Rozdział VIII: Inicjacja

Zaciskał pięści jak najbardziej potrafił, czuł jak czerwona posoka spływa po jego palcach skapując na kamienną posadzkę. W głębi ducha miał nadzieję, że nikt nie zauważy czerwonych plam pod jego nogami. Ale nikt nie zwracał na niego najmniejszej uwagi.

Szare, kamienne ściany kwatery Czarnego Pana odbijały echo krzyków młodej dziewczyny nie mającej więcej niż piętnaście lat. Leżała ona naga na zimnej posadzce błagając o litość i krzycząc przy każdym kolejnym machnięciu różdżki Voldemorta. Nikt nie przejmował się bólem, który w tej chwili odczuwała. Nikt również nie zwracał uwagi na to, że właśnie jest upokarzana przed wszystkimi śmierciożercami w najobrzydliwszy sposób z możliwych.  

Na dzisiejszym spotkaniu mieli pojawić się tylko sami mężczyźni ze względu na inicjacje kolejnej członkini wąskiego kręgu popleczników Czarnego Pana. Z aprobatą przypatrywali się torturowanej dziewczynie uśmiechając się lubieżnie widząc jej nagie ciało, które za parę chwil będą mogli wykorzystać. Tylko on stał i patrzył na wszystko z obrzydzeniem, miał ochotę wyrwać Voldemortowi różdżkę z rąk, aby ten tylko przestał rzucać zaklęcie na jego siostrę. Nie mógł znieść jej bólu, jej cierpienia i błagania o litość. Ale on doskonale wiedział, że na torturach się nie skończy. Pragnął uchronić młodszą siostrzyczkę przed tym, co za chwilę miało ją spotkać z rąk tych wszystkich mężczyzn. Nie, nie wszystkich. Tylko tej części, która będzie chciała wykorzystać jej ciało dla swojej własnej przyjemności.

Nazwij to głupcze po imieniu.

Sam nie chciał brać udziału w tym przedstawieniu, ale on go zmusił. Tak jak zmuszał ich wszystkich do robienia rzeczy, na które nie mieli najmniejszej ochoty. Nienawidził tego, kiedy czuł zaklęcie Imperiusa na sobie i musiał zabijać. Widział twarze tych wszystkich mugoli, którzy zginęli z jego ręki. Śniły mu się po nocach krzyki, wrzaski, dlatego już od jakiegoś czasu nie przespał całej nocy. Budził się zlany potem i już nie potrafił zamknąć oczu. Każdego wieczora bał się, że już nigdy nie będzie miał szansy na normalne życie.

Teraz, widząc swoją siostrę, która przechodziła inicjacje żałował, że nie ukrył jej przed czasem. Był zaskoczony kiedy Voldemort powiedział, że chce mieć ją w swoich szeregach.

Ona ma dopiero piętnaście lat, kretynie.

Krzyki ustały. Poluzował uścisk swoich dłoni i wbił zdeterminowane spojrzenie w Voldemorcie. Nie pozwoli, aby ci wszyscy mężczyźni użyli ciała jego siostry, nie będzie na to patrzył.

— Panie, proszę… Oszczędź jej tego upokorzenia — powiedział cicho ktoś inny. Od razu poznał ten głos.

— Zabini — syknął Czarny Pan opuszczając swoją różdżkę. Gestem ręki nakazał mu podejść.

Młoda dziewczyna patrzyła przerażona to na Voldemorta to na Blaisa Zabiniego, który stanął patrząc w jej oczy. Nie chciał spojrzeć na jej nagość.

— O co prosisz Zabini?

— Proszę o odpuszczenie jej bólu — powiedział spokojnie. — Ona jest za młoda na to, co za chwilę powinno się stać.

Czarny Pan zaśmiał się szyderczo, ale pokiwał twierdząco głową. Nakazał śmierciożercom opuścić komnatę. Dało się słyszeć jęki rozczarowania niektórych mężczyzn, ale nikt nie zwrócił na nich szczególnej uwagi. Zabini zobaczył na twarzy Dianny łzy. Miał ochotę je zetrzeć.

Voldemort machnął jeszcze raz różdżką, a na przedramieniu piętnastolatki pojawił się Mroczny Znak. Dziewczyna wrzasnęła z bólu i złapała się za przedramię. Nie wierzyła, że zostanie zmuszona do dołączenia do grona popleczników Voldemorta.

Dianna nie miała siły się podnieść, czuła każdy mięsień w swoim ciele.

— Zabierzcie ją.

Zabini ściągnął z siebie płaszcz i okrył nim nagie ciało dziewczyny prosząc jednocześnie, aby się nie opierała.

— Pomóż mi, Rutherford.

Christopher drgnął zaskoczony i podszedł do Zabiniego starającego się podźwignąć bezwładne ciało Dianny. Złapał ją pod drugie ramię, a następnie wziął na ręce wyciągając ją z ramiona Blaisa. Zobaczył jak czarna tkanina zsuwa się z ciała dziewczyna, więc starał się ją poprawić.

— Nie możemy teraz wrócić do Hogwartu — szepnął Zabini.

Rutherford pokiwał bezwiednie głową i skierował swoje kroki w stronę schodów prowadzących do sieni kuchni Malfoyów. Wiedział, że Dianna powinna teraz wypocząć i odzyskać siły, dodatkowo zdawał sobie sprawę, że powinna porozmawiać z kimś kto pomoże jej teraz uporać się ze wspomnieniem dzisiejszego wieczora.  

Zaczęli wspinać się schodami na piętro w stronę kwater, które były przeznaczone dla gości. Mijali po drodze portrety wszystkich członków rodu Malfoyów. Na większości z nich przeważała podobizna Dracona, raz namalowana farbą olejną, raz węglem, jednak wyraz twarzy pozostał taki sam. Im wyżej wchodzili tym więcej gości spotykali po drodze. Kobiety przypatrywały się Diannie ze współczuciem, a mężczyźni odwracali się z gniewem w oczach. Sama Rutherford nie zwracała najmniejszej uwagi na obserwujących. Co chwilę zamykała i otwierała oczy po to tylko, aby spojrzeć w zimne spojrzenie Zabiniego.

Była mu wdzięczna, że poprosił Czarnego Pana o litość dla niej. Domyślała się, że Blaise zapłaci za ten czyn, że to następnym razem on będzie torturowany. I przez to chciała mu podziękować, ale nie potrafiła nic wypowiedzieć. Z bezsilności zacisnęła mocniej usta i jęknęła kiedy Christopher zmienił ułożenie swoich rąk.

Do tej pory nie mogła uwierzyć, że wbrew woli została wcielona do armii Voldemorta. Miała nadzieję, że nie będzie tego musiała nigdy robić, obserwowała Christophera, kiedy wracał z każdej misji przybity i od razu zamykał się w swojej sypialni. Teraz kiedy został nauczycielem był bardziej ponurym człowiekiem niż jeszcze dwa lata temu. Co roku jeździli we dwójkę na wakacje do dziadków zostawiając rodziców samych. Od powrotu Voldemorta mogła tylko marzyć o wspólnych wypadach. Już teraz wiedziała, że straciła swojego starszego brata na zawsze.

— Zabierzmy ją do mojej sypialni — mruknął Zabini i poszedł przodem żeby otworzyć drzwi.

Dianna poczuła jak mięśnie Christophera napięły się. Podejrzewała, że to ze zdenerwowania. Pewnie też nie rozumiał dlaczego to właśnie Blaise zareagował. 

— Jak się czujesz? — wyszeptał w jej włosy Christopher. Pokręciła tylko przecząco głową, a w jej oczach pojawiły się łzy.  Przycisnął ją mocniej do siebie i pocałował we włosy. — Nie martw się, zrobię wszystko żebyś więcej nie musiała stanąć z nim twarzą w twarz.

— Dostanę zadanie — wychrypiała Dianna z pewnością w głosie.

Christopher nic nie odpowiedział. Podniósł wzrok i zobaczył, że Zabini otworzył stare  drzwi, za którymi zniknął. Westchnął tylko i przyspieszył. Chciał jak najszybciej położyć swoją siostrę na wygodnym łóżku i opatrzyć ewentualne rany.

— Mogę wezwać skrzata domowego — odezwał się Zabini. — Jestem pewien, że Narcyza nie będzie miała nic przeciwko.

Dianna spojrzała na niego przerażona. Christopher od razu zrozumiał, że Dianna nie chciała pomocy skrzatów. Wolała pomoc brata.

— Jutro wrócimy do szkoły, nikt nie może się dowiedzieć o tym, co dzisiaj zaszło — warknął Rutherford. — Gdyby Dumbledore się dowiedział, że Dianna dołączyła do nas…

— On już wie — powiedział Blaise. Widząc zdziwione spojrzenie blondyna prychnął. — Snape o wszystkim donosi, tak jak ja. Doszedłem do wniosku, że nie mam co przed wami ukrywać. Ty Rutherford, stawiasz Diannę ponad wszystko, więc ochrona ze strony starego dyrektora się przyda.

— Zamknij się Zabini — syknął Christopher. — Nie tutaj.  

Tamten pokiwał głową na znak, że zrozumiał i wyszedł na korytarz, aby zobaczyć czy nikt nie podsłuchiwał. Kiedy wrócił, Dianna leżała już przykryta puchową kołdrą, a przy niej leżał Christopher szepcząc jej coś zawzięcie. Wcale nie wyglądali na rodzeństwo. Gdyby nie podobieństwo, Zabini wziął by ich za parę. Zacisnął dłonie hamując swoją złość.

— Daj jej odpocząć, Rutherford — mruknął, ale nie podszedł do nich bliżej. Nie chciał patrzeć na Dianne w tym stanie. Doskonale wiedział, że dziewczyna nie życzyła sobie, aby teraz się nią zajmował. Potrzebowała wsparcia bliskich. On mógł tylko stać i obserwować ją.

Opuścił sypialnię nawet nie spojrzawszy na rodzeństwo.

Po chwili dołączył do niego Christopher zamykając cicho drzwi. Zabini zrozumiał, że piętnastolatka starała się zasnąć. Wyciągnął zza pazuchy różdżkę i rzucił zaklęcie ostrzegawcze. Nie chciał, aby ktokolwiek wszedł do tego pokoju i zrobił jej jakąkolwiek krzywdę. Niektórzy śmierciożercy byli potworami nie znającymi litości.

Zabini zignorował zdziwione spojrzenie swojego nauczyciela i ruszył przed siebie. Słyszał głuche kroki swojego towarzysza idącego za nim. Miał ochotę krzyknąć, aby znalazł sobie inne zajęcie i zostawił go teraz w spokoju. Chciał zostać sam i zapomnieć o tym, co robił Voldemort jeszcze parę minut temu. Wiedział, że mimo jego prośby Christopher z czystej ciekawości pójdzie za nim.

Ciekawość to pierwszy stopień do piekła. Nie, oboje już jesteśmy w piekle, więc za różnica?, pomyślał i zatrzymał się przed drzwiami do ogrodów Narcyzy.

Ruszył przed siebie doskonale zdając sobie sprawę, że były Ślizgon nadal za nim podąża.

— Dlaczego to zrobiłeś? — zapytał Rutherford kiedy zostali sami. Zabini zacisnął usta. Nie musiał mu się tłumaczyć, zrobił to, bo nie był potworem. Nie chciał patrzeć na cierpienie niewinnej dziewczyny. Nie chciał.

— A dlaczego TY tego nie zrobiłeś? — odpowiedział mu pytaniem na pytanie. Zadając je miał wrażenie, że rozjuszył nim Christophera. Miał rację, ponieważ po chwili uderzył plecami o wilgotną ziemię i poczuł stalowy uścisk dłoni blondyna na swojej szyi. Uśmiechnął się kpiąco. Czuł, że palce są ułożone w złym kierunku, więc nic mu nie groziło.

— Chce mnie pan udusić, panine profesorze? — rzucił ściszonym głosem. — Po tym jak uratowałem twoją siostrę?

Darował sobie oficjalny ton. W tym miejscu on nie był uczniem tak samo jak Rutherford nie był nauczycielem.

Poczuł jak uścisk zelżał i w końcu zobaczył wyciągnięta dłoń drugiego śmierciożercy. Chwycił ją.

— A więc jesteś zdrajcą — wyszeptał Christopher i nie spuszczał wzroku z Blaisa. Ten pokiwał tylko głową zaciskając jeszcze bardziej usta.

— Ty też — odpowiedział mu. — Szkoda, że jesteś taki słaby. Poddałeś się klątwie Impriusa, którą rzucił na ciebie Draco.

Christopher sprawiał wrażenie, że nie wie o co chodzi. W rzeczywistości pluł sobie w brodę, że nie potrafił tej klątwy odeprzeć od siebie i zaproponował Sewell taki układ jaki zaproponował. Nie pragnął jej. Nie znał jej nawet, a co dopiero ryzykować swoją nową posadę i reputację. Nie mógł również tego zrobić Dafne, nie kiedy ona była w pobliżu. Właściwie to jego narzeczona dawała mu wszystko czego tylko potrzebował.

Kretyn.

— Dlaczego Malfoy to zrobił? Na polecenie Czarnego Pana?

Kretyn. Kretyn. Kretyn.

Blaise powoli pokiwał głową.

— Dostałeś zadanie Rutherford, wykonaj je tak, żeby Susan nic się nie stało, rozumiesz? — syknął. — Nie chce po tobie sprzątać, a ona nie zasługuje na taką śmierć.

— Powiedz to samo Nottowi — warknął tamten i kopnął najbliższy kamień.

Zabini prychnął pogardliwie. Nie uważał Teodora za godnego przeciwnika. Wiedział, że tamten upodobał sobie Susan. Gdyby tylko ona wiedziała kim są wszystkie osoby, z którymi się zadaje.

Zaległa między nimi krępująca cisza. Żaden nie wiedział, co ma powiedzieć.

Christopher zgadzał się z osądem Zabiniego. Był słaby, ale jednak Voldemort mu ufał. Powinien sam pobiec teraz do Czarnego Pana i powiedzieć mu, że znalazł zdrajcę donoszącego wszystkie ważne plany Dumbledorowi i utrudniającego pracę śmierciożerców. Zganił się w duchu. Sam chętnie by wszystko wyjawił, ale był zbyt wielkim tchórzem. Bał się śmierci. Wolał chronić tych na których mu zależy od środka, nie chciał się wychylać. Wiedział jak kończą zdrajcy. Wiedział jak skończyli Sewellowie.

Teraz musiał jeszcze pilnować Susan, a przez Malfoy’a to zadanie nie stało się łatwiejsze. Jak niby przekona ją teraz do tego żeby mu zaufała? A może ma ją siłą przyprowadzić do Czarnego Pana niech i ona cierpi tak jak jego siostra? Ale wiedział, że to nie ma sensu. Nie chce, aby kolejna niewinna dziewczyna była torturowana. Chociaż Susan nigdy nie spadłby włos z głowy. W tym cholernym liście było wszystko! Przed swoją śmiercią Thomas opowiedział mu jeszcze więcej. Wszystko po to, aby chronić małą Susan Sewell.

Miał ogromną ochotę zburzyć cały plan i opowiedzieć tej dziewczynie wszystko czego się tylko dowiedział. Powiedzieć kim jest i co zrobił. Chciał to ogłosić całemu światu. Chciał, aby to ziemskie piekło dobiegło końca.

Jak mam to zrobić?

— Nie ma za co, Rutherford.

Cholera.

— Mam u ciebie dług, Zabini – krzyknął jeszcze zanim, a potem zamilkł. Powinien już wracać.

*

 Perspektywa Susan
Byłam głupia, że nie domyśliłam się tego wcześniej.

Teoria Notta wydawała się być bardziej prawdopodobna od tej, którą słyszała tyle razy. Nie zginęli by gdyby nie było takiego powodu. Jako czysto krwiści czarodzieje mieli typową ochronę i gdyby nie zrobili niczego, co zagrażałoby życiu Voldemorta nadal by żyli. Tymczasem ich martwe ciała spoczywały na cmentarzu.

Nie chciała wierzyć, w to co powiedział jej Teodor.

Tak naprawdę nie wiedziała nic o swoich rodzicach, więc chwytała się każdej informacji, którą udało jej się usłyszeć. Mogła tylko w duchu ganić siebie za ignorancję przez te wszystkie lata. Miała dostęp do tajnych informacji znajdujących się w gabinecie Thomasa, mogła na własną rękę uwarzyć eliksir prawdy. Mogła nawet rzucić na swoich bliskich klątwę Imperiusa i siłą wyciągnąć od nich prawdę.

Idiotka.

Zamiast tego słuchała, że wie już wszystko. Prawda była taka, że nie wiedziała nic. Co jej po imionach? Co jej po tym, do którego domu należeli jej rodzice? Nie miała bladego pojęcia czym się interesowała matka, czy również kochała quidditcha? Czy może odziedziczyła tę fascynację po ojcu? Do kogo była bardziej podoba? Brak odpowiedzi na te wszystkie pytania doprowadzał ją do szału. Niewiedza sprawiała, że z dnia na dzień przestawała interesować się normalnym życiem. Dosłownie jakby zamknęła się w ochronce i nie chciała z niej wyjść.

Wiedziała, że postępując tak robi źle. To, co działo się kiedyś było przeszłością i w żaden sposób nie mogło jej pomóc. Tak samo jak ciągłe wpatrywanie się w fotografię swoich rodziców. Żyła. Jako jedyna, jako ostatnia. Mogła jeszcze tyle osiągnąć, mogła pomóc przywrócić równowagę światu. Wcale nie musiała zadawać się ze Ślizgonami, którzy byli ograniczeni ciągle trzymając się przestarzałych wartości. Ona chciała więcej. A z drugiej strony nie chciała nic.

Susan nigdy nie potrafiła się odnaleźć. Winiła za to swoich przybranych rodziców, a w szczególności Carol. Matka nigdy nie traktowała jej tak samo jak Dafne czy Astorii. Zawsze dostawała wszystko na samym końcu, chyba że była to zwykła nagana. Wszystkiemu była winna, za wszystko obwiniana. Tylko Thomas jako tako szanował jej zdanie i często zapraszał do swojego gabinetu na rozmowę. Te chwile były dla niej wyjątkowe. To wtedy słyszała o tym, co mogłaby robić w przyszłości. Czasami widziała uśmiech na jego twarzy i choć był tam tylko przez chwilę wierzyła, że mimo swojej szorstkości Thomas ją szanuje.

A ja jestem wróżką zębuszką, prychnęła.

Nie, wcale nie była dla nikogo ważna. Nigdy.

Powinnam przestać się nad sobą rozczulać.

Naprawię sprawę z Dafne.

Poczuła mocny uścisk zaciskający się w jej umyśle. Nie potrafiła się od niego uwolnić. Czuła jak coś chłodnego na kształt palców otacza jej wolną wolę i nie pozwalało skupić się na niczym innym. Pozbawiał ją chęci do czegokolwiek.

I nagle wszystko zniknęło.

Susan upadła na podłogę ściskając mocno swoją głowę i nie amortyzując upadku. Jęknęła, kiedy jej kolana uderzyły o twardą, kamienną posadzkę. Poczuła pęknięcie kości.

Nie rozumiała, co przed chwilą się wydarzyło. Już wcześniej miała wrażenie, że doświadczyła podobnego bólu. Było to wtedy, kiedy chciała po raz pierwszy przeprosić Dafne za to, co powiedziała jej przed przyjazdem do Hogwartu. Jakby te sprawy były powiązane. Jednak tym razem nikt się nie odezwał.

Podniosła się z jękiem z podłogi, prawą ręką podtrzymując się łóżka. Rzuciła okiem na swoje kolano i aż zachwiała się na widok krwi. Wzięła głęboki oddech i wypuściła powietrze z płuc. Nie sądziła, że ten upadek zakończy się w taki sposób.

Drzwi się otworzyły i do pokoju wpadła Dafne z Astorią. Pierwsza miała wściekłą minę, a druga coś do niej szeptała zawzięcie. Susan podniosła zaskoczona głowę wbijając wzrok w obie siostry.

— O, cholera — zaklęła Dafne i zasłoniła usta dłonią. — Co ci się stało?

Susan nie usłyszała już, co dalej mówiła blondynka. Nie potrafiła rozróżnić poszczególnych słów.