Rozdział XIII: Obowiązek cz. 2

Susan zmartwiała, kiedy poczuła twarde usta Christophera na swoich. On również znieruchomiał, jakby sam zdziwił się, że zrobił coś takiego. Jednak żadne z nich się nie odsunęło. Susan poczuła jak Chris poruszył ręką, jakby chciał ją objąć, ale oprzytomniała w porę i odepchnęła go. Posłał jej zaskoczone spojrzenie, ale po chwili znowu nic nie mogła dostrzec w jego oczach. Na siłę chciała przywołać na swojej twarzy wściekłą minę, ale nie udało się. Była zdziwiona tym, co przed chwilą miało miejsce, że cała złość na niego wyparowała. Zacisnęła pięści i odsunęła się jeszcze dalej, potykając o leżącą na ziemi książkę. Schyliła się i podniosła ją. Prychnęła, kiedy zobaczyła tytuł sugerujący, iż znajdzie w środku różnego rodzaju eliksiry poprawiające nastrój. Niemal zaśmiała się ironicznie.

Ściskając książkę w ręku, przeszła na drugi koniec pomieszczenia, gdzie znajdował się regał. Chciała odłożyć ten egzemplarz podręcznika na swoje miejsce, ale zatrzymała się celowo przy półkach, aby zyskać na czasie. Nie chciała rozpoczynać od razu rozmowy o tym, co się stało. Wolała popatrzeć na grzbiety grubych tomisk niż wyjaśnić całą sytuację. Podczas tego zastanawiała się, czy nie warto po prostu się odwrócić i uciec. Dopiero po chwili doszła do wniosku, że wychodząc z pomieszczenia nic nie zyska, a jedynie pokaże, że jest tchórzem i nie potrafi zachować się dojrzale.        Zacisnęła zęby i odwróciła się z powrotem w stronę Christophera. 

Patrzył na nią intensywnie. Zarumieniła się. Doszła do wniosku, że nie chce zaczynać tej rozmowy, biorąc pod uwagę, że dopiero co na niego krzyczała. To nie ona go pocałowała, zamiast tego miała ochotę go uderzyć. Za to, że ukrywał całą prawdę przed nią tylko dlatego, że miałby z tego jakąś korzyść. Ale to nie zależało od niego, nie miał trzymać listu. Od razu jak go dostał, powinien jej oddać. Była jednak za bardzo zmęczona, aby nadal ciągnąć tamtą dyskusję . Zdawała sobie sprawę, że on nic sobie nie zrobił z jej słów i nadal będzie postępował tak, jak wcześniej.

Powinien ją przeprosić za to wszystko, ale nawet na to nie liczyła. Był zbyt dumny, żeby wyksztusić z siebie tak banalne słowo.

Popatrzyła na niego wyczekująco. Usłyszała, jak cicho wzdycha i podchodzi do niej bliżej. Chciała się cofnąć, ale poczuła za sobą regał i książki, które boleśnie wpijały się w plecy. Pragnęła uciec wzrokiem od tych przenikliwych, błękitnych oczu. Niestety jego postawa jej to uniemożliwiła, więc uparcie zaczęła patrzeć na jego tors. Nie patrz mu w oczy. Nie patrz mu w oczy. Powtarzała jak mantrę.

— Susan.

Nie patrz mu w oczy. Nie patrz mu w oczy.

— Spójrz na mnie.

Nie patrz... cholera.

Zaklęła. Podniosła głowę.

Nadal miał poważną minę, a jego oczy płonęły. Tylko dzięki nim była w stanie rozszyfrować w jakim jest stanie i doszła do wniosku, że jak najszybciej powinna wyjść z gabinetu. Zamiast tego cała się spięła wyobrażając sobie, że gdy tylko ją dotknie rzuci się na niego z pazurami.

Chris wyczuł zmianę jej postawy i zrezygnowany opuścił ręce. To, co zrobił parę minut temu było głupie i nieodpowiedzialne, ale chciał ją uciszyć. Przyznał sam przed sobą, że nie był to trafiony pomysł. Mógł to sobie wyrzucać, ale stało się i nie wiedział jak ma to odkręcić. A ona czekała aż coś powie.

Westchnął i zrezygnowany cofnął się o parę kroków.

Nie miał zamiaru się usprawiedliwiać, ale słowa same wypłynęły z jego ust.

— Nie planowałem tego, co się stało. To był... błąd. To nie powinno mieć miejsca.

— Bo jesteś moim nauczycielem?

Pokiwał powoli głową. Nie tylko to miał na myśli, ale sprawę z Dafne przemilczał. Nie był uczciwy wobec swojej młodziutkiej narzeczonej od jakiegoś czasu, więc kolejna zdrada nie zrobiła mu różnicy. Bardziej chodziło mu o to, że sprawując kontrolę nad Susan, takim zachowaniem może popsuć ich relacje i utrudnić współprace przy nauce obrony umysłu przed Więzią.

— Ale to nie tłumaczy tego, że to zrobiłeś.

— A ty w pierwszym odruchu powinnaś mnie odepchnąć — odbił piłeczkę.

Susan spojrzała na niego zdezorientowana, bo nie zrozumiała tego sformułowania. Dla niej było jasne, że tego nie zrobiła, bo była zaskoczona. Nie miała zamiaru się tłumaczyć, więc po chwili wahania prychnęła. Wywołała na jego twarzy uśmiech.

— Możemy o tym zapomnieć i udawać, że nigdy nie miało miejsca? — zaproponował. Nikły uśmiech nadal nie schodził z jego twarzy. Żałowała, że nie sięgał oczu.

Pokręciła przecząco głową.

Owszem, chciała zapomnieć, ale wiedziała, że nie potrafi tego zrobić. Nie dość, że był to jej pierwszy pocałunek, to jeszcze z narzeczonym jej siostry i nauczycielem! Wymazanie go sobie z głowy graniczyło z cudem, a tego nie była w stanie zrobić.

— Przykro mi, ale stało się. Mogę udawać, ale nie zapomnę tego. Nie zmienia to faktu, że jesteś moim nauczycielem, ale...

I powiedziała mu dlaczego. Zobaczyła, że się speszył. Obawiała się, że za chwile wybuchnie śmiechem i zacznie sobie z niej kpić, dlatego wyminęła go i skierowała się w stronę masywnych drzwi. Po paru krokach poczuła jego dłoń zaciskającą się na jej dłoni, która zmusiła ją żeby się zatrzymała.

— Puść mnie — wyszeptała i chciała wyrwać swoją dłoń.

W odpowiedzi przyciągnął ją do siebie. Spanikowała i zaczęła się wyrywać, ale uniemożliwił jej to.

— Christopherze, puść mnie... Nie komplikujmy sytuacji.

— Pierwszy pocałunek nie powinien tak wyglądać.

Przestała się szarpać. Nic by tym nie zdziałała.

Zaczął się nachylać. Zaklęła.

— Nie chcę drugiego z tobą — syknął mu prosto w usta i odwróciła głowę tak, że dotknął jej ciemnych włosów. Wściekły puścił ją, a ona wykorzystała sytuację i wybiegła z gabinetu. Wiedziała, że jeszcze pożałuje tego, co zrobiła.

*

Astoria patrzyła na swoją starszą siostrę z wyrazem tryumfu na twarzy. Wiedziała, że wygrała tę rundę i teraz Dafne przestanie darzyć Susan taką sympatią jak jeszcze miesiąc temu. Nie miała żadnego namacalnego dowodu na to, że Sewell ma romans z Chistopherem, ale nie przejmowała się tym zbytnio. Wystarczyło, że Dafne uwierzyła jej na słowo i teraz będzie bardzo podejrzliwa wobec swojej rówieśniczki.

Oparła się o kolumienkę łóżka siostry, aby mieć Dafne w zasięgu swojego wzroku. Nie wiedziała jeszcze, co zaplanowała, ale miała nadzieję, że coś naprawdę podłego. Astoria za wszelką cenę chciała, aby Susan zniknęła z ich życia. Ona nie pasowała do arystokracji, dlatego cieszyła się, że wiele lat spędziła we Francji i nikt nie miał z nią większego kontaktu. A teraz wróciła razem z Dafne i na dodatek zaczęły się przyjaźnić.

Dokładnie nie wiedziała, co ma zrobić, aby Sewell zniknęła z ich życia na zawsze. Cieszyła się, że Susan prędzej czy później opuści rezydencję i zostawi całą jej rodzinę w spokoju.

Astoria doskonale pamiętała, jak Carol, jej matka, starała się nauczyć tę przybłędę podstawowych zasad zachowania i jak wszelkie próby kończyły się fiaskiem. Wielokrotnie podśmiewała się wraz z Dafne ze swojej przyszywanej siostry i wiecznie płatały jej psikusy, za które Susan, jako ofiara, była karana przez Carol, rzadziej przez Thomasa, który jako jedyny odnosił się do dziewczyny z życzliwością. Wtedy było o wiele prościej wpakować Susan w kłopoty, bo były młodsze i każde wybryki były tłumaczone przez dorosłych jako dziecięce zasady. Teraz nie miała pojęcia, co mogłaby zrobić, aby Susan raz na zawsze zniknęła z jej życia i nie mieszała się do szczęścia członków rodziny. Na razie doszła do wniosku, że mogłaby wykorzystać do tego Christophera, który, jak Astoria zdążyła zobaczyć, zwrócił uwagę na Sewell. A nic nie stoi na przeszkodzie, żeby między Dafne a nim doszło do paru kłótni.

Astoria uśmiechnęła się kpiąco, kiedy Dafne skończyła grzebać w kufrze i wyciągnęła pergamin. Chciała zapytać, po co jej był, ale się powstrzymała. I tak jej powie, zawsze mówiła o wszystkim, co planowała. A nie wątpiła, że chciała napisać list.

— Zamierzam sporządzić plan i zasady, które wręczę Susan.

Młodsza Greengrass uniosła brwi. Jaki był sens w pisaniu zasad? Astoria pomyślała, że jej siostra zwariowała, myśląc, że Sewell przejmie się tym, co zażyczyła sobie jej siostra.

Podeszła do Dafne i wyrwała jej z ręki pergamin. Nie miała zamiaru pozwolić, aby zrobiła z siebie pośmiewisko. Już wolałaby, gdyby Dafne napisała list do Rutherforda, prosząc o wyjaśnienia. A to też odpadało, bo gdyby mężczyzna zaprzeczył, cały pomysł straciłby znaczenie.

— I chcesz jej tak po prostu to dać? Liczysz, że nie będzie zadawała żadnych pytań?

Dafne uśmiechnęła się.

— No tak, masz rację. — Usiadła na pościelonym  łóżku Pansy Parkinson i spojrzała na siostrę wyczekująco.

Gniew na Susan minął, a Dafne poczuła się zagubiona w tej sytuacji. Doskonale wiedziała, że Christopher będzie miał kochanki. Nawet jej ojciec dawniej sprowadzał do swojej sypialni obce kobiety, które po jakimś czasie wyrzucał na żądanie Carol. Dlaczego więc młody mężczyzna nie zrobiłby tego samego? Jednak gdzieś w głębi serca pragnęła, aby Rutherford pozostał jej wierny.

Pamiętała moment, w którym przyszła do niego i oddała mu się całkowicie. Miała wtedy nadzieję, że zaakceptuje ten związek, a może uda jej się wytworzyć między nimi więź. Próbowała oszukać samą siebie, doskonale wiedząc, że między nimi nigdy nie będzie żadnego uczucia. Zresztą, była za młoda na małżeństwo i nie rozumiała, dlaczego po skończeniu szkoły nie mogła pozostać jeszcze w domu rodziców.

Denerwowały ją te wszystkie zasady, konwenanse i w jakimś stopniu chciała się z nich wyłamać. Pokazać, że sama potrafi o siebie zadbać. Ale za każdym razem wyobrażała sobie zawiedzioną minę matki, a potem zmieniała zdanie, bo wiedziała, że inaczej straciłaby wszystko. Ale czy to miało teraz jakiekolwiek znaczenie?

— Nadal nie mogę uwierzyć, że Susan byłaby do tego zdolna — westchnęła. — Wiesz, ona nigdy nie miała chłopaka, więc dziwię się, że ona i Chrisopher... że oni...

— Nie zadręczaj się tym — odparła Astoria i usiadła obok siostry. — Żadna z nas jej nie zna, więc tak naprawdę nie wiemy, co robiła przez te wszystkie wakacje, które spędzała w rezydencji we Francji.

— Mimo wszystko...

— Dafne! — Astoria nie wytrzymała. — Ta dziewczyna od samego początku wszystko psuje! Nigdy nie powinna się znaleźć w naszym domu, jest zwykłą sierotą, której nikt nie chciał, dlatego rodzice się nią zaopiekowali. A ty jej po prostu współczujesz, usprawiedliwiając każdy czyn i naiwnie ufając. Ona na to nie zasługuje.

— Wielkie dzięki, siostro.

Obie dziewczyny odwróciły się w stronę drzwi, gdzie stała Susan, groźnie mrużąc oczy.

— Nigdy nie sądziłam, że aż tak bardzo mnie nienawidzicie.

— Susan...

— Nie Dafne, nie musisz. Poproszę jutro opiekuna domu o przeniesienie do innego dormitorium, nie będziesz musiała mnie znosić każdego dnia.

Podeszła szybko do swojego łóżka, stojącego po przeciwległej stronie prostokątnego pomieszczenia, wdrapała się na nie i zaczęła zaciągać zasłony.

— No tak, Christopher. W końcu tak wiele dla niego znaczysz, prawda? — syknęła Astoria. Susan znieruchomiała. Opuściła powoli ręce i spojrzała zimnym wzrokiem na obie siostry. — Nie ukrywaj.

Astoria wcale nie planowała zwrócić się w ten sposób do Sewell. Była wściekła, że Susan usłyszała jej rozmowę z Dafne. Poczuła, jak Dafne ostrzegawczo łapie ją za nadgarstek, ale w tej chwili nie przejmowała się tym, co jej siostra ma do powiedzenia.

— Nie wiem, co miałabym ukrywać — odparła Susan ostrożnie.

— Daj spokój, Astorio — szepnęła ostrzegawczo Dafne. — Dosyć.

Ale blondynka nie miała najmniejszego zamiaru przestać. Wstała i przeszła całą długość pomieszczenia, kopiąc po drodze leżące na ziemi szaty. Stanęła na przeciwko Susan, unosząc dłoń w stronę Dafne.

— Przyznaj, że Christopher jest świetny w łóżku — syknęła w stronę przyszywanej siostry. — Powiedz Dafne, jak ci z nim dobrze.

Sewell wytrzeszczyła oczy i przysiadła na piętach ze zdziwienia. Nie wiedziała, co się właśnie rozgrywa, ale miała wrażenie, że powinna to od razu wyjaśnić. Wbrew temu, co myślały, nic nie łączyło ją z tym mężczyzną. Przeniosła spojrzenie na Dafne, która speszona obserwowała całe zdarzenie. Wstydziła się.

— Dafne... Z nim nic mnie nie łączy. Nigdy bym czegoś takiego nie zrobiła. Przecież mnie znasz! Wiesz, że nigdy nikogo nie miałam, a ktoś taki jak Rutherford nie zwróciłby na mnie uwagi!

Ale starsza Greengrass pokręciła po prostu głową.

— Wcale cię nie znam, Susan. Ale jeżeli coś cię z nim łączy, zakończ to natychmiast, inaczej będę zmuszona napisać do matki.

— Ale mnie nic z nim nie łączy!

— Przestańcie na siebie krzyczeć.

Do pokoju wkroczyła Pansy Parkinson. Obrzuciła wszystkie dziewczyny krytycznym spojrzeniem, które zatrzymało się na Susan. Jej mina wyrażała czystą pogardę.

— Nie interesuje mnie, o co wam poszło, ale nie mam najmniejszego zamiaru słuchać waszych wrzasków, więc zlitujcie się i idźcie spać. Astorio...

Wściekła Susan zasunęła szybko zasłony, pragnąc zniknąć. Nie chciała, aby którakolwiek dziewczyna zaczęła ponownie dyskutować na temat, o którym nic nie wiedziały.

Usłyszała jeszcze, jak Dafne szeptem gani Astorię, a ta prycha i wychodzi z dormitorium, trzaskając drzwiami. Po chwili Dafne musiała wejść pod kołdrę, żegnając się z Pansy, która nic nie odpowiedziała. Dopiero wtedy Susan mogła pozbyć się swoich ubrań i wsunąć pod pościel w samej bieliźnie.

Leżała tak w ciszy, starając się nie myśleć o dzisiejszym dniu. Wydarzyło się naprawdę wiele rzeczy, które po prostu ją przytłaczały.

Dowiedziała się, skąd pochodzą te wszystkie bóle, wizje i strach przed czymś, czego nie znała. W sumie Christopher nie wytłumaczył jej wiele, ale miała nadzieję, że zrobi to na ich najbliższym spotkaniu. Oczywiście jeżeli się ono odbędzie, ale teraz nie miała na to najmniejszej nadziei. Nie tylko ta Więź ją przytłaczała, miała nadzieję, że dowie się, o co w tym wszystkim chodziło. Przypomniała sobie jak poznała treść tego przeklętego listu i nie wierzyła, że przez całe swoje życie było okłamywana.

Poczuła, jak w oczach wzbierają łzy, które po chwili spływały po policzkach. Nienawidziła płakać, oznaczało to, że jest słaba. Ale tym razem pozwoliła, aby cała frustracja wypłynęła wraz ze słonymi łzami.

Odwróciła się na brzuch i wcisnęła twarz w poduszkę, aby nie obudzić dziewczyn. Nie chciała, aby którakolwiek współlokatorka rozsunęła kotary i zobaczyła ją w tym stanie. Była za bardzo przytłoczona bólem, świadomością, że tak naprawdę nie znała prawdy, a wszystko, co wiedziała, to beznadziejnie ułożone kłamstwo. Na razie nie potrafiła wybaczyć Thomasowi i Carol za to, że ukrywali przed nią prawdę. Ani swoim rodzicom, jeżeli jeszcze żyli. Dopiero teraz zrozumiała, że nie była sama przez ten cały czas. Miała brata, który albo żył, albo nie żył. Sama nie wiedziała, kto mówił prawdę: jej matka, czy Nott. Była w stanie zaufać Teodorowi, bo to on jako pierwszy chciał jej pomóc.

Starała się wyrzucić z głowy te wspomnienia, aby zasnąć. Była zmęczona. Nikt nie jest w stanie znieść takich wieści, a ona otrzymała wszystko w ciągu jednego dnia. Miała nadzieję, że kiedy się obudzi, wszystko zniknie, a ona znajdzie się ponownie w swojej sypialni w Beauxbatons.

Kiedy próbowała zapomnieć o dzisiejszych rewelacjach, usłyszała szelest przesuwanej po podłodze zasłony. Uniosła głowę z poduszki, aby zobaczyć, co się stało i ujrzała Dafne, która niepewnie na nią patrzyła. Susan otarła łzy, mając nadzieję, że dziewczyna ich nie zobaczyła, i zrobiła jej miejsce, wiedząc, że pierwszy raz coś takiego się dzieje. Dafne skorzystała z okazji i wsunęła się pod kołdrę.

— To prawda, co mówiłaś? — szepnęła, kiedy Susan pośpiesznie ubrała koszulkę.

Sewell pokiwała głową, ale zrozumiała, że w ciemności Dafne nie mogła tego zobaczyć.

— Tak ­— wychrypiała. — Nic mnie nie łączy z Christopherem.

— To dlaczego spędziłaś dzisiaj tyle czasu w jego gabinecie?

Susan obiecała sobie, że za żadne skarby nie wyjawi siostrze prawdy. Greengrass nie mogła się dowiedzieć o liście, o tym, że jej narzeczony jest śmierciożercą... ani o pocałunku. Zacisnęła powieki.

— Musieliśmy ustalić terminy naszych spotkań — skłamała gładko, a było to jedyne kłamstwo, które przyszło jej do głowy. — Według niego mam zaległości w materiale. Potem chciał uzupełnić papiery, które musiał odnieść dyrektorowi.

Poczuła, jak blondynka odetchnęła z ulgą.

— Nie wiem, dlaczego pomyślałaś, że Christopher zdradza cię ze mną — wyszeptała. — Poza tym, nigdy bym ci tego nie zrobiła. I przepraszam za wszystko, co o tobie powiedziałam. Nie chciałam.

— Wiem.

W momencie, kiedy Susan przeprosiła Dafne, poczuła znajomy ból. Ponownie coś zaciskało się na jej umyśle i nie była w stanie zrozumieć, co to było.

— W takim razie myślę, że możemy wrócić do tego, co było między nami w wakacjach — szepnęła Dafne. — Chcę z ciebie zrobić damę. Wcale nie myślę tak, jak Astoria, ona...

— To nie ma znaczenia — wysapała Susan. — Porozmawiamy o tym jutro.

Żadna z nich już się więcej nie odezwała. Dafne odwróciła się do niej plecami i po chwili zaczęła pochrapywać. Z piersi Sewell wydobył się długi jęk. Fizyczny ból ustąpił, ale pozostał psychiczny. Nie miała pojęcia, co jeszcze ją czeka. Jak na razie wiedziała, że musi wyjaśnić sprawę z Tym, Którego Imienia Nie Wolno Wymawiać. A do tego potrzebowała pomocy Rutherforda. I zamierzała o nią poprosić.

Zasnęła z myślą, że rano wszystko się ułoży.

______________________________________________

I jest.

Nie tak jak to sobie wyobrażałam, ale pisanie kolejnej wersji to dla mnie za dużo.