Rozdział XIV: Wyznanie

Ranek nie przyniósł upragnionego ukojenia. Susan nadal czuła cały ból i frustrację dnia poprzedniego i, jak dotąd, nie znalazła sposobu, jak się tego pozbyć. Usilnie próbowała wyprzeć wspomnienia i treść listu z głowy, jednak każda próba kończyła się niepowodzeniem. Po jakimś czasie dała sobie z tym po prostu spokój. Mogła jedynie rozpamiętywać wczorajsze wydarzenia i wiedzieć, że przez ten cały czas była oszukiwana. Jednak istniała jeszcze jedna możliwość: mogła zacząć szukać rodziców na własną rękę, o ile jeszcze żyli. Z drugiej strony, zastanawiała się, co im powie, kiedy już ich odnajdzie. Mogła również napisać pełen pretensji list do swoich przybranych rodziców z pytaniem, dlaczego ukrywali prawdę przez tyle lat. Jednak doskonale wiedziała, dlaczego. Jej matka wytłumaczyła wszystko w liście.

W przypływie bezsilności Susan uderzyła pięścią w stół, przy którym siedziała w Wielkiej Sali. Parę zaciekawionych uczniów spojrzało na nią, ale nie przejęła się tym. Skierowała swój wzrok najpierw na drzwi, a kiedy nie ujrzała w nich nikogo znajomego, przeniosła go na stół nauczycieli i zauważyła Christophera Rutherforda, który bacznie się jej przypatrywał. Momentalnie zainteresowała się tym, co znajdowało się na jej talerzu.

Była głodna, ale po tych wszystkich rewelacjach nie miała apetytu. Jednak nie widziała w sensu w głodzeniu siebie i z westchnieniem sięgnęła po widelec. Jajecznica, którą nałożyła sobie wcześniej, nie miała smaku. A raczej miała, tylko Susan go nie czuła.

Machinalnie unosiła widelec do ust. Ta monotonna czynność sprawiła, że była czymś zajęta i przestała chociaż na moment myśleć o liście i swoich żyjących, albo nieżyjących, rodzicach i bracie.

— Dobrze spałaś?

Dafne usiadła po jej prawej stronie i sięgnęła po dzbanek z sokiem dyniowym. Susan pokręciła przecząco głową i wzięła do ust kęs jajecznicy.

— To tak jak ja, strasznie się wiercisz w nocy. — Chociaż Dafne starała się rozluźnić napiętą atmosferę między nimi, kiepsko jej to szło. — Dobra, posłuchaj…

— Nie, to ty posłuchaj — przerwała jej Susan. — Nie mam pojęcia, jakich bzdur nagadała ci Astoria, ale mnie z nim nic nie łączy. On jest moim nauczycielem, nikim innym.

Dafne pokiwała głową na znak, że jej wierzy.  Tak naprawdę nie była pewna słów swojej przyrodniej siostry. Niemniej jednak to, co opowiedziała jej zeszłego wieczoru Astoria, wydało się bardzo nieprawdopodobne. Susan była ładną dziewczyną, ale nie na tyle, aby zainteresować kogoś takiego jak Christopher. Dodatkowo nigdy nie zwracała uwagi na płeć przeciwną, więc podejrzewanie jej o romans z nauczycielem było absurdalne.

— A więc wszystko między nami w porządku? — zapytała Sewell. — Wiesz, o wiele lepiej jest żyć ze świadomością, że nie wszyscy w rodzinie cię nienawidzą.

— Oni cię wcale nie nienawidzą — wymruczała Dafne. — Moi rodzice są po prostu bardzo surowi i nie potrafią okazać żadnych pozytywnych uczuć.

— To nie zmienia faktu, że traktują mnie jak obcą osobę, mimo tego że mieszkam z wami od urodzenia.

— Susan — zaczęła, ale urwała, kiedy zobaczyła minę swojej przyrodniej siostry. — Masz rację, traktują cię inaczej w pewnych aspektach. Jednak nie zapominaj, że uważają cię za członka naszej rodziny i dlatego za mąż wyjdziesz z ich domu, jako Greengrass.

To sprawiło, że Susan przestała się odzywać. Kompletnie zapomniała, że po skończeniu tego roku będzie musiała wyjść za mąż za człowieka, którego w ogóle nie zna. Nawet nie wiedziała, kim on jest. Nie znała jego nazwiska, wieku, a jednak musiała stanąć na ślubnym kobiercu i obiecać mu wieczną miłość i wierność. Susan nie wiedziała, jak temu wszystkiemu podoła, bo wizja brania ślubu w wieku siedemnastu lat ją przerażała. Z drugiej strony mogła się nie zgodzić, ale doskonale wiedziała, że jej sprzeciw nic nie zmieni. Zazdrościła Dafne, że ona wie za kogo wyjdzie, i Astorii, która najwidoczniej była szczęśliwa z wyboru przyszłego męża.

— Masz ochotę się przejść? — zaproponowała Susan.

Jej sąsiadka parsknęła i wskazała ręką na wysokie okno, w które co jakiś czasu uderzały duże krople deszczu.

— Nie ma mowy, nie ruszam się dzisiaj z zamku.

Speszona Susan odłożyła widelec i zaczęła się podnosić. Jakoś deszcz nie bardzo jej przeszkadzał, a wizja, że jednak zostanie sama, bardziej ją ucieszyła niż zasmuciła. W jakimś stopniu lubiła towarzystwo swojej przyszywanej siostry, jednak tym razem spytała ją z grzeczności, czy chciałaby się z nią przejść po szkolnych błoniach. Susan nie zwracała uwagi na lekki deszcz, wiedząc, że za parę dni wychodzenie na spacer będzie kompletnie niemożliwe. Ziemia nabierze wilgoci i cały teren stanie się śliskim bagnem, po którym przejście bez przewrócenia się będzie wymagało cudu.

— Jak chcesz — odparła i szybko się pożegnała. Na odchodnym spojrzała jeszcze na stół nauczycieli, ale Christopher był już pogrążony w rozmowie z nauczycielką numerologii.

Do drzwi  zamku nie musiała pokonać wiele, więc przeszła ten odcinek w szybkim tempie. Susan tak bardzo chciała wyjść na błonia, że nie pomyślała, iż powinna wziąć ze sobą płaszcz lub przynajmniej grubszy sweter.

Kiedy otworzyła drzwi, nie poczuła żadnego chłodu, który zazwyczaj towarzyszył opadom deszczu. Śmiało ruszyła więc w stronę jeziora. Chciała popatrzeć, jak krople wody uderzają o taflę. We Francji wiele razy obserwowała to zjawisko i zawsze ją to fascynowało. Zastanawiała się, jakim cudem krople deszczu, uderzając w wodę, mogą tworzyć kształt koła, który po chwili powiększał się do tego stopnia, że nachodził na inne okręgi. Z drugiej strony nie chciała znać prawdy, bo wtedy cała magia by znikła.

Potrząsnęła głową. Naprawdę myślała o takich nic niewartych sprawach jak okręgi na tafli jeziora?

Ze względu na mokrą ziemię nie mogła na niej usiąść, więc po prostu stanęła i mocno objęła się ramionami. Choć z początku nie czuła panującego chłodu, po chwili chłodny wiatr z deszczem dał się we znaki. Skuliła się w sobie z nadzieją, że się rozgrzeje. Jednak dreszcze spowodowały, że musiała zawrócić z powrotem w stronę zamku. Zrobiła to okrężną, trochę zahaczając jeszcze o skraj Zakazanego Lasu i szklarnie profesor Sprout, drogą.

Susan potrzebowała pobyć sama. Ciągła obecność innych uczniów ją rozpraszała. Nie chciała również przebywać w murach zamku, gdzie na pewno spotka Christophera w jednym z korytarzy. A skoro lekcje zaczynały się dopiero za pół godziny, pragnęła to wykorzystać.

Nie chciała wracać do treści listu, bo było to bezsensowne. Nie uda jej się niczego zmienić, poznać rodziców czy kiedykolwiek się z nimi spotkać. Skoro dostała ten list, to znaczyło, że oboje nie żyli, tak przynajmniej było tam napisane.

Największy problem stanowiła teraz Więź, o której pisała matka. Skoro twierdziła, że może ona zabić, Susan zaczęła sobie wyobrażać swoją śmierć na tysiące sposobów, bo nie wiedziała, która będzie tą właściwą. W każdej chwili mogła upaść i już nigdy się nie podnieść, dlatego tak ważne było, aby dowiedziała się jak przed tym się chronić. Jednak, co miała na myśli jej matka, mówiąc, że jest tak ważna dla samego Czarnego Pana? Sama Więź, skoro okazywała się tak rzadka i niebezpieczna, nie powinna mieć żadnego znaczenia, kiedy ona sama nie wiedziała, do czego to wszystko służy. Jakim cudem więc, Ten, Którego Imienia Nie Wolno Wymawiać wiedziałby, jak się nią posłużyć? Zanim zacznie się bronić, powinna wiedzieć, co oznacza Więź Krwi i do czego służy. Jeżeli była to broń, to użyta przez niewłaściwą osobę, mogła spowodować klęskę drugiej strony, a dodatkowo sprowadzić śmierć na nią, jej posiadaczkę.

Pozostawała również kwestia brata. Skoro matka twierdziła, że on nadal żyje, to musiała być prawda. Jednak skąd mogła wiedzieć, kim ów chłopak jest. Mogła zostawić w liście jakąkolwiek wskazówkę, aby ułatwić jej zadanie. Z drugiej strony byłoby to bardzo lekkomyślne, bo gdyby list został przechwycony, to Czarny Pan zainteresowałby się również jej bratem. W takim razie doszła do wniosku, że tylko we dwójkę będą w stanie nauczyć się panować nad Więzią. A była już pewna, że on ją również posiada. Tylko jak miała go odnaleźć, nie mając żadnych informacji? Mogła zapytać Christophera, może on coś wiedział na ten temat, skoro miał wiedzę na temat Więzi. Od kogoś jej brat musiał się nauczyć tego wszystkiego.

Zatrzymała się gwałtownie, kiedy zobaczyła, że w jej stronę kieruje się Teodor Nott. Zacisnęła usta i odwróciła się w przeciwną stronę. Nie chciała z nim rozmawiać, nie chciała, aby zakłócił jej samotność. Nie interesowało ją, że pewnie chciał się zapytać o jej poszukiwania. Przyczynił się w dużej mierze do tego, co znalazła, jednak nie była pewna, czy może mu zaufać. A matka prosiła, aby nie powierzała tajemnic niewłaściwym osobom.

— Sewell! Zaczekaj!

Przyspieszyła tylko kroku, jednak nie odeszła zbyt daleko, ponieważ silna dłoń złapała ją za ramię i zmusiła do zatrzymania. Doskonale wiedziała, że to Teodor. Nie miała odwagi spojrzeć mu w oczy, więc spuściła wzrok, wpatrując się w ubłocone buty.

— Unikasz mnie? — zapytał wprost. Skoro tak to ujął, Susan delikatnie pokiwała głową na znak, że potwierdza. — Dlaczego?

Nie znała odpowiedzi na to pytanie, więc po prostu milczała. Gdyby się dłużej zastanowiła, doszłaby do wniosku, że odpowiedź jest jak na wyciągnięcie ręki. Nie potrafiła zaufać Teodorowi, bo nie wiedziała, jaki ma cel w tym, że jej wcześniej pomagał. Mogła jedynie pomyśleć o jego dobrym sercu, ale to wcale nie była prawda. Tacy ludzie jak Nott nie robią nic z dobroci serca, więc czegoś będzie po niej oczekiwał, a ona nie chciała niespodzianek. Mogłaby również zapytać się go o przyczynę jego pomocy, ale obawiała się, że nie tylko wyśmieje jej pytanie, ale również zbędzie i nigdy nie uzyska odpowiedzi.

— Dlaczego ciągle za mną łazisz i nie chcesz dać mi spokoju? — warknęła. — Nie potrzebuję twojego towarzystwa.

Zaśmiał się gardłowo.

— Dobre pytanie, Sewell — odparł i puścił jej ramię. Odetchnęła z ulgą, bo uścisk był na tyle mocny, że zaczęła czuć ból. — Zainteresowałaś mnie, dlatego za tobą chodzę. Zjawiasz się nagle, lśnisz swoim urokiem osobistym, a jednocześnie jesteś bardzo zagubiona.

Speszyła się. Cóż, nie spodziewała się tak banalnej odpowiedzi. Teodor Nott był po prostu nią zainteresowany.

— To nie znaczy, że musisz mnie prześladować.

— Uważasz, że cię prześladuję, kiedy pojawiam się w najmniej oczekiwanym momencie? – spoważniał, kiedy zobaczył jej minę. — Może i masz rację, powinienem pojawiać się wtedy, kiedy tego oczekujesz, prawda? 

Prychnęła.

— A co, nauczyłeś się czytać w myślach? — Od razu pożałowała swoich słów. Oczywiście, że potrafił czytać w myślach, pewnie nawet wiedział, o czym teraz pomyślała.

— Niekoniecznie, Sewell. Nie mam najmniejszej ochoty czytać ci w myślach, ale jednocześnie mam dość czekania, aż przejrzysz na oczy i zobaczysz, że jestem tobą zainteresowany i dasz mi jakiś znak.

— Znak? — zapytała zbita z tropu. — Mam ci zamachać, kiedy będę chciała się z tobą umówić? Naprawdę, Nott, czego ty się spodziewałeś?

Zdenerwowała go. Nie powinna mówić tych rzeczy, kiedy w końcu podszedł i powiedział jej, że jednak ma w tym jakiś interes. Patrząc na to, że udało jej się do niego zbliżyć, nie powinna mieć żadnych ale.

— Nie jestem tobą zainteresowana, Teodorze.

Sama się zdziwiła, że to powiedziała. Jednak nie znała go w ogóle. Nie miała to żadnego znaczenia, że teraz stoi tu przed nią i wprost mówi, że chce się z nią spotkać. Ona nie chciała tego tak bardzo, a wręcz pragnęła teraz znaleźć się w swoim dormitorium i zapomnieć.

Ponownie złapał ją za ramię, ale tym razem nie ścisnął.

— Sądzisz, że powinnaś mi odmówić?

— Tak.

Puścił ją i odszedł w przeciwną stronę. Susan odetchnęła z ulgą, kiedy widziała jego oddalającą się sylwetkę. Ta scena wydała jej się tak absurdalna, że miała ochotę się zaśmiać. Ale była tak przerażona, że nie śmiała.

Usłyszała dzwony, które wyrwały ją z zamyślenia. Od razu domyśliła się, że powinna natychmiast wracać do zamku, zanim dostanie szlaban za spóźnienie się na lekcję.

*

Dzień mijał zadziwiająco powoli, co wcale nie przeszkadzało Susan i jej kolegom z roku. Podczas każdej lekcji starała się zbliżyć do swojego partnera, ewentualnie partnera innego sąsiada. Podczas zielarstwa dołączyła do grupy Krukonów, którzy najpierw patrzyli na nią podejrzliwie, ale po paru minutach lekcji zobaczyli jej zaangażowanie i postanowili dać szansę. Susan rozmawiała z nimi o mało szczególnych sprawach, zazwyczaj nawiązując do danej czynności czy dołączając się do obgadywania niektórych nauczycieli, a nawet do narzekania na wysoki poziom nauczania. Dla niej taka nauka nie była niczym nowym, ponieważ w Beauxbatons całymi dniami siedziała zakopana w podręcznikach, ucząc się formułek zaklęć, teorii na zielarstwo czy przepisów na eliksiry. Wcale jej to nie przeszkadzało, ale dzisiaj robiła wszystko, aby wpasować się w tłum. Może i nie była w porządku wobec swoich nowych znajomych i nie była kimś, kim jest naprawdę, ale z całych sił pragnęła zapomnieć o sytuacji z dzisiejszego poranka.

Miała dziwne przeczucie, że Nott nie odpuści i nadal będzie za nią chodził, drążył i pragnął z niej coś wyciągnąć. Nie była tym zainteresowana. Miała naprawdę wiele spraw na głowie – musiała odszukać swojego brata, a przede wszystkim nauczyć się panować nad Więzią, zanim ta ją zabije.

I znowu zaczęła o tym myśleć, zganiła się w duchu.

— Susan, mogłabyś nie ściskać tak tej rośliny? Zaraz opryskasz nią Schuyler — zwrócił jej uwagę wysoki brunet, którzy przedstawił się jako Alex. Schuyler była jego dziewczyną, chociaż Susan odnosiła inne wrażenie, kiedy patrzyła na ich zachowanie. Nie wyglądali na zakochanych.

— Uch, przepraszam — wyjąkała Sewell i puściła łodygę.

Już zaczynasz wszystko chrzanić.

Susan odsunęła się od doniczek, aby zrobić miejsce innym członkom grupy i zaczęła rozglądać się dookoła. Widziała jeszcze inne zespoły, policzyła, że było ich cztery, a więc jej grupa była piąta. W kącie po prawej stronie pracowało paru Ślizgonów, przy drzwiach dwie grupki składające się z Puchnów i dwóch Krukonów. A Gryfoni jak zwykle trzymali się razem z Potterem i Granger. Kiedy spojrzała w stronę Wybrańca, ten jakby wyczuł to i podniósł głowę. W pierwszym odruchu chciała do niego pomachać, ale pokręcił nieznacznie głową, więc zmieniła zdanie. Wiedziała, że będzie musiała jeszcze z nim porozmawiać i oddać mu pelerynę-niewidkę, którą schowała pod poduszką w swoim dormitorium. Miała nadzieję, że Astoria nie wpadnie na pomysł grzebania w jej rzeczach. Chociaż po niej można było spodziewać się wszystkiego, włącznie z naruszeniem czyjejś prywatności.

Westchnęła i wróciła z powrotem do stołu. Na dzisiejszych zajęciach mieli pozrywać owoce Dyptamu, aby pani Pomfrey mogła wycisnąć z nich wydzielinę do celów leczniczych. Jak na razie udało im się zdobyć tylko trzy owoce, nie będąc jednocześnie poparzonym przez różowe liście. Zastanawiała się, dlaczego wszystkie magiczne rośliny muszą mieć skutki uboczne: Jadowita Tentakula atakowała człowieka i wstrzykiwała swój jad do jego organizmu, natomiast Mandragory wydawały z siebie te nieprzyjemne dźwięki…

— Mogę? — zapytała, przepychając się do przodu. — Już to robiłam w zeszłym roku.

To wytłumaczenie nie dotarło do Krukonów, którzy nadal stali przy swoich stanowiskach. Alex, który zajął jej miejsce, próbował dostać się do owocu znajdującego się dokładnie pod jednym z różowych kwiatów. Zasyczał z bólu, kiedy dotknął wierzchem dłoni żyłek parzących.

— Alex..?

Tym razem nie musiała długo czekać, bo chłopak odsunął się do tyłu, robiąc jej miejsce. Dalej się dziwiła, że Krukoni nie mogą po prostu przestać uważać się za najlepszych i uznać, że ktoś ma większe doświadczenie.  

Kiedy Susan znalazła się blisko rośliny, włożyła grube rękawice ochronne, które miały uniemożliwić kwiatom poparzenie jej dłoni. Zastanawiała się, dlaczego nikt z tej grupy nie wpadł na ten pomysł już wcześniej.

Poprosiła również Schuyler, aby złapała łodygę i unieruchomiła falującą roślinę, a następnie pewnym ruchem dłoni chwyciła małą, brązową kulkę i szarpnęła. Poczuła, jak owoc zaczyna drżeć jak galareta, więc uznała, że może go spokojnie włożyć do wiadra z wodą.

Powtórzyła ten zabieg jeszcze parę razy, aż kwiat znieruchomiał i zapadł w sen. Mogła poprosić o kolejną roślinę, ale chciała dać szansę innym.

— Dziesięć punktów dla Slytherinu — usłyszała głos profesor Sprout za swoimi plecami. Odwróciła się zażenowana, bo po raz pierwszy udało jej się zdobyć punkty. — W poprzedniej szkole nauczyłaś się zrywać owoce Dyptamu, panno Sewell?

— Tak, pani profesor. W zeszłym roku mieliśmy egzamin z części praktycznej zielarstwa.

— Świetna robota, oby tak dalej — pochwaliła i poszła dalej.

Susan usłyszała stłumiony chichot jednej dziewczyny, ale kiedy zerknęła w jej stronę, Ślizgonka zamilkła. Chcąc nie chcąc, Susan zdobyła punkty dla jej domu, więc nie powinna się śmiać.

— Może masz ochotę przyjść na spotkanie klubu nauki? — odezwał się czarnowłosy chłopak o imieniu Marcus. — Spotykamy się w każdy czwartek o osiemnastej w bibliotece. Przydałaby się nam osoba, która potrafi odróżnić różne rodzaje roślin.

Marcus nie proponował jej tego spotkania z czystej sympatii, ale również nie było po nim widać zazdrości czy niechęci. Przystałaby na tę propozycję, ale nie chciała marnować swojego czasu na debatach dotyczących nauki. Nie teraz, kiedy miała na głowie poważniejsze sprawy. Odmówiła więc, delikatnie tłumacząc, że czwartki ma zajęte innymi zajęciami.

— Szkoda, ale gdybyś zmieniła zdanie, to zaproszenie jest nadal aktualne.

Parę osób pokiwało głowami na potwierdzenie słów kolegi.

Cóż, przynajmniej na chwilę zapomniała o Teodorze.

Reszta lekcji upłynęła jej na przyglądaniu się, jak inni walczą z wydobyciem owoców Dyptamu. Parę osób skorzystało z jej sposobu i włożyło rękawiczki, więc ilość nieprzyjemnych dźwięków momentalnie zmalała.

Kiedy rozległy się dzwony obwieszczające koniec lekcji, szybko chwyciła za podręcznik od zielarstwa i skierowała się w stronę wyjścia ze szklarni.

— Możemy chwilę porozmawiać? — W swoim uchu usłyszała szept Harry’ego Pottera. Kiedy zobaczył, że nie ma nic przeciwko, złapał ją za rękaw szaty i pociągnął na tył kolejki, która w międzyczasie zdążyła się powiększyć. Dzięki temu mieli możliwość skierowania się w przeciwną stronę niezauważeni.

— Twoi przyjaciele nie mają nic przeciwko, że ze mną rozmawiasz?

— Pewnie mają, ale ta sprawa jest na tyle poważna, że nie przejmuję się ich opinią.

Zaskoczył ją. Nie tego się po nim spodziewała, myślała, że cała ich wczorajsza rozmowa, a także treść listu, zostanie im opowiedziana przez okularnika. Domyśliła się jednak, że zachował to wszystko dla siebie. Ale jakie to miało teraz znaczenie, skoro wiedziała, że Harry stoi po jej stronie, a jeżeli nie po jej, to na pewno po stronie Dumbledore’a?

Uczniowie szybko opuścili szklarnię, większość zaczęła biec do zamku, bo uporczywy deszcz do tej pory padał. Harry z Susan skierowali się w stronę zaciemnionego przez drzewa zakątka, w którym mieli nadzieję, że nikt im nie przeszkodzi.

— Dziwna sytuacja — zaczęła.

Nic nie odpowiedział. Kątem oka zobaczyła, że zaciska nerwowo dłonie w pięści i butem zaczyna rozkopywać ziemię. Dziwnym trafem, rozbawił ją ten widok.

— Mógłbyś przejść do rzeczy? Za chwilę mam eliksiry.

Westchnął przeciągle.

— Masz moją pelerynę? – Kiedy zobaczył, że pokręciła głową, spoważniał. — Dobra, mniejsza o to. Ufam, że ją oddasz w najbliższym czasie. Byłem u Dumbledore’a.

— Rozmawiałeś z nim o tym, co wczoraj przeczytałeś?! Nie miałeś prawa…

— Miałem czy nie miałem, to nie ma teraz znaczenia. Dyrektor jest zaniepokojony tą sytuacją i kazał ci przekazać, że jak nie znajdziesz kogoś, kto pomoże ci nad tym zapanować, to możesz zawsze na niego liczyć. No, na niego albo na mnie. Wpakowałaś się w niezłe bagno.

— Jakbym sama nie zauważyła, Potter — warknęła.

Wcale nie chciała pomocy Wybrańca, a tym bardziej dyrektora placówki, którego nigdy nie poznała. Może obydwaj stali po stronie dobra, ale to nie znaczyło, że mogła im zaufać. Właściwie, bała się to zrobić.

— Słuchaj, dzięki za pelerynę i w ogóle, ale nie mieszaj się w nieswoje sprawy. To moja sprawa, do kogo się zwrócę i kogo poproszę o pomoc. Nie twój interes.

Prychnął.

— Oczywiście, że mój. Nie mogę pozwolić, aby Voldemort dostał to, czego tak bardzo pragnie, nawet jeżeli nie potrafi się tym posłużyć. — Widząc jej minę, spotulniał. — Przepraszam, nie powinienem mówić o tobie w formie bezosobowej.

— Przestań zbawiać świat, Potter — warknęła na niego. — Nie jesteś bohaterem, masz dopiero szesnaście lat. Nie bierz się za coś, czego nie rozumiesz.

— A ty niby rozumiesz?

— Nie i nie ukrywam tego. To nas od siebie różni.

— Natomiast ja nie mam zamiaru stać bezczynnie i czekać, aż mnie zabiją. Powtarzam, możesz zwrócić się do Dubledore’a jeżeli potrzebujesz pomocy, ale przestań się zachowywać, jakby ci na niczym nie zależało.

Odwrócił się i zaczął iść w kierunku zamku.

— Potter! — krzyknęła jeszcze za nim, ale nie zareagował.

____________________

Moje postanowienie noworoczne: pisać rozdziały na bieżąco, ale dodawać je co dwa tygodnie, no najpóźniej co trzy. Na razie zaczęłam to wprowadzać w życie, bo jestem na etapie pisanie rozdziału piętnastego. Zobaczymy czy uda mi się dotrwać do samego końca w nowym tempie albo chociaż miesiąc. Nie będę już zwalała na naukę, bo jakoś podczas przerwy świątecznej nie tknęłam kompletnie niczego: żadnego zeszytu czy podręcznika, a obiecywałam sobie, że jeszcze raz przejrzę cała geografię fizyczną.

Mam nadzieję, że rozdział chociaż trochę się wam spodobał. Jak znajdziecie jakieś nielogiczności, to proszę dajcie znać. Chciałabym popoprawiać opowiadanie i jak na razie jestem na etapie drugiego rozdziału.

Pozdrawiam serdecznie.