Rozdział VI: Krok ku dorosłości

Christopher Rutherford zachował się niewłaściwie. Jako jeden z najbogatszych czarodziei w Londynie powinien zdawać sobie sprawę do czego taki układ może doprowadzić. Mógł zniszczyć swoją przyszłość: zostać zwolniony z posady nauczyciela, stracić wszystkie koneksje pozwalające mu na prowadzenie kariery politycznej, utracić piękną i odważną Dafne Greengrass. Ale nie mógł się powstrzymać. Ona była…

Mężczyzna zaklął szpetnie uderzając pięścią w swoje drewniane biurko. Nie powinien być tak głupi. Spodziewał się, że dziewczyna będzie zdumiona tym wszystkim, a w najgorszym wypadku ucieknie z klasy nazywając go zboczeńcem. Nic takiego się nie stało. Susan Sewell zareagowała całkiem inaczej niż się spodziewał: zbladła, usiadła na blacie biurka, a następnie zaczęła się śmiać. Skąd ten śmiech się pojawił, nie wiedział. Ale wtedy poczuł się jak ostatni idiota i kretyn przeklinając siebie w duchu za swoją głupotę. I sam opuścił gabinet zostawiając swoja uczennicę samą w gabinecie.

Teraz, kiedy wyszedł na świeże powietrze potrafił odetchnąć starając się zapomnieć o irracjonalnych fantazjach z Susan Sewell w roli głównej. Biorąc pod uwagę, że nie znał jej prawdziwego charakteru, udawało mu się to. Jednak nadal widział jej ciemne, brązowe oczy patrzące na niego z takim zdumieniem, pogardą.

Ona miała tylko szesnaście lat. Z tego, co zdołał się dowiedzieć nie utrzymywała żadnych towarzyskich kontaktów, więc prawdopodobnie nie miała dużo przyjaciół. Jednak obserwował ją bacznie od paru dni, a te chwile spędzone na jej pilnowaniu i dowiadywaniu się coraz to nowszych rzeczy o samej dziewczynie, skutecznie uniemożliwiały mu skupienie się na swojej pracy. Jednak nie uszło jego uwadze, że młody Teodor Nott nie odrywał od niej wzroku i co rusz starał się zwrócić jej uwagę na swoja osobę. Zachowywał się jak dupek.

Christpher doskonale pamiętał siebie w czasach szkolnych, kiedy starannie pilnował się, aby nie zrobić z siebie idioty ani przed nauczycielami, ani przed swoimi znajomymi. Obracał się tylko w czysto krwistym gronie. Był typowym synem arystokraty, któremu wpajano latami zasady dobrego zachowania, moralności i nienawiści do wszystkiego, co mugolskie. I opłaciło mu się. Został tym, kim chciał.

Naraz zestawił sobie dwa obrazy, które za wszelką cenę chciał zmienić na inne.

Dafne uśmiechała się do niego czule, całując delikatnie jego dłonie. Pamiętał ten dzień, w którym do niego przyszła i poprosiła o pomoc. Gdyby wiedział, na czym ta pomoc miałaby polegać zgodziłby się szybciej. Młoda dziewczyna nie chciała zostać sama, pragnęła czułości w ten jeden wieczór. Zgodził się jej to dać.

Natomiast Susan patrzyła na niego z pogardą tymi swoimi ciemnymi oczami. Jednak widział w nich nie tylko niezrozumienie, ale niewinność, którą zaintrygowała go. Czuł, że to jest niewłaściwe, że ma doskonałą kandydatkę na żonę.

Dlaczego wziął tę posadę?

Jesteś cholernym kretynem, Rutherford, pomyślał.

*

- Zwariowałeś, Nott – warknęła Susan i założyła ręce na piersi.

Patrząc na przedmiot trzymany w dłoniach chłopaka, zbladła. Od miesięcy nie siedziała na miotle, nikt nie widział jak to robiła w dawnej szkole. A teraz miała dać pokaz przed całą drużyną Slytherinu, której kapitanem był nie kto inny jak sam Tedodor Nott.

Nigdy nie latała przy świadkach, traktowała to jako rozrywkę, chwilę, w której mogła pobyć sama, przemyślenia codziennych spraw, zastanowienia się nad sensem tego, co robiła każdego dnia. Był to też sposób na pokonanie samotności i odrzucenia, które towarzyszyło jej każdego dnia w poprzedniej szkole.

Kochała czuć wiatr we włosach, krople deszczu regularnie uderzające o jej policzki i to uczucie podniecenia pojawiające się przy każdym wzlocie. Były dni, kiedy nie wiedząc, co ze sobą zrobić udawała się w tajemnicy przed wszystkimi na szkolną polanę zabierając ze schowka nauczycielki jedną miotłę. Wzbijała się wtedy w powietrze i ćwiczyła zwroty, podania. Musiała się pilnować, aby nikt jej nie zauważył. Samotne ćwiczenia były niedozwolone w Beauxbatons. Gdyby coś jej się wtedy stało…

Susan potrząsnęła głową. Nie chciała wracać do tego, co było wcześniej. Nienawidziła tamtych lat, wspomnienia były zbyt bolesne. Chociaż czuła się lepiej w Beauxbatons przebywając samotnie na korytarzach i w dormitoriach, odrabiając prace domowe w obszernej bibliotece, niż teraz spędzając czas z Dafne, Draconem i okazjonalnie z ich przyjaciółmi. Obiecała sobie, że będzie się starała zmienić, być inną osobą. I teraz już nie wiedziała, co bardziej się jej podobało.

- Miałam przyjść tylko na trening. Tego ode mnie oczekiwałeś.

Teodor spojrzał na nią z irytacją i podał miotłę.

Był mężczyzną, który nie znosił dyskusji. Powiedział jej, że chce zobaczyć jak lata. Wspomniała wtedy na Pokątnej, że już to robiła, że ćwiczyła. Potrzebował do drużyny kogoś równie dobrego jak Potter. Pragnął wygrać następny mecz z Gryffondorem i odzyskać Puchar Qudditcha. Miał na to ostatni rok.

- Potraktuj to, jako sprawdzian do naszej drużyny – powiedział wyraźnie i siłą wcisnął w jej dłonie przedmiot.

Susan oniemiała wpatrując się w niezruszone oblicze Teodora. Przypomniała sobie te wszystkie chwile, w których jej ustępował, pomagał. W tej chwili zachowywał się inaczej, jakby nie liczył się z jej zdaniem.

- Nie chce się przyłączyć do tej drużyny – syknęła i odwróciła się do chłopaka plecami.

- Mieliśmy umowę. – Złapał ją za ramię i pociągnął w swoją stronę. – Nie wywiniesz się z niej, zrobiłem coś dla ciebie, teraz ty zrób coś dla mnie.

Prychnęła tylko i wzięła miotłę. Obrzuciła pogardliwym spojrzenie chłopaka, a potem zmierzyła pozostałych członków drużyny.

Draco Malfoy obserwował ją ze znikomym zainteresowaniem graniczącym z obojętnością. Zachowywał się tak już od pewnego czasu. Susan przystanęła na chwilę i zmrużyła oczy chcąc, aby Draco jakimś gestem pokazał, że ją rozumie i wspiera. Chociaż nie wiedziała czy mogłaby się czegoś takiego od niego spodziewać. Nadal pozostawał zimny i obojętny na losy innych ludzi. Ale jakaś jej cząstka chciała, aby ta ostatnia rozmowa przełamała jakąś granicę między nimi.

Chłopak nie był złym człowiekiem, na pewno był zagubiony w tym świecie. Tak naprawdę nie wiedziała, kim był. Mogła się tylko domyślać, że wcielił się w swojego apodyktycznego ojca kontrolującego wszystkie aspekty życia swojego syna łącznie z przyszłą żoną.

Zauważyła jak pokiwał lekko głową i poczuła jak wzbiera w niej odwaga. Podniosła głównie głowę, rzuciła pełne wyższości spojrzenie Teodorowi i przerzuciła nogę przez miotłę. Zgrabnie odepchnęła się od ziemi i poczuła jak adrenalina zaczyna działać.

Kiedy wzbiła się w powietrze nie czuła już strachu i niepewności towarzyszącą jej od pewnego czasu. Przypomniała sobie te wszystkie dnie, w których spacerowała godzinami po błoniach Hogwartu. A po chwili przyszło wspomnienie dzisiejszej lekcji eliksirów i aż się wzdrygnęła.

Nie pora o tym myśleć, Sewell, pomyślała i przymknęła oczy, aby po chwili je otworzyć. Poczuła siłę do tego, aby pokazać Ślizgonom, a w szczególności Teodorowi Nottowi, że mimo wszystkiego jest lepsza niż oni wszyscy razem wzięci. Nie ćwiczyła nigdy z żadnym trenerem, nikt jej nie mówił, jakie błędy popełnia. Nie miała dobrej techniki, ale wiedziała, że jest naprawdę dobra.

Zrobiła jeden zwrot, następnie drugi. Kątem oka zobaczyła jak kolejni gracze wzbijają się w powietrze i rozpoczynają rutynowy trening. Spojrzała w dół i zobaczyła Notta, który machał do niej i pokazywał na czerwonego kafla. Zrozumiała aluzję i podleciała do bruneta trzymającego piłkę.

- Finley! – krzyknęła. Obrócił się w jej stronę i posłał czarujący uśmiech. – Gram z wami.

Pokiwał jej głową i pokazałam gestem, co zamierzają zrobić. Susan pospieszenie rozejrzała się dookoła i pokiwała głową na znak, że rozumie. Pochyliła się nad rączką i przyspieszyła kierując się w stronę lewego słupka. Strategia była prosta, wręcz banalna. Przewidziała, jakie zadanie mają inni członkowie tej drużyny. Kątem oka obserwowała grę pozostałych Ślizgonów, którzy byli jej przeciwnikami. Przewidywała z góry każdy ich ruch. Pokazała Finley’owi błąd w ich układzie, złapała kafla i ruszyła do przodu. Wystarczyła jedna bramka, a znalazłaby się w drużynie. Byłaby pierwszą dziewczyną, której się to udało. 
Nott zacisnął nerwowo dłonie.

Tak bardzo chciał, aby Susan udało się dostać do drużyny. Widział w jej oczach prawdziwą pasję, miłość do tego, co w tej chwili robiła.

Nie była najlepszą zawodniczą, daleko jej było do doskonałości i choć Slytherin będzie musiał ją wytrenować, złagodzić jej buntowniczą stronę, warto było mieć takiego gracza. Może udałoby im się odzyskać Puchar.

Podniósł oczy ku górze i od razu się uśmiechnął.

Tak!

Wylądowała zgrabnie stawiając stopy na błotnistym podłożu. Nadal czuła tą niezdrową ekscytację, adrenalinę. Ale czuła się szczęśliwa, chociaż na chwilę uwolniła się od tego, co zaproponował jej Christopher. Nie! Susan, nawet o tym nie myśl.

- Wystarczy ci? – powiedziała już spokojniejszym tonem.

- Naprawdę nie chcesz znaleźć się w drużynie Slytherinu, Sewell?

Dziewczyna posłała mu porozumiewawcze spojrzenie, którego nie mógł zignorować. Nie trudno było się domyśleć, co chciała tym osiągnąć. Przekonał ją.

- Zgłoszę to profesorowi Snape'owi i dyrektorowi. Myślę, że od przyszłego tygodnia będziesz mogła zacząć z nami ćwiczyć, ale jest jeden warunek – powiedział Nott i odebrał od niej miotłę. Pokazał gestem, aby ruszyła przodem i podążył za nią.

- Jaki?

- Musisz mi wyświadczyć przysługę i pójść gdzieś ze mną wieczorem. Mam ci coś ważnego do powiedzenia.

Machinalnie skinęła głową.

Nott nie wiedział tylko, czy podjął dobrą decyzję.

*

Perspektywa Susan.

Oczekiwałam zmian, ale jak dotąd nic takiego nie nastąpiło. Nadal czuje się zagubiona w Hogwarcie, pośród tych wszystkich uczniów pragnących popularności.

Doskonale pamiętam te wszystkie dni, kiedy siedziałam skulona na kanapie w rezydencji mojej przybranej rodziny rozmyślając, jak by wyglądało moje życie, gdybym nie była sierotą. Czy byłabym bardziej szczęśliwa gdybym mogła powiedzieć na głos: mamo? Czy spędzałabym czas z moim tatą chodząc na ryby, ćwicząc quidditcha czy może byłby taki jak Thomas Greengrass: oschły, apodyktyczny i egocentryczny? Mogę tylko marzyć i zastanawiać się jakby było naprawdę. A nie tego chcę.

Jako mała dziewczyna bawiąc się lalkami na zakurzonym poddaszu wyobrażałam sobie, że mam pełną rodzinę, która mnie kocha i dba o to, żebym nie płakała, nie spędzała całych dni w samotności. Pragnęłam mieć mamę, która nie uczyłaby mnie tych wszystkich zasad dobrego wychowania, ale zabierającą mnie na spacery. Chciałam mieć ojca zwracającego na mnie uwagę. Jednak zamiast tego musiałam zadowolić się obojętnością i marzeniami.

Tak bardzo chciałabym ich poznać.

Dowiedzieć się czy moje marzenia odbiegały od rzeczywistości. Przekonać się, że straciłam zbyt dużo, praktycznie całe dzieciństwo.

Nigdy nie dałam po sobie poznać jak bardzo jestem niezadowolona z tego, że to Greengrassowie musieli się mną zaopiekować. Żałowałam, że nie trafiłam do mugolskiej rodziny. Ale skoro rodzice powierzyli mnie Carol i Thomasowi to musieli im ufać, albo…

Wiedziałam, że powinnam otworzyć niebieską kopertę i przeczytać wszystko, co się w niej znajduje. I za każdym razem, kiedy decydowałam się na ten krok, nie potrafiłam tego zrobić. Miałam dobre wymówki, wychodziłam na te wszystkie spacery dookoła jeziora, odwracałam swoją uwagę.

Będąc tak blisko odpowiedzi – oddalałam się od niej coraz bardziej. Jakbym nie chciała jej znać.

Pewnego dnia to zrobię. Najpierw muszę uporać się z bieżącymi problemami.

Odkładam książkę od Obrony Przed Czarną Magią na szafkę nocną i opieram się wygodnie o poduszkę przymykając oczy.

Dzisiejszy dzień nie należał do najlepszych, chociaż bardzo tego chciałam. Nie miałam już zaległości w pracach domowych, należę do reprezentacji Slytherinu w quidditchu, jako pierwsza i prawdopodobnie ostatnia kobieta. Jednak nadal zastanawiałam się nad tym, co powiedział mi Christopher Rutherford po zajęciach.

- Susan, to nie tak! – krzyknął za mną i złapał za moje ramię.

- Nie zbliżaj się do mnie – warknęłam i wyrwałam się z jego uścisku. – Nigdy więcej mi tego nie mów.

Z biegiem czasu zaczynam rozumieć, że postąpiłam lekkomyślnie i głupio nie wyjaśniając tej sprawy do końca. Teraz, rozmyślając o tym wiem, że to wspomnienie będzie mnie dręczyło, a ja będę zastanawiać się, czy nie warto by było poznać go bliżej. Albo powiedzieć o wszystkim Dafne i zapomnieć, że taka sytuacja miała kiedykolwiek miejsce.

Nie spodziewałam się, że usłyszę takie wyznanie z ust własnego nauczyciela. Nie przeczę sama przed sobą, że ktoś mnie pragnie, komuś się podobam. Po tym, co zrobiła dla mojego wyglądu Dafne mogę śmiało powiedzieć, że jestem ładna. Jednak nie chciałam tym wzbudzać w nikim pożądania.

On mnie pragnie.

Ta sugestia była irracjonalna. Nie można pożądać kogoś, kogo się nawet nie zna. I tak się właśnie czuję, jakby chodziło tylko o akt cielesny. Jednak dla mnie to za mało. Nie interesuje mnie Christopher Rutherford. Ani on, ani jego pieniądze.

Zapomnę o nim.

*

Drżał z zimna stojąc w ciemnej, wilgotnej komnacie ze wzrokiem wbitym w ziemię. Bał się tego, co mogło nastąpić w każdej chwili. Od zawsze wiedział, że Czarny Pan uwielbia karać swoich poddanych za najmniejsze przewinienie. I choć jemu wydawało się, że teraz wszystko idzie zgodnie z planem, nie był pewien, czy po tej nocy nadal będzie żył.

Voldemort kazał mu obserwować małą Sewell, zwracając szczególną uwagę na jej codzienne zwyczaje, podobieństwo do swoich rodziców. I znalazł wiele przydatnych informacji. Dodatkowo zauważył, że młody Nott interesuje się nią trochę za bardzo. Nie było to bezpieczne zainteresowanie, widywał już takie u swoich przyjaciół. Dziewczyna nie była bezpieczna. Potrzebowała Czarnego Pana.

Mężczyzna podniósł wzrok i napotkał swoje spojrzenie w lustrze. Doskonale pamiętał tę komnatę, to tutaj poznał tajemnicę Augustina i Perry Sewell. Voldemort powiedział mu wszystko, co odnosiło się do tej rodziny, z kim zadarła, co zrobiła. I dlaczego zginęli wszyscy oprócz małej dziewczynki oddanej pod opiekę Thomasa. I wtedy dowiedział się, co będzie musiał zrobić, aby otrzymać uznanie swojego pana.

- Co wiesz?

Mężczyzna odwrócił się gwałtownie i zamarł. Lord Voldemort stał przed nim w swojej czarnej szacie i przeszywał go morderczym spojrzeniem. Jednak on zauważył w oczach swojego pana skupienie i zniecierpliwienie.

Przełknął ślinę.

- Wszystko idzie zgodnie z planem, panie – odezwał się zachrypniętym głosem. – Susan Sewell jeszcze dołączy do twojej armii.

- Nie pytałem o to – syknął Czarny Pan.

Na policzkach mężczyzny pojawiły się dwie czerwone plamy, a serce gnało jak oszalałe.

- Dziewczyna jest naiwna, tak jak jej matka. Zagubiona jak jej ojciec.

- Co z listem?

- Mam go przy sobie. – Sięgnął do kieszeni i wyciągnął niebieską kopertę. – Bez trudu udało mi się go zdobyć.

Voldemort gestem przywołał do siebie przedmiot. Pokiwał z uznaniem głową siadając na stojącym niedaleko drewnianym krześle.

- Widzę, że zależy ci na tym zadaniu, chłopcze. Mam nadzieję, że twoja siostra również będzie skłonna do współpracy. Chcę, aby zaprzyjaźniła się z dziewczyną. A ty nie rezygnuj ze swoich prób przekonania jej do siebie. Ale pamiętaj o zachowaniu dyskrecji.

- Panie… Proszę, nie mieszaj w to mojej siostry, ona…

Voldemort roześmiał się szyderczo.

- Wszystko już postanowione. Załatw sprawę z Thomasem Greengrassem do końca, mam nadzieję, że jego śmierć będzie tylko formalnością.

- Tak, Panie.

Nareszcie. Ta mała będzie moja.

___________________________________

A ja nareszcie zebrałam się w sobie i napisałam nowy rozdział, z którego poniekąd jestem zadowolona. Wyszedł dokładnie tak jak tego chciałam, choć pewnie Wy spodziewaliście się czegoś więcej. Ale nie planuje szybko kończyć tego opowiadania, polubiłam Susan. W następnym rozdziale wyjaśnię już na pewno, co zrobiła rodzina Notta, a dodatkowo przybliżę historię rodziny Susan. Około rozdziału 10 nareszcie przyjdzie niebieska koperta.