Rozdział IX: Pierwsza ofiara

 Kiedy otworzyła oczy, nie czuła niczego: żadnego bólu, pieczenia. Podniósłszy się, Susan zobaczyła, że znajduje się w skrzydle szpitalnym. Była zbyt zmęczona, żeby zastanawiać się nad tym, jak się tutaj znalazła. Domyśliła się, że któraś z jej współlokatorek znalazła ją leżącą na ziemi. Dopiero po chwili przypomniała sobie, że słyszała nieprzyjemny głos Dafne.

Podniosła się z jękiem z podłogi, prawą ręką podtrzymując się łóżka. Rzuciła okiem na swoje kolano i aż zachwiała się na widok krwi. Wzięła głęboki oddech i wypuściła powietrze z płuc. Nie sądziła, że ten upadek zakończy się w taki sposób. Zacisnęła zęby, żeby nie krzyknąć z bólu. Bolało, tak bardzo bolało.

Drzwi się otworzyły i do pokoju wpadła Dafne z Astorią. Pierwsza miała wściekłą minę, a druga coś do niej szeptała zawzięcie. Susan podniosła zaskoczona głowę, wbijając wzrok w obie siostry.

— O, cholera — zaklęła Dafne i zasłoniła usta dłonią. — Co ci się stało?

Susan nie usłyszała już, co dalej mówiła blondynka. Nie potrafiła rozróżnić poszczególnych słów.

Wydawało jej się, że to wcale nie było tak dawno od momentu, kiedy rozbolała ją głowa i upadła. Nadal nie wiedziała, co się wtedy stało. Zawsze, kiedy myślała o naprawieniu sytuacji z Dafne, w ogóle o poprawieniu relacji z kimkolwiek, czuła, jak chłodne palce zaciskają się na jej wolnej woli. Do tej pory zdarzyło się to dwukrotnie, ale nigdy nie została zraniona. Oczywiście sam ból był okropny i nie do zniesienia. Jednak miała nadzieję, że już więcej się nie pojawi, inaczej będzie musiała poszukać pomocy u kogoś innego.

Susan starała się odgonić te myśli i spróbowała znowu zasnąć. Jednak promienie słońca wpadające przez wielkie, wykuszowe okna, skutecznie jej to uniemożliwiały.

Po chwili zdała sobie sprawę, że jeszcze nigdy nie była w tym pomieszczeniu. Z ciekawością rozglądnęła się po jasnym skrzydle szpitalnym.  Po przeciwnej stronie stał rząd metalowych łóżek, pustych, jak się spodziewała. Przy każdym stała metalowa szafeczka , a na niej mały, biały ręczniczek. Spojrzała na boki i uśmiechnęła się widząc to samo po swojej stronie. Oprócz niej w skrzydle szpitalnym nie było nikogo.

Westchnęła.

Nie wiedziała, kogo miała zawołać, nikt jej nie poinformował, co powinna zrobić w takiej sytuacji. Wyprostowała się na swoim łóżku i odrzuciła kołdrę. Nie znalazła nigdzie swoich butów, więc z rozczarowaniem stanęła na kamiennej posadzce bosymi stopami i mimowolnie zadygotała z zimna. Pod kołdrą było przyjemnie ciepło. Jednak nie należała do osób cierpliwych i nie zamierzała w ciszy czekać, aż ktoś do niej przyjdzie.

Podeszła do jednego z wielkich okien, zaciskając po drodze usta i starając się nie szczękać zębami. Żałowała, że w tym pomieszczeniu musiało być tak chłodno. Oparła się o parapet i przybliżyła twarz do szyby.

Był koniec września. Liście przybrały różne kolory, niektóre już opadły z drzew, pozostawiając nagie gałęzie. W oddali majaczyła się mała chatka Hagrida, a po lewej stronie zobaczyła najwyższy słupek bramki na boisku do quidditcha. Westchnęła, widząc pierwszoklasistów, którzy rzucali się liśćmi i biegali dookoła, krzycząc i zamaszyście wymachując rękami. Na twarzach dzieci widziała uśmiechy i pomyślała, że ta zabawa musi sprawiać im wiele radości. Żałowała, że sama nie może do nich zejść. Nie wiedziała jak. Zresztą... Miała na sobie tylko bawełnianą, szarą koszulę nocną.

Odwróciła się nagle, gdy dębowe drzwi się otworzyły i do skrzydła szpitalnego wszedł sam Albus Dumbledore w towarzystwie Blaise’a Zabiniego i Christophera Rutherforda. Nad nimi unosiła się młoda dziewczyna, na oko piętnastoletnia.

Susan nie wiedziała, co powinna zrobić. Stała w samej koszuli nocnej. Zaskoczeni mężczyźni również zatrzymali się, jednak Dumbledore szybko doszedł do siebie i uśmiechnął się smutno.

— Cieszę się, panno Sewell, że już wszystko w porządku. Jednak prosiłbym, żebyś wróciła do łóżka, zanim pani Pomfrey odkryje, że zwiedzasz jej skrzydło szpitalne.

Susan zarumieniła się i szybkim krokiem przemierzyła całe pomieszczenie, i znalazła się z powrotem w łóżku. Krępowała ją obecność dwóch młodych mężczyzn. Pamiętała jeszcze niemoralną propozycję Christophera. Zmrużyła oczy, kiedy o tym pomyślała, i badawczym wzrokiem zmierzyła swojego nauczyciela.

— Połóżcie ją tutaj, z daleka od drzwi — powiedział cicho Albus i spojrzał smutnym wzrokiem na ciało dziewczyny. — Bądź ostrożny Chris, Blaise pójdź proszę po panią Pomfrey. Dianna potrzebuje fachowej pomocy.

Zabini posłuchał dyrektora i zniknął za małymi drzwiczkami, które zapewne prowadziły do gabinetu pielęgniarki.

Susan była ciekawa, co się stało. Miała ogromną ochotę wstać ze swojego łóżka podejść do leżącej dziewczyny, zapytać się dyrektora o powód jego wizyty w skrzydle szpitalnym. Rozumiała jednak, że nie powinna spacerować po pomieszczeniu na bosaka. Zresztą, to nie była jej sprawa.

Po chwili do pomieszczenia wpadła pani Pomfrey. Susan domyśliła się, że dopiero wstała, ponieważ jej ubranie było wygniecione, a włosy nieuczesane. Chociaż... nigdy jeszcze nie widziała szkolnej pielęgniarki i nie wiedziała, jak wyglądała ona na co dzień.

Dumbledore razem z Christopherem zrobili jej miejsce przy łóżku dziewczyny. Zabini, na nieme polecenie dyrektora, zaczął iść w jej kierunku. Stało się to zaraz po spodziewanym pytaniu, zadanym przez pielęgniarkę: Co się jej stało? I cichej odpowiedzi Christophera: Ten, Którego Imienia Nie Wolno Wymawiać.

Sewell opadła zdumiona na poduszki.

On w Hogwarcie? – spytała samą siebie.

Wiedziała, że jest to wręcz niemożliwe. Obecność Albusa Dumbledore’a trzyma go z daleka od szkoły. Wszyscy o tym wiedzieli. Niektórzy powtarzali, że Czarny Pan boi się obecnego dyrektora szkoły i nie chce wkraczać na jego teren, kiedy nie jest pewien swojej wygranej. Susan doszła do wniosku, że nie jest wystarczająco silny, żeby zaatakować. Więc dlaczego jego ofiarą została ta młoda dziewczyna?

Wzdrygnęła się, kiedy chłodne palce dotknęły jej czoła. Wiedziała, że to Blaise do niej podszedł. Jednak mimowolnie odtrąciła jego rękę.

— Jak się dzisiaj czujesz? — zapytał. Nie usiadł na skraju jej łóżka. Stał obok i pewnie pilnował, aby nie podsłuchiwała, o czym rozmawiają w przeciwległym kącie sali. Dziewczyna tylko prychnęła. Nie miała ochoty wdawać się w dyskusje z tym człowiekiem. Nie darzyła go zaufaniem mimo tego, co jej powiedział na przyjęciu u Malfoyów.

— Nie wiem, co się wtedy stało — zaczęła po chwili. Nie cierpiała milczeć, kiedy ktoś czekał na jej odpowiedź. — Widziałam krew na swojej nodze, czułam straszny ból. A teraz mogę już normalnie na niej stanąć i nie ma nawet blizny.

Zabini westchnął i jednak usiadł na jej łóżku.

On wie, pomyślała i złapała go za rękę. Widziała to w jego oczach. Pragnęła, aby jej wyjaśnił.

— To nie jest odpowiednie miejsce, żeby o tym mówć, Sewell — odparł, burząc nadzieję Susan. Była rozczarowana tym, że znowu będzie musiała poczekać na jakiekolwiek wyjaśnienia.

— Gdzie w takim razie będzie odpowiednie miejsce?

— Słuchaj, Sewell, jestem zmęczony. Chciałbym po prostu położyć się do łóżka i zasnąć, nie wyjaśniając ci nic. To nie jest moje zadanie, to Rutherford ma dbać o twoje bezpieczeństwo i to do niego powinnaś się zgłosić. Jestem pewien, że on zna odpowiedź na wszystkie twoje pytania.

Prychnęła i zabrała swoją dłoń. Mogła się tego spodziewać. Odeśle ją do kogoś innego, wszyscy tak robili. Tylko Nott miał tyle odwagi, żeby jej coś powiedzieć. I dokładnie to, co myślała, mu powtórzyła.

Nie spodziewała się, że tak oburzy się na wieść o tym, że rozmawiała z Teodorem.

— Nie powinnaś się do niego zbliżać — szepnął. — On nie jest tym, za kogo się podaje, nie ufaj mu.

— A komu mam ufać? Tobie? Rutherfordowi? A może Malfoyowi? — syknęła. — Przynajmniej on chce ze mną rozmawiać.

Zabini roześmiał się sardonicznie. Usłyszeli na końcu sali cieniutki głos. Susan odwróciła wzrok w tamtą stronę i zobaczyła młodą dziewczynę, która siedziała z pomocą nauczyciela eliksirów, trzymającego ją mocno za ramiona. Dopiero teraz zauważyła uderzające podobieństwo i zrozumiała, że to musi być jego młodsza siostra. Przerażona, przeniosła wzrok na swojego towarzysza, a ten pokiwał głową na znak, że to prawda. Nieświadomie wypowiedziała swoje myśli na głos. Zaklęła w duchu.

Blaise, nie chcąc przerywać dyrektorowi, odwrócił się w stronę Sewell i złapał jej podbródek, zmuszając do spojrzenia w jego oczy. Szybko mu się wyrwała. Nie lubiła, kiedy ktoś dotykał jej bez potrzeby, a uznała, że ten gest taki nie był.

— Dzisiaj na pewno stara Pomfrey wypuści cię ze skrzydła szpitalnego, w końcu nic ci nie jest. Proponuję, żebyś o dziewiętnastej, po kolacji w wielkiej sali, niezauważona przyszła do gabinetu Rutherforda. Będziemy tam na ciebie czekać.

Spojrzała na niego przerażonymi oczami. Westchnął i próbował pogładzić ją po dłoni, ale w połowie drogi zrezygnował ze swojego pierwotnego zamiaru.

— Wiem, co proponował ci ten drań — powiedział cicho. — I możesz mi wierzyć, że nie miał tego w planach.

Susan była zdumiona i nie rozumiała.

Nie miał w planach?

— Nie jestem pewna, czy zrozumiałam.

— Nie tylko on jest draniem w tej szkole — odpowiedział. — Czai się tu więcej szpiegów, niż Dumbledore jest w stanie zliczyć, więc nic dziwnego, że ktoś chciał przeszkodzić naszemu profesorowi.

Widząc jej minę, miał ochotę wstać i wyjść. Była naprawdę inteligentną i pojętną kobietą, ale kiedy chodziło o sprawy związane z Voldemortem, to udawała, że o niczym nie ma pojęcia.

— Nie traktuj go jako tego złego, ta propozycja nie wypłynęła z jego wolnej woli — rzekł w końcu. Nie miał zamiaru tłumaczyć jej, na czym polega użycie klątwy Imperiusa i jak reaguje na nią człowiek. Sądził, że słabe zaklęcie Dracona nie będzie problemem, a sam Christopher szybko mu się oprze. Najwidoczniej tylko mu się wydawało, że Rutherford jest tak silny. Był taki sam, jak reszta.

 Susan nadal nie rozumiała, co miał na myśli, jednak nie chciała zadawać kolejnych pytań odnośnie jego osoby. Nie lubiła swojego nauczyciela eliksirów i nie darzyła go zaufaniem. W duchu współczuła Dafne, że wychodzi za takiego człowieka. Jednak wiedziała, że jej przyrodnia siostra sama sobie męża nie wybrała i robi to ze względu na jego majątek. Zresztą, ta cała sytuacja wydawała jej się śmieszna. Mężczyzna uczy swoją przyszłą żonę. Ona nie zwraca na niego w szkole większej uwagi, ale robi się strasznie zazdrosna, kiedy rozmawia z innymi uczennicami.

Takie rozmowy wydawały jej się na początku normalne. Jednak kiedy padła ta nieszczęsna propozycja, to zaczęła podejrzewać, że nie jest pierwszą, której taką złożył. Teraz Zabini gadał coś o braku wolnej woli i o tym, że Nott nie jest tym, za kogo się podawał.

On przynajmniej coś mi powiedział o rodzicach, idioto.

— Co się jej stało? —Pragnęła zmienić temat i już nie poruszać już tego dotyczącego jej nauczyciela eliksirów. Jednak nie ukrywała, że była ciekawa, co się stało jego młodszej siostrze. Nie bez powodu w skrzydle szpitalnym pojawił się sam dyrektor, który na pewno miał wiele ważniejszych spraw niż nieprzytomna uczennica.

— Nie zostałem upoważniony do tego, żeby ci o tym opowiadać. Siedzę przy tobie, żeby odwrócić twoją uwagę od tego, co się tam dzieje.

— To w takim razie kiepsko ci to idzie — zażartowała.

Nie czas na żarty.

Zrozumiała to dopiero, kiedy Rutherford spojrzał prosto w jej oczy i mimowolnie odsunął się od swojej siostry, odsłaniając ją Susan.  

Dianna wyglądała koszmarnie. Jej niegdyś jasna, alabastrowa skóra, pokryta była fioletowymi siniakami i zadrapaniami. Widziała pod jej okiem ciągnącą się szramę, która sięgała jej do skroni. Susan podejrzewała, że to wynik jakiejś brutalnej napaści. Reszta ciała dziewczyny również była pokryta siniakami, niektóre były fioletowe, jednak pozostałe już zdążyły zrobić się żółte. Jej dłoń spoczywała na kołdrze, nienaturalnie wykrzywiona. Z oczu dziewczyny nie można było niczego odczytać.

Po raz pierwszy Susan żałowała, że skrzydło szpitalne nie jest większe i że na żywo widzi tę dziewczynę. Z daleka mogłaby sobie wyobrazić jej wygląd.

— Matko Boska —wyszeptała brunetka.

Dianna wyglądała, jakby ktoś znęcał się nad nią nie tylko fizycznie, ale i psychicznie. Widziała to w ruchach jej ust, kiedy mechanicznie odpowiadała na zadawane pytania. Kiedy pani Pomfrey podniosła skraj jej koszulki, ta krzyknęła z bólu i zasłoniła swoje lewe przedramię.

— Sewell, powinnaś stąd wyjść — szepnął Zabini i złapał ją za ramię. Pani Pomfrey nawet nie zwróciła uwagi na to, że druga pacjentka wstała z łóżka. Podciągnął ją do góry i zmusił, żeby stanęła za parawanem znajdującym się za jej łóżkiem przy ścianie. Wyciągnął z małej, metalowej szafeczki jej ubrania, i kazał je włożyć. Sam odszedł w stronę dyrektora, żeby wyjaśnić im, że zabiera ją do pokoju wspólnego.

Susan usłyszała stłumioną przez parawan rozmowę.

—... muszę ją jeszcze zbadać, Albusie. Nikt nie traci świadomości w taki sposób — odezwał się piskliwy, kobiecy głos. Sewell automatycznie dopasowała go do pielęgniarki. Odpowiedzi dyrektora nie dosłyszała.

— Ona nie powinna tego widzieć.

Wciągając przez głowę szkolną szatę, Susan sapnęła ze złości. Christopher Rutherford nie chciał, żeby zobaczyła to, co jego siostra ma na ramieniu. Wiedziała, że Dianna ma tam mroczny znak. Kiedy dziewczyna złapała się za swoje ramię, wszystko stało się oczywiste. Niejednokrotnie podsłuchała rozmowę Thomasa ze swoimi tajemniczymi gośćmi, czy szczeniackie przechwałki paru Ślizgonów. Mroczny znak zawsze pojawiał się na lewym przedramieniu.

Jednak nie spodziewała się, że tak młoda dziewczyna wstąpi w szeregi Czarnego Pana. Nie chciała w to nawet wierzyć. Może po prostu się skaleczyła w tamto miejsce? Albo ktoś pogruchotał jej tam kości? Wszystko mogło się zdarzyć.

Nikogo nie potępiała za podejmowane decyzje. Kiedy dowiedziała się od Notta, że jej rodzice również byli Śmierciożercami, pragnęła zrozumieć powody, dla których wstąpili w szeregi Czarnego Pana. Nie chciała wierzyć, że zabijali ludzi, skoro sami zostali zamordowani bez żadnych skrupułów.

Pochyliła się, żeby zawiązać sznurówki swoich butów. Ciemne włosy opadły jej kaskadą na twarz zasłaniając widok. Szybkim ruchem odgarnęła je za ucho.

Miała dość rozmyślania o swoich rodzicach, o prawdziwych powodach ich wstąpienia w szeregi zła. Ostatnie tygodnie podporządkowała chęci znalezienia prawdy, jakichkolwiek informacji o nich. Starała się też poprawić swoją sytuację i zmienić relacje z Dafne. Miała dość tych ironicznych spojrzeń. Owszem, była szarą myszką. W Beauxbatons. Z pomocą Dafne starała się zmienić i w jakiś sposób udało jej się to osiągnąć. Prawda była taka, że gdyby nie jej przyrodnia siostra, pewnie siedziałaby w bibliotece i uczyłaby się do testów, powtarzała materiał z ostatnich lekcji. Wszystko byłoby na nic, ponieważ nigdy nie miała odwagi zgłosić się do odpowiedzi.

— Jesteś gotowa? Musimy już stąd wyjść.

Wyszła zza parawanu i rzuciła ostatnie spojrzenie w kąt sali. Wszyscy patrzyli na nią. Jakby tylko czekali, aż opuści to pomieszczenie. Pożegnała się krótkim do widzenia  i poszła za Zabinim w stronę drzwi. Przytrzymał je specjalnie dla niej, a potem stanął w progu, czekając, aż się oddali. Jednak Susan stała w miejscu.

— Musisz mnie odprowadzić — odezwała się zażenowana. — Nie byłam jeszcze w tej części zamku i nie wiem jak trafić do sali wyjściowej.

Nawet jeżeli był zdziwiony, nic po sobie nie pokazał. Nie odwracając się do tyłu, zamknął drzwi i zaczął iść korytarzem prosto.

Nie rozmawiali dłuższą chwilę. Nie mieli sobie nic do powiedzenia. Jednak Susan od dłuższego czasu  z nikim nie rozmawiała i była wręcz spragniona jakiegokolwiek towarzystwa. Dlatego dogoniła Blaise'a.

— Powiedziałeś Rutherfordowi, że zjawię się dzisiaj w jego gabinecie? — zapytała.

— Naprawdę masz taki zamiar?

Spojrzała na niego zaskoczona. Oczywiście, że chciała przyjść i dowiedzieć się prawdy o tym, co się dookoła działo.

— Uważasz mnie za głupią? Doskonale wiesz, że szybko się nie poddam.

Westchnął.

— Tak, doskonale znam tę twoją stronę. Zawsze byłaś uparta. — Uśmiechnął się do niej przyjaźnie. — Nie spodziewałem się jednak, że będziesz chciała ponownie wejść do jego nory.

Pokręciła tylko głową z rozczarowaniem.
— Dużo o mnie nie wiesz, Zabini — mruknęła.

— Wiem więcej, niż bym chciał.

Zacisnęła zęby.  Nie było sensu teraz o wszystko wypytywać. Szli korytarzem, na którym kręciło się już paru uczniów.

— Właściwie, to która jest godzina?

— Jak pojawiliśmy się w skrzydle szpitalnym, to było po siódmej rano. Zanim się zebrałaś... Myślę, że zbliża się ósma. Zgłodniałaś?

Pokiwała twierdząco głową.

Gdy wyszli na bardziej tłoczy korytarz, który rozpoznała, Blaise zatrzymał się i złapał ją za ramię.

— Nie mów nikomu o tym, co widziałaś w skrzydle, rozumiesz? Wszystko wyjaśnimy ci wieczorem, ale pod warunkiem, że nikomu nie piśniesz słówkiem.

Zaśmiała się smutno. Nie wymagał od niej zbyt wiele za to, co miała usłyszeć. O ile cokolwiek jej powiedzą, a sam Blaise jej nie oszukuje. Mogła tylko mu zaufać, nic więcej.

— Nie mam komu powiedzieć — przyznała po chwili.

__________________________________

Rozdział nareszcie się pojawił. Chciałam was przeprosić za zwłokę, tym bardziej, że wakacje trwają już od dłuższego czasu. Jednak przez dwa tygodnie nie potrafiłam tego rozdziału skończyć, a potem internet mi wysiadł. Typowe tłumaczenie. Jednak mam nadzieję, że następny rozdział opublikuje o wiele szybciej, tym bardziej, że będzie ważny.