Rozdział XII: Obowiązek cz. 1

Widząc głowę Harry'ego Pottera, mimowolnie wypuściła kawałek pergaminu na kolana, chcąc go zakryć dłońmi. Nie spodziewała się, że kogokolwiek spotka w tym pustym korytarzu, o tej porze. Bardziej przerażała ją wizja tego, że głowa Pottera wisiała w powietrzu, a nigdzie nie było widać jego ciała. Myślała, że jest to jakiś żart. Nie był.

— Ja... — Zaczerpnęła głośno powietrza, aby tylko ukryć swój strach. — Co ty tutaj robisz?

— O to samo mógłbym zapytać ciebie, Sewell.

Dziewczyna przez ten krótki czas zdążyła się opanować. Doskonale zdawała sobie sprawę, że Harry Potter poznał treść listu, który czytała. W tej jednej chwili chciała cofnąć czas. Z drugiej strony nie mogła podejrzewać, że w pustym korytarzu ktoś może się ukrywać.

Susan spojrzała na chłopaka. W jej oczach czaiło się zaskoczenie przeplatane zmartwieniem. Nie chciała, aby ktokolwiek poznał jej tajemnicę, aby ktoś obcy wtrącał się w jej życie. Nie zniosłaby, gdyby to wszystko rozniosło się po całej szkole.

— Przepraszam — wyszeptał Harry.

Dziewczyna wzruszyła ramionami i odwróciła głowę. Nie miała najmniejszej ochoty na tę rozmowę, która była nieunikniona. Poczuła, jak Potter zajmuje miejsce obok niej, a reszta jego ciała staje się bardziej widoczna. Po chwili trzymał w ręku spory kawałek materiału przeplatany srebrną nicią. Susan nie mogła ukryć zdziwienia, kiedy delikatna tkanina musnęła jej dłoń.

— Peleryna-niewidka — wyjaśnił, nie czekając na jej pytanie. Uznał, że nie musi już niczego ukrywać, po tym, co się właśnie wydarzyło. Znał treść tego listu. — Nie chciałem... Nie chciałem przeczytać tego listu. Byłem ciekawy, co robisz na tym korytarzu o tej porze.

— Daruj sobie.

— Posłuchaj mnie! — Złapał ją za ramię. — Miałaś się nigdy nie dowiedzieć, że przeczytałem ten list. Miałem po prostu odejść tak, jak przyszedłem. Przykro mi.

— Tobie? Przecież nie chodzi ci o list! Ty mnie po prostu szpiegujesz. Powiesz mi, co ja ci takiego zrobiłam? Nawet mnie nie znasz!

— Jesteś blisko Malfoya.

Gdyby nie ta sytuacja, wyznanie Pottera rozbawiłoby Susan. Co miała wspólnego z Draconem? Owszem, znali się od dziecka, ale nie łączyło ich nic więcej. Nie miała pojęcia, czym interesuje się Malfoy, jak spędza czas i z kim się spotyka. Wiele lat spędziła we Francji i przez ten cały okres wszystko się zmieniło.

Chciała się zapytać, o co mu chodzi z tym Malfoyem. Podczas ich spotkania na korytarzu również o tym wspomniał. Popatrzyła na niego wyczekująco.

Harry westchnął.

Nie miał ochoty dzielić się swoimi przemyśleniami z tą dziewczyną. Tak, jak wspomniała, nie znał jej. Jednak doszedł do wniosku, że to, co on podejrzewa, jest niczym w tym przypadku. Znał większy sekret.

— Podejrzewam, że należy do popleczników Voldemorta.

Susan nie wytrzymała i uśmiechnęła się. Po chwili przypomniała sobie o tym, co przeczytała i znowu posmutniała. Nic nie odpowiedziała. Wiedziała, że jest to absurdalne. Draco, którego znała był wielkim tchórzem i zawsze słuchał poleceń swoich rodziców.

— To niemożliwe. Draco jest za młody.

— To dlaczego wspomniałaś wtedy o Goyle'u na korytarzu?

Spojrzała na niego zdumiona. Rzuciła ten tekst tylko po to, aby ta dwójka dała jej święty spokój. Nie było w nim żadnego podtekstu. Po prostu wielokrotnie widziała Malfoya w towarzystwie tego chłopaka i nic poza tym.

— Żartowałam. Jednak nie zmienia to faktu, że mnie śledziłeś.

Zmieszał się.

— Byłem ciekawy, kim jesteś — zaczął. — Pojawiasz się w Hogwarcie znikąd, trafiasz do Slytherinu. Doszedłem do wniosku, że lepiej jest znać zwyczaje kogoś obcego. Mam nadzieję, że mnie rozumiesz, bo w tych czasach...

— A więc wziąłeś mnie za jedną z nich? — Nie mogła uwierzyć, że Harry Potter pomyślał, iż należy ona do popleczników tego czarnoksiężnika. — Teraz już w to chyba nie wierzysz?

— Wiedząc, kim byli twoi rodzice?

— Nie waż się o nich wspominać — warknęła. — Ten list o niczym nie świadczy.

Prychnął.

— Nie wiedziałem, że jesteś aż tak bardzo naiwna. Mógłbym ci pomóc.

— Ostatnio wiele osób mi ją oferowało.

Wstała. Zmięła list w pięści i starała się go schować do kieszeni szaty. Gdyby nie trzęsły się jej tak ręce, pewnie dałaby radę. Chciała wrócić już do swojego dormitorium, ale bała się, że gdyby ktoś ją zauważył, miałaby poważne kłopoty. Wyciągnęła więc rękę do Pottera, ale ten nie zrozumiał jej. Wskazała na pelerynę-niewidkę i długo czekała, aż chłopak z westchnieniem ją podał.

— To jedyna pamiątka po moim ojcu — powiedział, a ona zrozumiała, że powinna ją oddać jutro. Pokiwała głową i wyszeptała:

— Nie mów nikomu.

— Nikt by mi nie uwierzył.

Uśmiechnęła się do niego blado. Narzuciła na siebie pelerynę i zniknęła.

W drodze do lochów zabłądziła dwukrotnie. Nie znała dobrze tego zamku, a zapomniała, jakim cudem dotarła do tego korytarza, z którego właśnie wróciła. Skręciła w lewo i znalazła się przed głównym wejściem do zamku. Przystanęła. Odwróciła się dookoła i szukała znajomych punktów, ale z powodu półmroku, który panował w sali wejściowej, nic nie widziała. Westchnęła i usiadła na schodach, chowając twarz w dłoniach.

To, czego się dzisiaj dowiedziała, przytłoczyło ją. Nie miała pojęcia, że jej brat nadal żyje, że jej rodzice żyli przez ten cały czas i się ukrywali. Po to, aby ją ochronić. Jednak nie mogła w to uwierzyć. Mogli się ukryć w inny sposób, wrócić, kiedy Voldemort już nie żył. Nie zrobili niczego. A teraz zapewne już nie żyli. Do tego dochodzi świadomość, że ma brata, którego powinna odnaleźć. Niby jak mogłaby to zrobić?

Poczuła, jak po jej policzkach zaczynają spływać łzy. Starała się je zahamować, ale po czasie doszła do wniosku, że nie ma to najmniejszego sensu. Musiała ulżyć sobie i pozbyć się tych wszystkich informacji. Zapomniała, że to dopiero początek koszmaru.

Wyciągnęła z kieszeni pomięty pergamin i zaczęła go czytać jeszcze raz. Atrament zaczął się rozmazywać, tworząc jedną wielką plamę. Zacisnęła zęby.

Więź, więź, więź dudniło jej w głowie.

Cholerny Christopher i jego nauki.

Nie chciała się bronić ani uczyć nad tym panować. Owszem, czuła, jak traci kontrolę w niektórych sytuacjach, ale bardziej chciałaby się dowiedzieć, dlaczego jest taka ważna dla czarnoksiężnika. I dlaczego to koniecznie musi być ona, a nie ktoś inny? Jest tyle zdolniejszych czarownic. Ona nie ma dodatkowych umiejętności, ledwo radzi sobie z czarami i nie byłaby w stanie stanąć do walki z czymś, czego nie zna i nie widzi.

Była niedoświadczona i nie widziała jak się z  tym wszystkim uporać. Nott, Zabini i Rutherford uważali, że wszystko wiedzą. Okazuje się, że tak naprawdę Teodor nie miał bladego pojęcia o tym, co się dookoła dzieje i jedynie tworzył swoje mało znaczące teorię. A pozostali? Nie wiedziała, jaki mają w tym cel, ale powinna się dowiedzieć.

Otarł policzki. I uniosła głowę, pozwalając, aby peleryna-niewidka zsunęła się z jej głowy, ramion i opadła na posadzkę.

— Panna Sewell!

Susan zamarła. Po raz kolejny próbowała upchnąć list w kieszeni i miała nadzieję, że tego nikt nie zauważył. Dopiero potem odwróciła się i zobaczyła Minerwę McGonagall w towarzystwie Christophera Rutherforda. Zaklęła w duchu.

Nauczycielka transmutacji miała na sobie szary szlafrok, a w ręce trzymała świecę. Gdyby nie powaga sytuacji, Susan roześmiała by się. Christopher, stojący po jej prawej stronie, wyglądał dokładnie tak, jak wcześniej, kiedy siedziała w jego gabinecie.

— Dobry wieczór — przywitała się i spuściła głowę. Wiedziała, że będzie miała kłopoty.

— Wszyscy pani szukają, panno Sewell! Jest pierwsza w nocy, a ciebie nie ma w łóżku! Gdzieś ty się podziewała.

— Przepraszam, pani profesor, musiałam się przejść. Nie mogłam zasnąć.

— Pójdziesz ze mną do dyrektora. — Susan poczuła, jak długie palce nauczycielki zaciskają się na jej ramieniu. Po chwili usłyszała chrząknięcie mężczyzny.

— Nie sądzę, żeby była taka konieczność, profesor McGonagall. Sam zajmę się swoją uczennicą.

Zdumiona Susan odsunęła się gwałtowanie od kobiety. Nie chciała iść nigdzie z Christopherem, wiedziała, że mniej zostanie ukarana przez dyrektora. Nie zniosłaby kolejnych minut w jego towarzystwie. Nie po tym, co dzisiaj jej powiedział. Nie była mu w stanie zaufać.

— Chodź. — Szarpnął ją w stronę wąskiego korytarza, który musiał prowadzić do lochów. Trzymał dłoń na jej plecach i pchał do przodu. Susan starała się iść w ciemności i nie potknąć, ale ciepła dłoń nauczyciela skutecznie jej to uniemożliwiała. W zaciśniętej dłoni trzymała pelerynę Pottera i doskonale wiedziała, że zaraz usłyszy o nią parę pytań.

Szli parę minut, Christopher musiał parę razy złapać dziewczynę mocniej, aby nie upadła.  Zacisnęła mocniej usta.

Kiedy dotarli do jego gabinetu, przepuścił ją w drzwiach, a następie wyminął  i podszedł do swojego biurka, opierając się o nie plecami. Czekał, aż Susan podejdzie bliżej i spojrzy na niego. Jednak nie chciała tego zrobić. Wciąż usilnie wpatrywała się w kamienną posadzkę.

— Coś ty sobie wyobrażała?! Włóczyć się po zamku o tej porze i w tych czasach? Zapomniałaś już o tym, co ci mówiłem? To niebezpieczne.

Nie zareagowała. Wydawała się go w ogóle nie słuchać, jakby była pogrążona we  myślach. Zdenerwował się.

— Spójrz na mnie.

Nie posłuchała go i tym razem. Podszedł do niej i zmusił do podniesienia głowy.

Wcześniej nie zauważył tylu emocji wymalowanych na jej twarzy, kiedy stali na środku sali wejściowej. Nie wiedział, że dopiero płakała. Właściwie, gdyby nie jej zaczerwienione oczy i zarumienione policzki, nigdy by się o tym nie dowiedział.

— Śmiało, kpij sobie ze mnie — syknęła. — Dla ciebie to pewnie nic, prawda? Masz jeszcze tylko jeden problem do pokonania. Śmiało, zaczynaj.

Nic nie powiedział, ponieważ dopiero zrozumiał, że ona wcale nie jest taka silna, jak na początku pokazywała. Zobaczył, że przez ostatnie tygodnie tylko grała.

— Przeczytałaś list, prawda?

Pokiwała głową, a w jej oczach ponownie pojawiły się łzy. Wyrwała się i odeszła do kąta.

— Wiedziałeś, że oni wcale nie umarli? Czytałeś ten list? Odpowiedz! — Wybuchła. Nie zwracała już uwagi na to, że po jej twarzy spływają łzy. Krzyczała, chodziła dookoła. Miała ochotę rzucić czymś w Christophera, ale opanowała się. Przystanęła i spojrzała na swojego nauczyciela wściekłym wzrokiem widząc, że miała rację.

— Dlaczego nic mi nie powiedziałeś?

— To nie był mój obowiązek.

— A więc wszystko sprowadza się tylko i wyłącznie do obowiązku, tak? Pomagasz mi, bo obiecałeś to zrobić, prawda? Nie robisz tego z czystej intencji, tylko z chęci zysku. Co za to dostaniesz?

Zdenerwował się. Przysunął się bliżej niej w taki sposób, aby nie mogła cofnąć się jeszcze dalej.

— Nie masz bladego pojęcia, jak to wszystko jest zagmatwane! Nie waż się mi zarzucać bezduszności dopóki nie dowiesz się wszystkiego. Mam związane ręce, rozumiesz?

— Niby przez kogo? Przez swojego pana? Przez Dafne? Jesteś żałosny!

— Zamknij się!

Był już na tle blisko, że mógł ją złapać i zmusić do tego by spojrzała na niego. Jej brązowe oczy pełne były nienawiści i wściekłości. Musiał mocniej zacisnął swoje dłonie, ponieważ ciągle się wyrywała.

Zbliżył swoją twarz do jej.

— Tchórz.

— Mylisz się.

I przycisnął swoje usta do jej ust.