Rozdział XI: Niebieska koperta

 Susan oparła się plecami o krzesło, które dopiero co zajęła. Nie miała na to najmniejszej ochoty. Wolała stać i patrzeć z góry na Christophera. Jednak po tym, jak odezwała się do niego po imieniu, błagając, aby nauczył ją czegoś istotnego... poddała się. Nie widziała już żadnego sensu w zachowywaniu się niegrzecznie. Może i nie lubiła swojego nauczyciela, ale musiała zacisnąć zęby i zobaczyć, co ma do powiedzenia.

Jak na razie oboje zerkali na siebie, nic nie mówiąc. Jakby zawstydzeni tym, co wiedzą na swój temat. Susan zastanawiała się, dlaczego przyznał się do tego, iż jest śmierciożercą. Nie musiał jej tego mówić, pewnie sama by się domyśliła. Jednak skoro chciał jej pomóc, to wydawało jej się, że żałuje swojej decyzji. Aczkolwiek nie potrafiła mu zaufać, zastanawiając się, czy to nie jest podstęp. Jak na razie polegała jedynie na Teodorze.

Szatynka zacisnęła usta w wąską linię i zaczęła rozglądać się po pomieszczeniu. Wcześniej nie zwracała uwagi na to, jak wygląda gabinet Christophera. Jednak po paru minutach ciszy między nimi, zaczęła się nudzić.

Na kamiennych ścianach nie wisiał żaden obraz, zdjęcie. Nic. Były one szare, brudne i wilgotne. Będąc na miejscu swojego nauczyciela zrobiłaby wszystko, aby je zasłonić i uczynić to miejsce trochę bardziej przytulnym. Spojrzała na drewniane szafki, na których stały fiolki z podejrzanymi substancjami, zapewne eliksirami lub ich składnikami. Jednak już z daleka widziała, że niektóre były pokryte grubą warstwą kurzu. Wywnioskowała więc, że należały do poprzedniego właściciela.

Przeniosła wzrok na swojego nauczyciela. Przyglądał się jej uważnie.

— Od czego zaczniemy?

Pokręcił głową i przymknął oczy.

Christopher nie chciał się w to mieszać. Chciał, aby dziewczyna opuściła jego gabinet i najlepiej nigdy do niego wracała. Chyba że miałoby to związek z jakąś pracą na eliksiry, czy z Dafne.

— Dlaczego ci tak na tym zależy? — odpowiedział pytaniem na pytanie.

Odpowiedziała mu od razu.

— Chcę poznać prawdę. Nikt nigdy nie miał odwagi opowiedzieć mi o czymś, od czego zależy moje życie. Thomas i Carol unikali jakichkolwiek opowieści o moich rodzicach, nie miałam innych bliskich, których mogłam zapytać. Można by powiedzieć, że Greengrassowie to moja jedyna rodzina.

— Pytałem, dlaczego ci na tym tak bardzo zależy.

Westchnęła.

— A to nie jest wystarczająca odpowiedź na pytanie?  

— Musisz wiedzieć, dlaczego chcesz zajmować się tym, co będzie się działo w tym pomieszczeniu. Nie będę ci tego ułatwiał. Doskonale zdaję sobie sprawę z tego, że o swoim życiu wiesz niewiele. Szukasz informacji o swoich rodzicach, a ja mógłbym ci je dać, gdybym chciał. Pragniesz poznać prawdę o bracie, nie ma sprawy. Jednak sama musisz nauczyć się formułować swoje myśli, wiedzieć, co chcesz osiągnąć i po co ci ta wiedza.

Popatrzyła na niego zaskoczona. Trwało to zaledwie chwilę, ponieważ od razu doszła do wniosku, że wie o wszystkim, ponieważ jest śmierciożercą i prawdopodobnie ma dostęp do takich informacji. 

Mogłaby się zastanowić, ale doszłaby do takich samych wniosków, co wcześniej. A Rutherford oczekiwał czegoś innego niż kolejnych słów związanych z odkrywaniem prawdy, odsłaniania przeszłości rodziców.

— Chcę wiedzieć, jak się bronić na wszystkie możliwe sposoby — odparła, wymyślając na poczekaniu jakiś argument. Miała nadzieję, że Christopher się nabierze i przestanie ją nakłaniać do myślenia nad prawdziwym powodem jej wizyty.

Nie uwierzył.

— Jesteś naiwna, Susan, myśląc, że nie potrafię zobaczyć, kiedy kłamiesz. Mam cię nauczyć jak się bronić przed więzią, nie przed niczym ani nikim innym. Nie mamy zbyt wiele czasu, więc chciałbym, abyś doszła nareszcie do jakiegoś wniosku, bo inaczej będę musiał odpowiedzieć za ciebie.

Założyła ręce na piersi i spojrzała na swojego nauczyciela gniewnie. Zauważyła, że na widok jej postawy, kąciki jego ust drgnęły. Jednak nie uśmiechnął się.

Zastanawiała się, o co dokładnie mu chodzi. Czy chciał, aby błagała go o pomoc? A może znalazła jakiś podtekst w jego wcześniejszych słowach i wyciągnęła jakieś wnioski? Dla niej było jasne, że chce znaleźć swoją tożsamość, dowiedzieć się czegoś o swoich rodzicach i zrozumieć, dlaczego została sierotą. Dlaczego on nie potrafił tego zrozumieć?

— Wydaje ci się, że jesteś taki mądry? — zaczęła, zmieniając swoją postawę. Miała już dosyć okazywania szacunku temu człowiekowi. — Że znasz odpowiedź na każde pytanie, że potrafisz czytać w myślach? Nie. Mówię ci prawdę, mam tylko jeden cel i wszyscy dookoła o tym wiedzą. Wiesz ty, wie Zabini i wie Teodor. Pewnie Dafne i Astoria również domyślają się, że szukam czegoś, bo jest mi to potrzebne. Nie robię tego dla własnej przyjemności.

— Boisz się tego, co mogę ci powiedzieć — odparł, nie zwracając uwagi na jej wcześniejsze przytyki. — Mam wiedzę, która jest niebezpieczna i może sprowadzić na nas i na nasze rodziny zagrożenie. Dlatego naucz się myśleć i powiedz mi: czego chcesz?

— Chcę żebyś nauczył mnie jak walczyć z więzią, tak, jak mówiłeś mi wcześniej. Chcę żebyś powiedział mi kim byli moi rodzice i dlaczego zginęli. Nie została sierotą bez powodu, prawda?

Pokiwał głową.

Susan miała wrażenie, że w jego oczach pojawiło się uznanie.

— W porządku, nauczę cię najpierw, jak bronić się przed kradzieżą wspomnień, myśli. Chciałbym, abyś mi zaufała, ponieważ ta obrona będzie miała wiele wspólnego z legilimencją i oklumencją. Dodatkowo, będziesz musiała nauczyć intensywnej koncentracji oraz wyczuwać moment, w którym ktoś obcy zaczyna grzebać w twoich myślach. To, co ci pokażę, jest dla mnie czystą teorią. Nie miałem nigdy okazji wypróbować tego na sobie, więc będziemy szukać złotego środka, który pozwoli ci na naukę tych rzeczy. Zrozumiałaś?

Pokiwała twierdząco głową. Chciała się zapytać, kiedy zaczynają, lecz wiedziała, że w końcu sam jej powie.

— Na samym początku będę miał dostęp do twoich myśli, wspomnień i dopóki nie zaczniesz się bronić, poznam wszystkie twoje najskrytsze sekrety. Uwierz mi, że są one u mnie bezpieczne. Uprzedzę cię, że ty również będziesz miała dostęp do tego, co w danej chwili myślę. Oczywiście, o ile odkryjesz, jak to zrobić.

— To znaczy, że...

Uniósł dłoń, przerywając jej.

— Chcę ci wszystko wyjaśnić, wstrzymaj się  z pytaniami — syknął. — Jeżeli tak ci zależy na informacjach dotyczących twoich rodziców, sama będziesz musiała to odkryć. Mogę ci pomóc, dając ci kopertę, którą zostawiłaś u Thomasa. Jednak większość informacji będziesz musiała wydobyć ze mnie sama, podczas naszych spotkań. Po jakimś czasie będziesz zdolna do odbijania mojego zaklęcia, czego rezultatem będzie dostęp do moich wspomnień. Nie mogę ci obiecać, że odkryjesz wszystko. Są dwie osoby, które wiedziały o tym, co łączyło twoich rodziców z Czarnym Panem, a wątpię, aby chciały ci cokolwiek powiedzieć. Chciałbym cię również ostrzec, że nie jestem człowiekiem, który czynił dobro. Nie będę się rozwodził nad tym, co robiłem. Chodzi mi głównie o to, że możesz natknąć się na sceny, których nie będziesz chciała oglądać. Postaram się to wyczuć i od razu zablokować ci dostęp.

— Przestań!

Zamilkł.

Nie spodziewał się, że mu przerwie w momencie, kiedy zaczął omawiać warunki i przebieg ich nauki.

— Daj mi tę kopertę.

Christopher musiał pohamować swój wybuch złości. Po tych wszystkich słowach, ona zrozumiała jedynie tyle, że ma tę cholerną kopertę?

— Oddam ci ją we właściwym czasie.

— Nie, dasz mi ją teraz, bo ona nie należy do ciebie — warknęła.

Uśmiechnął się. Susan miała temperament i wiedział już, że ona nie da sobą pomiatać podczas ich spotkań. Nawet mu się to podobało. Oprócz Dianny i Zabiniego, nikt nigdy mu się nie sprzeciwiał.

— I co cię tak śmieszy?

Ty, pomyślał.

Odwrócił się do niej tyłem i zaczął przeszukiwać szuflady kredensu znajdującego się za jego biurkiem. Sporo czasu minęło od chwili, w której otrzymał tę niebieską kopertę od Thomasa obiecując, że przekaże ją Susan. Nadal dziwił się, że dziewczyna zostawiła ją po prostu w domu.

Wyciągnął stos pergaminów, które były pracami uczniów z ubiegłych lat. Przy okazji zwymyślał Severusa Snape'a, nie dbającego o porządek w żadnych szafkach. Zastanawiał się, dlaczego poprzedni właściciel kredensu nie zabrał albo nie wyrzucił tych śmieci.

Christopher nie mógł sobie przypomnieć, w której szufladzie ukrył kopertę. Przez pewien czas nie rozstawał się z nią, nie chcąc, aby wpadła ona w niepowołane ręce. Według Thomasa, w środku znajdowały się informację, które mogłyby sprowadzić niebezpieczeństwo na Greengrassów.

Minęło parę chwil zanim otworzył odpowiednią szufladę i wysunął ją. Od razu odwrócił się stronę swojej uczennicy, przy okazji uderzając udem o kant swojego biurka. Skrzywił się.

— Masz rację, nie mam prawa decydować o tym, kiedy dostaniesz tę kopertę. Należy do ciebie, jednak proszę cię, pilnuj jej. A najlepiej zniszcz ją, jak poznasz jej treść.

Pokiwała odruchowo głową i wyciągnęła rękę.

Z widocznym wahaniem podał jej zapakowany list.

Kiedy Susan miała już przedmiot w ręku, Christopher uznał, że dzisiejsze spotkanie dobiegło końca. Był pewien, że dziewczyna nie będzie teraz chciała słuchać o więzi. Na pewno wolała zabrać się za czytanie.

— Myślę, że powinnaś tutaj przyjść w któryś wieczór. Musimy dokończyć naszą rozmowę i zacząć ćwiczyć.

Naprawdę chciał ją szturchnąć, krzyknąć na nią, aby zwróciła na niego uwagę. Była tak zamyślona, że wątpił, iż zrozumiała to, co dopiero powiedział.

— Sue?

— Tak?

— Dobranoc.

Kiedy opuściła jego gabinet, usiadł ponownie na krześle i przymknął oczy.

Żałował, że dopuścił do tej sytuacji. Mógł powstrzymać Zabiniego przed wygadywaniem bzdur w skrzydle szpitalnym, gdyby nie był tak bardzo poświęcony rozmowie o Diannie. Potem musiał wyjaśnić wszystko Dumbledore’owi, przez co stracił kolejne godziny na dorwanie Blaise’a i poproszenie go, aby wszystko odkręcił, mówiąc Susan, że tylko żartował, próbował odwrócić jej uwagę. A teraz znalazł się w sytuacji bez wyjścia. Mógł sobie darować, złamać obietnicę daną Thomasowi. Zresztą, chciał to zrobić parę chwil po tym, jak opuścił Green Hall drugiego września. Jednak gdyby to zrobił, zostawiłby Susan na pastwę losu Czarnego Pana, który doskonale zdaje sobie sprawę, że ta mała potrzebna mu jest do zbudowania armii i pokonania Harry'ego Pottera.

Nie była znowu taka wyjątkowa. Właściwie, gdyby nie ta więź ich obojga, to pewnie nie byłaby do tego zdolna. Dlatego Czarny Pan chciał ją dla siebie. Ją i jej brata.

*

Kiedy wyszła z gabinetu Christophera, od razu chciała znaleźć ciche miejsce, w którym mogłaby przeczytać otrzymany list. Niestety, było już grubo po ciszy nocnej i jak zdążyła zauważyć na przykładzie innych uczniów, przebywanie poza pokojem wspólnym o tej porze jest zabronione. Z drugiej strony wiedziała, że ani w dormitorium nie będzie miała spokoju do zapoznania się z zawartością koperty, ani w pokoju wspólnym, gdzie pewnie większość uczniów kończyła swoje prace domowe.

Susan miała nadziej, że tym razem uda jej się uniknąć kary za przebywanie na korytarzu o tak późnej porze i udała się przed siebie, szukając jakiejś ławki. Bała się, że zabłądzi. Nie znała jeszcze Hogwartu tak dobrze jak niektórzy, więc musiała się trzymać miejsc, z których mogła by szybko wrócić do swojego dormitorium. Wątpiła, że spotka kogoś, aby zapytać o drogę. Fakt faktem, większość uczniów przestrzegała regulaminu.

Uśmiechnęła się na tę myśl. Była w Hogwarcie zaledwie od paru tygodni, a już zdarzyła wylądować w skrzydle szpitalnym, wagarować oraz spacerować po szkolnych korytarzach o niewłaściwej porze.

Pamiętała, że mała ławeczka, którą lubiła, mieściła się na pierwszym piętrze. Musiała więc przejść przez główny hol i uniknąć spotkania z woźny, Argusem Filchem. Niejednokrotnie widziała tego człowieka, jak przechodził tym samym korytarzem i szeptał pod nosem, jak bardzo nienawidzi swojej pracy oraz dzieci. Parę razy chciała go zapytać, dlaczego w takim razie nie zrezygnuje. Najwyraźniej wolał znosić uczniów z zamku niż kpiny poza nim.

Gdy nareszcie dotarła na pierwsze piętro i zajęła ławkę pod kamienną ścianą, wyciągnęła kopertę i zaczęła się jej przyglądać. Wyglądała na nieruszaną, ale doskonale wiedziała, że istnieją zaklęcia maskujące. Wcale by się nie zdziwiła, gdyby ktoś, a właściwie Christopher, poznał treść i ją zmienił. W końcu za wszelką cenę chciał, aby działa sama, posługując się swoją inteligencją. Nieważne, że miała już tego dosyć. Ten facet był po prostu upierdliwy.

Chciała już podważyć paznokciem otwarcie, ale się powstrzymała. Usłyszała na korytarzu jakiś szelest, więc zaczęła nasłuchiwać i rozglądać się dookoła. Nie miała najmniejszego zamiaru zostać ukarana. Jednak, kiedy nic nie zobaczyła w ciemnym korytarzu, dlatego zacisnęła zęby i ponownie spojrzała na kopertę.

Zdecydowała się ją otworzyć. Już od jakiegoś czasu była ciekawa, co skrywa i nadal nie mogła zrozumieć, dlaczego zostawiła ją pierwszego września na stoliku w Green Hall. Gdyby ją wzięła, pewnie wiedziałaby, co chciał jej przekazać Thomas. A to już coś, kiedy on postanawia powiedzieć jej prawdę.

Mało delikatnie przełamała pieczęć. Na jej kolana wysypała się cała zawartość koperty: jeden rulon pergaminu, który musiał być owym listem, a także parę kwadratowych, ruchomych fotografii. Susan od razu je pozbierała i zaczęła przeglądać. Kiedy zobaczyła pierwsze, w jej oczach zaszkliły się łzy, które po chwili spływały po jej policzkach.

Na tych skrawkach papieru widziała trzy osoby: mężczyznę i kobietę trzymającą może dwutygodniowe niemowlę. Od razu domyśliła się, że fotografia przedstawia jej rodzinę, a dokładniej jej rodziców. To ona musiała być w ich ramionach, ale nie potrafiła tego określić, gdyż fotografia była czarno-biała, zniszczona.

Spojrzała na następne zdjęcie. Przedstawiało ono młodą parę, która pewnie dopiero wzięła ślub. Jej matka miała na sobie długą suknię, wianek we włosach, a jej ojciec typową szatę czarodzieja, która z pewnością była czarna. Obejmowali się i uśmiechali radośnie do obiektywu.

Na kolejnej widziała czwórkę dzieci bawiących się na podwórku. Od razu zauważyła siebie, widziała podobne zdjęcie w kasetce Dafne. A więc pozostałymi dziewczynkami musiały być siostry Greengrass. Nie wiedziała tylko, kim był mały chłopiec.

Kolejne fotografie przeglądała z uśmiechem na ustach, starając się już nie płakać. Na większości z nich była ona wraz z matką, czasem pojawiał się ojciec. Doszła do wniosku, że zachowa je wszystkie.

Gdyby nie te zdjęcia, pewnie od razu zabrałaby się za czytanie listu. Jednak kiedy zobaczyła podobiznę swojej matki... zapomniała o tym, że w małym ruloniku może znaleźć odpowiedź na wszystkie swoje pytania. Rozwinęła pergamin, a jej twarz stężała.

Susan,

jeżeli trzymasz ten list, to znaczy, że Greengrassowie nadal się tobą opiekują i dotrzymali obietnicy daną nam lata temu. Jednak to oznacza, że nigdy z ojcem was nie zobaczymy, a wy nie zobaczycie nas. Przykro mi, że was opuściliśmy i zostawiliśmy samych. Podjęliśmy decyzje, którą pożałowaliśmy od razu.

Od kiedy się urodziłaś, dowiedzieliśmy się jaka przyszłość cię czeka. Ciebie i twojego brata. Na początku nie zdawaliśmy sobie sprawy, że to widomo sprowadzi na całą naszą rodzinę niebezpieczeństwo i koniec końców będziemy musieli się ukrywać wszyscy razem. Przykro mi, że tylko wam się udało. Jeżeli trzymasz ten list w ręku, kochane dziecko, to znaczy, że nas znalazł i już nie żyjemy, albo wkrótce to nastąpi. Nie martw się. Byliśmy na to gotowi od wielu lat i sama wizja śmierci, która nad nami ciążyła, spowodowała, że przestaliśmy dbać o to, co będzie dnia następnego.

Zasługujesz na to, aby poznać prawdę. Jednak nie mogę ci powiedzieć wszystkiego. Są sprawy, których ja nie potrafię ci wytłumaczyć. Aczkolwiek mogę pomóc ci przetrwać, zrozumieć kim jesteś i do czego jesteś zdolna.

Odkąd Ten, Którego Imienia Nie Wolno Wymawiać, naznaczył nas wbrew woli, nasze życie, moje i ojca, dobiegło końca. Musieliśmy spełniać jego rozkazy. Przynajmniej robił to twój ojciec, ponieważ ja ukrywałam fakt, iż oczekuję dziecka. A raczej dzieci. Pomagały nam dwie rodziny, które opiekują się wami. Jednak po paru miesiącach, bodajże mieliście wtedy już po roku, musieliśmy was opuścić, uciec i ukryć się przed nim. Zostawiłam ciebie u Carol i Thomasa z nadzieją, że zbudują ci normalny dom. Tylko ty potrafisz powiedzieć, czy spełnili swoje obietnice i zapewnili ci szczęście. Jednak znając Carol...

Miesiącami tułaliśmy się po małych wioskach, udając mugoli. Nie używaliśmy czarów, mieszkaliśmy u obcych ludzi szukając schronienia. Nie chcieliśmy takiego życia dla was, ale jako zdrajcy byliśmy od razu skazani na śmierć. Chcieliśmy uchronić was przed tym samym, chociaż wątpiliśmy, aby Czarny Pan chciał zrobić wam krzywdę, nie wiedział nawet o waszym istnieniu. Pewnie myślał wtedy, że Carol powiła bliźnięta.

Po jakimś czasie doszła do nas wiadomość, że Czarny Pan został pokonany przez rocznego chłopca, a nad większością śmierciożerców ciąży kara dożywocia w Azkabanie. Długo zastanawialiśmy się, czy wrócić po was, zaopiekować się wami i stworzyć wam normalny dom pełen miłości. Jednak nie zrobiliśmy tego. Nie dlatego, że was nie kochaliśmy. Wiedzieliśmy, że On powróci i wtedy się na nas zemści. Tacy ludzie jak Czarny Pan szybko się nie poddają, oni zawsze zdobywają to, czego chcą. Przepraszam, że przez te wszystkie lata myślałaś, że jesteś sama, a nas na świecie nie ma. Chociaż w tej chwili nie jestem pewna, czy los nie spłatał nam figla i nasze kłamstwo nie stało się prawdą.

Susan, musisz uważać. Ten, Którego Imienia Nie Wolno Wymawiać już wie, kim jesteś. Odnalazł ciebie, ponieważ Greengrassowie zaniechali środków ostrożności. Po naszym zniknięciu mieli dać ci swoje nazwisko  traktować jak równą. Tak się nie stało, ponieważ nosisz nazwisko swojego ojca. Czarny Pan chce cię mieć w swoich szeregach, bo masz moc, która może zniszczyć tych, którzy mu zagrażają. Masz w sobie Sanguinis Vinculo. To bardzo rzadka umiejętność, zazwyczaj kończąca życie jego posiadacza w sposób niespodziewany. Nie martw się. Jestem pewna, że z własnej woli jej nie aktywowałaś, a są ludzie, którzy wiedzą, jak nad tym zapanować.  Twój brat się tego nauczył, teraz kolej na ciebie. Więź Krwi jest silna, niekoniecznie użyteczna. Jednak Czarny Pan wierzy, że dzięki wam uda mu się zabić Pottera, powstrzymać Dumbledore'a i wszystkich dookoła. Nie pozwól mu na to, córeczko. To cię zabije, a niekoniecznie da efekt. On o tym nie wie, jednak chwyci się wszystkiego.

Znajdź swojego brata, zaufaj siostrom i w razie pytań zwracaj się osobiście do Thomasa. Lecz nigdy nie mów o tym w listach, ani osobom, którym nie ufasz i wiesz, że działają na twoją szkodę. To istotne, aby Czarny Pan nie wiedział o niczym.

Mam nadzieję, że nam kiedyś wybaczysz i zrozumiesz, że musieliśmy to zrobić. Nie jesteś sama.

                                                                                                               Mama.

Nie.

To nie jest prawda. To Teodor powiedział jej wszystko, wyjaśnił kim jest i w jaki sposób zginęli jej rodzice. Oni nie mogą żyć. 

Nie.

— O w mordę.

Odwróciła się gwałtownie i zobaczyła wiszącą w powietrzu głowę Harry'ego Pottera.

______________________________

Udało mi się napisać rozdział w ciągu miesiąca. I to nareszcie dłuższy niż sądziłam na początku. Jednak mam pomysł już na kolejny, więc jak przyjdzie weekend, na pewno usiądę i go napiszę. Może zacznę robić sobie jakiś zapas w wolnym czasie zamiast ślęczeć na repetytorium z geografii i wkuwać wszystkie zadania na pamięć. No, mniejsza.

Czy udało mi się wreszcie wyjaśnić chociaż jedną sprawę? Naprawdę, napisanie tego listu to był koszmar. Nie wiem już jak mam ubierać słowa nieżyjącej kobiety (co do tego nie ma wątpliwości xd), ani jak ma zareagować Susan. Chociaż cała sprawa wydaje mi się lekko naciągana i mało rzeczywista.

Czy wy też macie już dość szkoły, chociaż zaczęła się zaledwie miesiąc temu? Bo ja tęsknie za spaniem do południa i czasem wolnym po szkole. Nie ma czasu na nic, więc przy okazji przepraszam za braki moich komentarzy pod waszymi postami. Ale staram się wszystko nadrabiać po nocach i w przejazdach.

Jak są jakieś niedociągnięcia w rozdziale, piszcie. Poprawię wszystko, dopiszę co trzeba. Zmieniłam czcionkę na bardziej czytelną i większą. Wiem, że na mniejszych rozdzielczościach okropnie się czyta. Planuje zmianę szablonu na coś trochę jaśniejszego i ... mniej niebieskiego. Tylko albo nauczę się sama robić grafikę, albo gdzieś zamówię, albo znajdę coś, co mnie zainteresuje.

Pozdrawiam :)