokolwiek. Dobrze wiesz, że coś takiego nie miało miejsca. Zrobisz więc wszystko, aby zminimalizować problem.

Pokiwała głową. Zauważył na jej policzkach łzy. Rozluźnił uścisk.

— Oby to był ostatni raz. Następnym razem sam wezmę sprawy w swoje ręce. Wynoś się stąd.

Astoria szybko zniknęła mu z  oczu. Odprowadził ją wzrokiem do samego zakrętu, a potem oparł się o ścianę. Nie wróci już do klasy, gdzie uczniowie pewnie debatowali nad wagą słów Greengrass.  Mógł jedynie pójść do sypialni i patrzeć, jak cały misterny plan szlag trafia. Bo kiedy już coś raz zaczęło się walić, to do samego końca.

_________________________

Jednak wróciłam. Wiecie, sama zaczęłam już powoli wątpić, czy jeszcze coś tutaj opublikuje. Wiem, że rozdział nie jest żadnym moim szczytem, ale w jakiś pokręcony sposób mi się podoba. W końcu jest w nim wszystko, co chciałam przekazać. Następny powinien pojawić się w lipcu. Pewnie za jakiś czas znajdziecie informacje o tym obok. A co w nim będzie? Z pewnością wiele przydatnych informacji :) I obiecuje, że skończyłam z tajemnicami i gmatwaniem tego wszystkiego!