Rozdział VII: Wyjawiona tajemnica

Teodor Nott oparł się o kamienny parapet o spojrzał przez okno na błoniach. Kiedy zobaczył promienie ostatniego słońca tańczące na ścianach zakazanego lasu przypomniał sobie swoje dzieciństwo.

Odkąd pamiętał mieszkał w zimnym dworze wraz z rodzicami, którzy nigdy nie zwracali na niego uwagi, kiedy tego potrzebował. Wychowywał się sam w poczuciu osamotnienia. Nie miał żadnego rodzeństwa w swoim wieku, z którym mógłby się bawić, nie miał przyjaciół z sąsiedztwa. Jego starsza siostra miała już swoje dzieci i mieszkała w innym hrabstwie ze swoim mężem. Rzadko ją widywał. Dodatkowo, była to jego przybrana siostra. Do jedenastego roku życia był skazany jedynie na siebie. I towarzystwo skrzatów domowych.

Rodzice nie zatrudnili żadnej czysto krwistej opiekunki, która zajęłaby się nim, umiliła mu czas. Nie, zatrudniali prywatnych nauczycieli, których nigdy nie lubił. Oni natomiast zmuszali go do nauki wymarłych języków obcych, czego skutkiem była umiejętność porozumienia się w języku francuskim, niemieckim, włoskim, łacińskim oraz staro angielskim. Dzięki tym naukom mógł odczytywać dokumenty rodowe napisane wieki temu, odszyfrować dziwne znaki na rodowym gobelinie. Ale nic poza tym. Etykieta już dawno wyleciała mu z głowy, nie chciał nawet myśleć, że istnieje coś takiego jak poprawne zachowanie się przy stole. Mimo wszystko był bardzo przydatny.

Jako jedenastoletni chłopiec, samotnie przeniósł się do Dumstrangu, aby zgłębiać naukę czarnej magii tak jak robił to jego ojciec. Pamiętał, że bardzo nie chciał jechać aż tak daleko. Jednak ojciec nie brał pod uwagę jego zdania. Matka stała z boku i tylko obserwowała, nigdy nie brała udziału w dyskusji. Zastanawiał się dlaczego jest taka słaba, aby sprzeciwić się ojcu. Przecież była jego matką. Dopiero po paru latach zrozumiał jakim draniem był Henry Nott. To było w wieku piętnastu lat, kiedy zażądał od niego przeniesienia do Hogwartu. Nadal ma ogromna bliznę na plecach po uderzeniu nożem. Wiedział, że było warto.

Dopiero w Hgwarcie poczuł, że znalazł swój dom. Znał parę osób z różnych uroczystości, w których brał udział. I oczywiście dostał się do Slytherinu, jak od niego oczekiwano. Nie znalazł bliskich przyjaciół, ale przyzwyczaił się do towarzystwa Dracona Malfoy’a, który potem namówił ówczesnego kapitana drużyny quidditcha, Flinta, aby przyjął i jego. Spodobała mu się ta gra i nim się obejrzał był już lepszy od samego dziedzica Malfoya. Z nauką przedmiotów również nie miał większych problemów, z każdego przedmiotu zawsze dostawał najwyższe stopnie, a z samych eliksirów być mistrzem. Żałował, że Snape nigdy tego nie zauważył.

Po napisaniu Standardowych Umiejętności Magicznych wrócił do dworku. Miał nadzieję, że całe lato spędzi na południu Francji, jednak jego rodzice mieli inne plany, które przedstawili mu następnego ranka po jego powrocie. Miał się przenieść do dworku Dracona i tam zamieszkać. Nie uśmiechało mu się spędzanie wolnego czasu w towarzystwie swojego szkolnego kolegi, który na pewno nie będzie się przejmował tym, że ma gościa. Znał Dracona zbyt długo, aby oczekiwać przyjemnych wakacji. Jednak po przyjeździe przekonał się, że nie będzie tak źle.

Draco zaręczył się z młodą Astorią Greengrass i cała rodzina często bywała na obiedzie w Malfoy Manor. Nie rozumiał wtedy jak można zaręczyć się z piętnastoletnią dziewczyną, która nie potrafiła podjąć decyzji samodzielnie. Dowiedział się, że ten związek był już zaplanowany wiele lat temu, a sam Draco miał wybrać, którą siostrę woli. Jednak zanim ten się zdecydował o rękę Dafne poprosił już ktoś inny.

Jemu pozostało tylko przypatrywanie się pięknej blondynce, która zawsze miała wiele do powiedzenia.

Dafne nie przejmowała się tym, co sądzą o niej inni. Nie zwracała uwagi na nieprzechylne spojrzenia ze strony matki i ojca, ignorowała zawstydzone spojrzenie swojej siostry. A on nie mógł zaprzeczyć, że dziewczyna była odważna.

Często zajmowała go rozmową na błahe tematy wypytując o lata spędzone w Bułgarii, o samotne podróże do miast we Francji oraz o poglądy życiowe. Czuł, że lubi ją coraz bardziej, przeszkadzała mu tylko obecność bogatego przedsiębiorcy, którym niewątpliwie był Christopher Rutherford.

Pierworodny syn Rutherfordów był wysokim, przystojnym mężczyzną, którego wzrok wzbudzał strach nawet w jego narzeczonej. Nott zauważył, że nigdy się nie uśmiechał, swoim wyrazem twarzy gardził wszystkimi. Pewnie dlatego, że przewyższał ich wszystkich razem wziętych. Jego krótkie blond włosy podkreślały ostre rysy twarzy, ciemne oczy i wydatne usta. Teodor zastanawiał się dlaczego Dafne zgodziła się na ślub z tym człowiekiem.

Natomiast siostra Rutherforda, Dianna była istotą piękną, delikatną i pełną gracji. Rzadko zabierała głos, raczej przysłuchiwała się temu, co mają do powiedzenia inni. Sam Teodor nigdy nie zamienił  nią słowa, onieśmielała go, kiedy koło niej stał. Ale podobały mu się jej długie, kręcone blond włosy. Czasami marzył, aby ich dotknąć i powąchać. W zestawieniu z nią, Dafne przestawała być czarująca.

Podczas tamtych wakacji dużo czasu spędzał z młodą elitą czarodziejskiej arystokracji. Rodzice dobrze wiedzieli, co robią wysyłając go do Malfoy Manor. Ale nie przewidzieli, że będzie chciał wcielić do swojego rodu ją. Susan Sewell.

Pierwszy raz spotkał ją na ulicy Pokątnej, o ironio, właśnie w towarzystwie Dafne Greengrass, której unikał. Zauważył, że starsza siostra Greengrass upodobała sobie jego towarzystwo zaczynają z nim coraz śmielej flirtować.

- Dobry wieczór.

Teodor odwrócił się i stanął tyłem do okna opierając się pośladkami o parapet.

Oto ona, Susan Sewell we własnej osobie, pomyślał ironicznie, a na jego ustach pojawił się nikły uśmieszek.

Sam nie wiedział, dlaczego chce jej opowiedzieć tę historię. Może dlatego, że dziewczyna obsesyjnie myślała o swoich rodzicach? Ta informacja, którą posiadał… Nie był zadowolony, że jego rodzina splamiła się czymś takim. Sam nigdy nie chciał brać udziału w grze Czarnego Pana, ale wiedział, że gdyby Volemort dowiedział się o tym, co powiedział o on będzie miał problemy.

- Jednak przyszłaś – powiedział cicho.

Zdziwiona Susan uniosła brwi. Jej zaskoczony wyraz twarzy onieśmielił Notta. Odepchnął się od parapetu i zaczął iść w kierunku wnęki na korytarzu. Pokazał gestem, aby Susan szła za nim.

- Prosiłeś mnie o to, więc jestem – odpowiedziała. – Jestem ci to winna.

Nott tylko westchnął przeciągle i usiadł na kamiennej ławce.

- To, co mam ci do powiedzenia… Nikt nie może się o tym dowiedzieć – powiedział głośno i wyraźnie. Moi rodzice nie wiedzą, że podsłuchałem ich rozmowę parę dni przed wyjazdem do Hogwartu.

- To znaczy?

- Nie wiem z jakiego powodu zginęli twoi rodzice, nikt nie wie.

Susan pokiwała głową udając zrozumienie.

Tak naprawdę nie wiedziała po co Teodor ściągnął ją w to miejsce, parę godzin po treningu, kiedy była już wykończona i nie miała siły na nic.

- To po co mnie tutaj ściągałeś?

- Bo wiem w jaki sposób zginęli.

Susan zamarła. Tyle lat szukała jakiejkolwiek informacji o swoich rodzicach, a jedną z nich ciągle ukrywał Nott. Oczywiście stojąc przed szansą odkrycia całej prawdy, odrzuciła ją jeszcze pierwszego września, kiedy miała udać się po raz pierwszy do Hogwartu. Miała jeden dowód na to, że jej rodzice naprawdę istnieli. Skoro Carol Greengrass wręczyła jej tę kopertę wcześniej przez tyle lat ukrywając prawdę…

- Chcesz czegoś w zamian – powiedziała cicho i złapała go za rękę.

Nott pokręcił smutno głową.

Chciał po prostu wyznać prawdę wiedząc, że po tym nie będzie chciała z nim rozmawiać. To przez jego rodzinę Susan straciła rodziców i wychowywała się wśród ludzi, których nienawidzi.

- Obiecaj, że nikomu tego nie powtórzysz.

Susan w odrętwieniu pokiwała głową. Nadal nie puszczała dłoni Teodora. Nie rozumiała swojego zachowania. Jeszcze parę dni temu towarzystwo Notta doprowadzało ją do szału, ciągle za nią chodził i naciskał na nią. Jednak po tym, co dzisiaj dla niej zrobił… Wiedziała, że nie wziął jej do drużyny bezinteresownie, Dafne to przewidziała.

Dzięki przybranej siostrze wiedziała, że spodobała się Teodorowi, inaczej dziewczyna nie byłaby o nią tak zazdrosna.

Wróć, Sue. Potem będziesz myślała o Teodorze, zganiła siebie.

Puściła dłoń Teodora dając znak, żeby zaczął mówić. Ale on nadal milczał.

- Usłyszałem raz rozmowę moich rodziców, zaraz po tym jak spotkaliśmy się na Pokątnej. Rozmawiali o tobie, o twoim dzieciństwie, rodzicach. Byłem zdezorientowany. Nie przerywaj mi – mruknął widząc, że Susan otwierała już usta, następnie ponownie zamilkł. Parę minut nic mówił.

- Mówili o dawnych czasach, w których Czarny Pan po raz pierwszy stał się potęgą. O tych czasach, gdzie ludzie umierali z dnia na dzień i wiadomo było, że jest to dzieło jego popleczników. Moi rodzice do nich należeli.

Widząc zaskoczony wyraz twarzy Susan niemal się uśmiechnął.

- Nie dziw się tak, w Slytherinie otaczają cię sami Śmierciożercy albo ich dzieci. Znasz paru, Zabini, Malfoy. Ja nim nie zostanę, obiecałem to matce. Mniejsza o to. Sęk w tym, że twoi rodzice również popierali Czarnego Pana.

- Nie! To nieprawda! – zaprotestowała Sewell.

Tym razem Teodor roześmiał się zimno.

- Poznałaś ich? – pokręciła głową. – To skąd możesz wiedzieć, że nigdy nie przyłączyliby się do niego?

Tym razem nic nie odpowiedziała, więc Teodor uznał, że może kontynuować. Mówił dokładnie to, co usłyszał pod drzwiami gabinetu ojca w te wakacje. Nie dodawał żadnych własnych wniosków i podejrzeń, bo sam nic z tego nie rozumiał. Jakim cudem mogli być rodzicami Susan skoro ona sama nigdy nie splamiłaby się służbą u Voldemorta?

- Z tego, co przez przypadek usłyszałem wynika, że Czarny Pan ufał twoim rodzicom, uważał ich za najbardziej wiernych, powierzał im same najważniejsze zadania. Z czasem przestali korzystać z tego, co im oferował, oddalali się od niego. Sam –Wiesz-Kto byłby głupcem gdyby tego nie zauważył. Okazało się, że twoja matka była w ciąży i za wszelką cenę starała się unikać zagrożenia. A takim niewątpliwie był sam Czarny Pan. Twoja matka przyjaźniła się z Greengrassami oraz moją matką, która przez pewien czas pomagała im. Sama brała większość zadań, które były przeznaczone dla kogoś innego. Ufały sobie wzajemnie. No, do czasu.

- Teodorze, czy mógłbyś przejść do sedna swojej wypowiedzi?

Pokiwał smutno głową.

- Sęk w tym, że kiedy twoi rodzice się ukrywali, mój ojciec powiedział wszystko Czarnem Panu. Moja matka protestowała. Jasno z tego wynikało, że twoi rodzice zdradzili Sama-Wiesz-Kogo, a on ich zabił. Znalazł i zabił.

Teodor urwał sądząc, że reszty Susan nie musi wiedzieć. Była dorosłą kobietą, która miała prawo znać prawdę, ale on sam nie chciał jej tego wyjawiać. Nie chciał, że dowiedziała się iż miała brata.

Spojrzał na nią. W jej oczach nie zauważył nienawiści, rozpaczy czy pogardy. Te brązowe oczy nie wyrażały nic, tylko pustkę. Miał nadzieję, że chociaż zapłacze, poniży go, zadrwi sobie z niego. Nic takiego się nie stało. Po prostu stała i martwym wzrokiem patrzyła w pustkę.

Odgarnął jej z twarzy brązowe pasmo i uniósł jej podbródek do góry, aby spojrzała mu w oczy. Nie wyrwała się, nie zaprotestowała. I w tamtej chwili zapragnął ją pocałować.

Nie, durniu. Nie teraz, kiedy cierpi.

- Susan… - wyszeptał. Ogarnęło go współczucie dla tej dziewczyny.

- Dziękuję Teodorze, za to, że podzieliłeś się ze mną tą tajemnicą – powiedziała głośniej niż się tego spodziewał. – Jednak wolałabym tego nie wiedzieć.

Odeszła.

*

Dafne Greengrass od zawsze uważała się za lepszą od innych. Traktowała wszystkich z wyższością, nawet swoje siostry, chociaż one niewątpliwie były ładniejsze od niej samej. Jednak jej pewność siebie powodowała, że to ona zawsze odnosiła sukcesy.

Jako mała dziewczynka to ją najbardziej uwielbiała matka bo była posłuszna: wykonywała każde polecenie bez zająknięcia, zachowywała się tak jak na damę przystało i nigdy nie zadawała się z osobami niższego stanu. Była arystokratką w pełni znaczenia tego słowa. I była zmęczona takim życiem.

Nigdy nie miała prawdziwych przyjaciół, którzy nie skupiliby się na jej bogactwie i koneksjach. Kiedy ich najbardziej potrzebowała zawsze zostawała sama otulona jedynie płaszczem samotności. Jak ona nie znosiła takich chwil, w których była opuszczona. Nigdy nie miała również mężczyzny, którego by pokochała. Wiedziała, że o małżeństwo nie musi się martwić, rodzice skojarzyliby ją z bogatym człowiekiem o wysokiej pozycji społecznej. Jednak nigdy nie czuła prawdziwej miłości. Uczyła się wykorzystywać mężczyzn, manipulować nimi i sprawiać, aby spełniali każdą jej zachciankę. Swoimi wdziękami potrafiła zmusić ich do czegoś, czego nie potrafiły inne kobiety. Była wyrachowana, zimna.

Jednak po tylu latach takiej zabawy była znudzona i postanowiła coś zmienić w swoim życiu. Nie chciała traktować mężczyzn jak zabawki, nie chciała być taka jak oni. Nie chciała wykorzystywać tak jak oni to robili z kobietami. Była ponad to.

Postanowiła zająć się Susan Sewell i pomóc jej wspiąć się po drabinie społecznej. Wiedziała, że siostra mimo swojej niecodziennej urody nigdy nie będzie szanowana tak jak ona czy Astoria, ale musiała chociaż spróbować dać jej namiastkę tego, co sama czuła. Oczywiście nie chciała, aby dziewczynie się coś stało. Nie mniej jednak uważała, że postępuje dobrze.

Zauważyła jednak, że Susan ma duży potencjał. Tyle lat ukrywania się między książkami i pergaminami sprawił, że była naprawdę inteligentną osobą, a ona miała zamiar to wykorzystać. Słyszała od matki, że i Susan wyjdzie za mąż w przyszłym roku nie kończąc szkoły. I Dafne chciała ją do tego przygotować.

Pomimo swojego wyrachowania Dafne miała uczucia. Potrafiła zainteresować się kimś, pomóc mu, a następnie znaleźć inną osobę. I to właśnie w niej zobaczył Christopher Rutherford, kiedy przyszła do niego tamtego wieczora mówiąc mu, że chce stać się kobietą. Nie pamiętała bólu, który jej zadał, kiedy po raz pierwszy wdarł się w jej wnętrze. Wyobrażała sobie, że jest to ktoś inny – nie dorosły mężczyzna, który uwielbia znęcać się nad młodymi kobietami. Ale w tamtej chwili poczuła, że kiedyś osiągnie coś więcej niż to, co teraz ma. Po ślubie mogłaby wydawać te wszystkie pieniądze, a one nigdy by się nie skończyły. Wcale nie miała za złe Christopherowi, że po wszystkim po prostu wyszedł. Nie była głupia. Widziała małżeństwo swoich rodziców, oni nigdy się nie kochali, nie okazywali sobie żadnych uczuć.

Ojciec pogardzał wszystkimi, nawet swoimi córkami. Jednak miał słabość do jedynej brązowowłosej kobiety w domu – Susan Sewell. Dbał o jej wykształcenie, nigdy jej nie ukarał. A Dafne nigdy nie miała odwagi zwrócić mu uwagi, że jest jeszcze ona i Astoria.

- Jesteś tu? – Dafne drgnęła kiedy usłyszała głos  Astorii. Odwróciła się w stronę drzwi do dormitorium i zobaczyła smutny wyraz twarzy siostry. Nigdy do niej nie przychodziła porozmawiać o problemach w jej związku, nie okazywała uczuć ani emocji. Była idealną kandydatką na żonę Dracona Malfoy’a. Nie zadawałaby zbędnych pytań  tylko lśniła na salonach.

- Astorio?

Drewniane drzwi zamknęły się z cichym trzaskiem. Młodsza z sióstr podeszła szybkim krokiem do łóżka Dafne i oparła się o mahoniową kolumienkę.

- Nie rozumiem dlaczego pomagasz tej sierocie – odezwała się w końcu siadając na brzegu łóżka. Dafne westchnęła wracając do rozmyślań na temat całego swojego życia. Chciała zmian, a Susan była idealna do tego.

- A ja nie rozumiem dlaczego całe życie traktujesz ją jakby nie należała do naszej rodziny – odpowiedziała. Astoria prychnęła i rozejrzała się po dormitorium uczennic szóstego roku. Sama miała zaledwie piętnaście lat. Zauważyła, że w pokoju znajdują się tylko cztery łóżka.

- Nie należy do naszej rodziny – syknęła.

- Wychowała się z nami, Astorio – przypomniała jej Dafne. – Jej rodzice zostali zamordowani, trochę empatii moja droga.

- Mówisz jak matka.

Dafne uśmiechnęła się czarująco odgarniając platynowe włosy do tyłu.

Spodziewała się takiej odpowiedzi po siostrze, ale mimo wszystko wolała zmienić temat. Nie chciała być taka sama jak jej matka. Owszem, obojętność była cechą, której nie chciała się wyrzekać, jednak pragnęła dla siebie innego życia niż to, które wiodła Carol Greengrass. Może i sama nie spełni się w małżeństwie, ale przynajmniej będzie miała szansę zrobić coś dla ludzi dzięki pieniądzom Christophera.

- To nie jest powód, dla którego spuściłaś z oczu Draco – powiedziała nareszcie Dafne i położyła lewą dłoń na ramieniu siostry. Nigdy nie okazywały sobie zbytnich czułości, w tej chwili nie zamierzała tego zmieniać.

- Nie, chodzi o twojego narzeczonego – wymruczała Astoria, a Dafne stężała. Cóż, mogła się tego spodziewać. Praca w Hogwarcie nie była dobrym pomysłem.

- Co z nim? – zapytała głupio i zmrużyła oczy. – Tylko nie mów, że poderwał już jakąś nauczycielkę.

- Gorzej, interesuje się uczennicami.

Dokładnie to, co spodziewała się usłyszeć Dafne. Wiedziała, że Christopher długo nie utrzyma rąk przy sobie, a ona nie miała zamiaru oddawać się mu kiedy tylko zapragnął. W szkole nie byli narzeczonymi, panowała między nimi relacja nauczyciel-uczennica i nie pozwalała mu na bliskość. Trzymała się od niego na dystans, czasami tylko zabierając mu parę minut przerwy obiadowej. I chociaż czasami miała wrażenie, że jej ciało pragnie jego bliskości nie dawała się skusić.

- Skąd to wiesz?

- Widziałam jak nasza siostra wybiega z jego gabinetu.

- Masz na myśli Susan?

- A mamy inną siostrę?

Podejrzewając Christophera o zdradę nie brała pod uwagę, że zrobi to z jej przybraną siostrą.

- Jesteś pewna, że doszło do czegoś, Astorio? – Dafne podniosła głos. Bez sprawdzonej informacji nie miała zamiaru nic robić. Co jak co, ale Susan była jej siostrą, którą coraz bardziej zaczynała lubić.

- Owszem, widziałam na własne oczy ich pocałunek.