Rozdział V: Niewłaściwa oferta

Temperatura na zewnątrz spadła z dnia na dzień i zaczęło się robić chłodno. Zimny wiatr powodował rumieńce na twarzach uczniów, krople deszczu od czasu do czasu spadały z nieba mocząc i zaganiając do szkoły coraz więcej osób.

Wygrzewanie się w promieniach słońca skończyło się na dobre i niektórzy nie potrafili tego zaakceptować. Zresztą, jak co roku.

Jesień przyszła wielkimi krokami, gdzieniegdzie można było znaleźć kolorowe liście, które pod wpływem wiatru zmieniały swoje położenie na błoniach.

I choć coraz więcej osób uskarżało się na pogodę, Susan Sewell wydawała się tym ani trochę nie przejmować. Codziennie ubierała swój ciepły płaszcz, obwiązywała się szalikiem i zabierając, na wszelki wypadek, czarny parasol, udawała się na długi spacer dookoła jeziora. Zazwyczaj robiła to sama, ale coraz częściej towarzyszyła jej przyrodnia siostra namawiając ją, aby przestała się wygłupiać i wracała do ciepłego zamku.

Susan nie słuchała Dafne.

Nie pomogły namowy, szantaże, krzyki i obietnice grypy. Nic. Dziewczyna nie zmieniła swojego zdania i może, dlatego nigdy nie czuła się źle podczas porannego wstawania. Na każdym posiłku wyglądała na wypoczętą i rześką. I już więcej nie usłyszała tajemniczego głosu w swojej głowie, kiedy zbliżała się do którejś ze swojej sióstr. Na całe szczęście.

Jednak pomimo codziennych spacerów nie dawała sobie rady z nauką. Nauczyciele zadawali o wiele więcej prac domowych niż w Beauxbatons, do tego dochodziły cotygodniowe testy z przedmiotów, które wybrała do czekających ją w przyszłym roku owutemów. Nikt nie odpuszczał.

Susan siedziała właśnie w pokoju wspólnym Slytherinu i starała się skończyć esej na eliksiry, które zadał im na jutro Rutherford. Dochodziła właśnie pierwsza w nocy, a ona nawet nie miała połowy. I wiedziała, że to, co napisała do tej pory było beznadziejne i płytkie. Niestety, nie miała już siły wymyślać niczego sensownego.

- Może ci pomóc?

Susan wystraszyła się. Ręka jej drgnęła i przypadkowo strąciła kałamarz z czarnym atramentem wylewając go na szary dywan pod stołem.

Dziewczyna wściekłym wzrokiem zmierzyła Teodora Notta i pospiesznie podniosła pusty już kałamarz. Nie wiedziała jak ma się pozbyć plamy z dywanu, więc doszła do wniosku, że skrzaty domowe wszystko usuną.

- Nie masz nic lepszego do roboty? – mruknęła i wyprostowała się dumnie. – Na przykład pójścia spać?

Popatrzył na nią ponuro i zajął miejsce obok. Jego mina niczego nie wyrażała, więc Susan czuła się przez to zagubiona. Spodziewała się odczytać coś z jego spojrzenia. Niestety nie mogła nic wyczytać z jego oczu.

- Znam się na eliksirach jak nikt inny.

Prychnęła szyderczo i podała mu książkę. Sama chwyciła za pergamin otwierając wcześniej nowy kałamarz, który leżał na stoliku obok.

- Skoro jest aż tak dobry – wycedziła – to mi pomóż.

Zaśmiał się tylko.

Susan nie rozumiała jego zachowania. Czuła mętlik w głowie za każdym razem, kiedy podchodził do niej lub zaczynał rozmowę. Ale jednocześnie irytował każdym słowem, spojrzeniem. Nie czuła do niego żadnej sympatii. Dodatkowo Dafne powiedziała, żeby trzymała się od niego z daleka. A ona nie miała zamiaru niczego zmieniać.

Ten przeszywający wzrok przyprawiał dziewczynę o ciarki na plechach. Z każdym jego spojrzeniem bała się, że coś jej może zrobić. Nasłuchała się wielu opowiadań o tym, że Ślizgoscy mężczyźni są niebezpieczni. Dodatkowo nie miała gwarancji czy Nott nie jest śmierciożercą. Kiedy dowiedziała się, że Zabini nim jest… Cóż, od tamtej pory unikała go jak ognia ciągle obawiając się, że zostaną sami w jednym pomieszczeniu, a on przekaże jej kolejną wiadomość na temat Voldemorta.

Nott wyciągnął się wygodnie na kanapie, najwidoczniej nie zwracał uwagi na to, że było bardzo późno, a następnego dnia trzeba wstać i udać się na zajęcia. Może miał za dużo wolnego czasu?, pomyślała Susan i również usiadła wygodniej.

Zapisywała każde zdanie, które jej podyktował mając nadzieję, że wie, co czyta i na jaki temat jest ta praca. Była za bardzo zmęczona, żeby uważnie słuchać i analizować. Zaufała mu.

Przez kolejne pół godziny panowała między nimi cisza, chodź esej leżał ją zwinięty i wsadzony do szkolnej torby Susan. Westchnęła tylko i przyłożyła głowę do oparcia sofy. Przymknęła delikatnie oczy z nadzieją, że Teodor zrozumie aluzje i wróci do swojego łóżka zostawiając ją tutaj samą. Nadzieja matką głupich.

- Nie robiłem tego za darmo, Sewell.

Jęknęła tylko cicho i nakryła uszy ramionami. Nie chciała nawet tego słuchać. Jeżeli miał coś do powiedzenia mógł wrócić rano.

- Mam nadzieję, że przyjdziesz na nasz trening quidditcha. Chciałbym zobaczyć jak latasz.

Susan usłyszała jego słowa, ale nic nie powiedziała. Miała mętlik w głowie. I szczerze mówiąc nie spodziewała się, że Nott będzie chciał, aby pokazała mu swój beznadziejny styl latania. To, że lubiła wzbić się w powietrze od czasu do czasu, nie znaczy, że chciałaby grać w reprezentacji domu. Machnęła tylko dłonią na znak, że się zgadza i przymknęła oczy czując, że sen zaczyna nadchodzić bardzo szybko.

Teodor Nott uśmiechnął się sam do siebie i wstał. Spojrzał na zegarek na swojej ręce i zaklął siarczyście. Nie podejrzewał, że jest tak późna godzina. W Hogwarcie czas płyną zupełnie inaczej niż w jego rodzinnym domu.

W rezydencji Nottów zawsze panowała cisza, niezależnie od tego czy w domu gościły małe dzieci siostry Teodora, czy tylko jego rodzice. A w zamku każdy dzień zaczynał się od wrzawy w wielkiej sali kończąc się o północy, kiedy najmłodsi uczniowie udawali się nareszcie do swoich dormitoriów.

Teodor spojrzał na śpiącą na sofie dziewczynie i przypomniał sobie słowa Dafne. Ona nie chce mieć z tobą nic wspólnego. Ani z tobą, ani z żadnym innym. I wyglądało na to, że blondynka miała rację, co do uczuć Susan. Jednak wcale mu to nie przeszkadzało, miał przed sobą jeszcze osiem miesięcy, aby przekonać ją do siebie. Zanim ona dowie się całej prawdy o swojej rodzinie i znienawidzi go za to, co stało się szesnaście lat temu.

Westchnął tylko i podszedł do dziewczyny biorąc ją na ręce. Wcale nie była taka lekka jak z początku mu się wydawało. Obserwował ją podczas każdego posiłku i nigdy nie zauważył, żeby dużo jadła. Do tego odbywała te swoje codzienne spacery, które on również uważał za zbędne. Dlatego siedzi po nocach i odrabia prace domowe.

A teraz musiał zanieść ją do łóżka.

*

Susan otwierając oczy poczuła coś miękkiego pod głową. Odwróciła się w prawo i o mało nie zsunęła się z własnego łóżka. Nie wiedziała nawet jak tam trafiła. Dopiero o chwili zaczęła sobie przypominać zdarzenia z poprzedniego wieczora, kiedy razem z Teodorem pisali jej esej na eliksiry. Jęknęła głośno i nakryła się z powrotem kołdrą marząc, aby był to tylko sen. Momentalnie wyczuła, że jest w samej bieliźnie. Odkryła swoją twarz, odrzuciła kołdrę na bok potwierdzając swoje domysły. I już wiedziała jak znalazła się w sowim łóżku.

Nott!

Zerwała się, opłukała twarz wodą i zaczęła wkładać na siebie szaty. W połowie dotarło do niej, że nie wzięła jeszcze prysznica, nie uczesała się. Wściekła zdjęła spódnice i prawie wbiegła do łazienki dzielonej z resztą współlokatorek.

W pomieszczeniu wyczuła aromat olejku lawendowego, który używała Dafne oraz zauważyła porozrzucane ręczniki pozostałych lokatorek dormitorium. Z westchnieniem zaczęła zbierać wszystkie rzeczy. Dopiero potem wzięła szybki i zimny prysznic wycierając włosy o mokry już ręcznik. Wysuszyła każdy kosmyk przydatnym zaklęciem, a na odchodnym rzuciła prosty czar i całe pomieszczenie zalśniło.

Wychodząc z dormitorium zastanawiała się jak będzie się czuła, kiedy stanie oko w oko z Nottem. Zaniósł ją do dormitorium, rozebrał i położył do łóżka. Jak wiele zobaczył? Czuła, że będzie niezręcznie. Jednak po chwili zmieszanie zastąpiła fala złości. Była wściekła na chłopaka za to, że wykorzystał sytuację i ją rozebrał. Dochodząc do Wielkiej Sali postanowiła, że nie będzie go unikała. Skonfrontuje się z nim.

Weszła do pomieszczenia.

I zauważyła Teodora Notta siedzącego na swoim stałym miejscu przy stole Ślizgonów.

Zacisnęła pięści i ruszyła w jego stronę. Miejsce naprzeciwko chłopaka było wolne, zajęła je.

Nott od razu zauważył jej obecność, ale nie wydawał się tym faktem zaskoczony. Uśmiechnął się do niej blado i pokazał na swoje sine worki pod oczami.

- Cześć, słońce.

Susan zacisnęła dłonie w pięści i spojrzała na niego morderczym wzrokiem.

- Rozebrałeś mnie? – zapytała parę tonów wyżej niż zamierzała. Cóż, nie czuła się komfortowo pytając o to mężczyznę.

Zaśmiał się i włożył sobie kawałek tosta do ust. Kiedy połknął kęs odezwał się:

- Nie słońce, musiała zrobić to Dafne, kiedy ją obudziłem.

Ciężar spadł z serca Susan. Odetchnęła i chwyciła kawałek pieczywa, które zaczęła smarować malinową konfiturą.

- Skąd ci to przyszło o głowy, Sewell? – zapytał. W jego głosie dziewczyna wyczuła rozbawienie i nutę zaciekawienia.

- Tylko ty wiedziałeś, co robiłam późno w nocy – zaczerwieniła się, kiedy zrozumiała jak dwuznacznie mógł to odebrać. Nie pogarszaj swojej sytuacji, Sewell.  

Nott nic na to nie odpowiedział. Siedział i wpatrywał się w dziewczynę z widocznym zainteresowaniem, a ją to deprymowało. Zastanawiała się, dlaczego jeszcze nie poszedł na swoje zajęcia tylko ciągle się w nią wpatrywał.

- Coś chcesz? – zapytała, starają się dla odmiany być bardziej uprzejma.

- Czekam na ciebie.

- Po co?

- Mam zamiar odprowadzić ciebie na zajęcia.

Ta dziwna wymiana zdań zirytowała ją jeszcze bardziej. Odłożyła pieczywo na złoty talerz i podniosła się z miejsca w pośpiechu wypijając jeszcze pucharek soku dyniowego. Kątem oka zauważyła, że Nott robi to samo, więc zaczęła się spieszyć do wyjścia. Nie chciała, żeby ją odprowadzał, ale nawet jak wyszła z wielkiej sali poszedł za nią.

Wtedy Susan doszła do wniosku, że Teodor jest nachalny. Kiedy zaczepił ją parę tygodni temu na korytarzu – przestraszyła się, że robi jej coś złego. Od paru dni zadręczała się tą myślą i nie potrafiła przebywać z nim w jednym pomieszczeniu bez uczucia strachu.

Dziewczyna zastanawiała się jaki ma w tym cel, dlaczego ciągle za nią chodził, obserwował. Nie rozumiała tego zainteresowania. W końcu Dafne cały czas powtarzała, że Nott zwrócił na nią uwagę i parę razy uczyli się razem. Co nie wydaje się dziwne, skoro Dafne była beznadziejna z każdego przedmiotu i nawet nie ukrywała, że szkoła ją nudzi. Była typową arystokratką, która marzy tylko o pieniądzach, o tym, co będzie mogła za nie kupić. Nie musiała się przejmować wykształceniem. Ze względu na swoje nazwisko znalazłaby doskonałą pracę w ministerstwie, gdyby tylko chciała pracować. Ale skoro zaraz po ukończeniu szkoły miała wyjść za bogatego człowieka, nie musiała się wcale starać. A biorąc pod uwagę to, że jej narzeczony pracował, jako nauczyciel jej dwóch sióstr… Była szczęściarą, bo miała wszystko, co tylko chciała.

Susan zauważyła również, że Dafne zrezygnowała z wielu zajęć. Nie chodziła już na eliksiry i transmutacje, a w swoim planie zostawiła wiele niepotrzebnych przedmiotów takich jak numerologia czy wróżbiarstwo, z którego dostała wybitny na sumach. Zastanawiała się nad decyzją siostry. Owszem, w Beauxbatons wcale nie musiała się niczym przejmować. Była piękna, towarzyska i wiele osób odrabiało za nią prace domowe. Tylko do egzaminów się przyłożyła, bo wiedziała, że gdyby tego nie zrobiła, musiałaby zmierzyć się z gniewem swojego ojca. A wszystkie trzy unikały Thomasa, kiedy wiedziały, że jest wściekły na którąś z nich.

-  O czym myślisz, Sewell? – zapytał Nott, który zrównał się z nią w połowie drogi.

Nie odpowiedziała mu. Przyspieszyła kroku i po chwili znalazła się pod salą zaklęć. Kątem oka zauważyła Malfoya, który przypatrywał się jej i Teodorowi, a jego kamienna twarz nie wyrażała żadnych uczuć. I w tej chwili Susan zapragnęła znaleźć się w towarzystwie zimnego Malfoya prowadząc z nim rozmowę na temat polityki i nauki, niż odpowiadać na nieskończoną ilość pytań Teodora.

- Zostaw mnie w spokoju, Tedorze – warknęła. – Możesz mi powiedzieć, o co ci chodzi i zniknąć mi na resztę dnia?

Uśmiechnął się szyderczo.

- Chciałem ci tylko przypomnieć o dzisiejszym treningu, na który zgodziłaś się przyjść – powiedział tylko i zaczął się odwracać. – Zaczynamy o osiemnastej.

Susan prychnęła tylko i oparła się o zimną ścianę.

Słowa Notta nie uszły uwadze Dracona, który podszedł do niej po krótkiej chwili i oparł się o ścianę obok. Dziewczyna miała ochotę warknąć na niego, ale wiedziała, że Malfoy nie pójdzie i nie zostawi jej w spokoju. Wzięła, więc głęboki oddech i spojrzała w jego oczy.

- Nott zaprosił cię na trening qudditcha? – zdziwił się. – Przecież ty nie umiesz latać.

Nie zaprzeczyła jego słowom. Umiała latać, ćwiczyła wiele razy przebywając w Beauxbatons, ale nie robiła tego rewelacyjnie. Nikt jej nigdy nie trenował, nie wytłumaczył, co robi dobrze, a co źle. Uczyła się wszystkiego sama, więc i latała kiepsko. Wiedziała o tym. Ale potrafiła latać. Robiła to, kiedy musiała. Jednak nie dała po sobie niczego poznać.

- Umiem – wymruczała.

- Słucham? – zapytał uprzejmie Draco.

- Umiem latać – powiedziała głośniej i powiedziała mu, że ćwiczyła w poprzedniej szkole.

Nawet gdyby Draco byłby zaskoczony jej słowami, nie dał po sobie nic poznać. Wysłuchał wypowiedzi do końca, a następnie dotknął swoich blond włosów.

Susan dziwiła się, że w ogóle chce z nią dalej rozmawiać. Nigdy nie mieli wspólnych tematów, a za każdym razem, kiedy przyjeżdżał do Green Hall, Astoria zabierała go do biblioteki lub pokoju bawialnego i samotnie starała się zabawić go rozmową. Przynajmniej tak próbowała się tłumaczyć, kiedy wychodzili z danego pomieszczenia. Susan z Dafne zawsze wymieniały wtedy spojrzenia uśmiechając się pod nosem.

- Astoria nigdy nic nie mówiła .

- Bo Astoria ma gdzieś innych ludzi i dba tylko o siebie – powiedziała i poczuła znajomy ból w głowie. Jednak nic się potem nie wydarzyło, żaden głos się nie odezwał.

- Masz rację – powiedział Draco. – Astoria jest specyficzną kobietą, ale wiem, że jest spokojna i dobra.

- Dlatego się z nią żenisz? Przez to fałszywe przekonanie, że moja siostra jest dobra?

- Nie znasz jej – mruknął. – Nigdy nie miałyście dobrego kontaktu, więc nie dałaś jej żadnej szansy.

- Nieważne.

Susan podeszła do otwartych drzwi klasy, kiedy zadzwonił dzwonek rozpoczynający zajęcia. Nie miała ochoty na rozmowę z Malfoyem, który był jeszcze głupszy niż przypuszczała.

*

Eliksiry rozpoczęły się dokładnie dwie godziny później. Susan miała już dość całego dnia, chociaż ten na dobre się nie rozpoczął. Wydawało jej się, że czas płynie coraz wolniej. Do tego dochodziła świadomość, że zmarnuje dwie godziny na bezsensowny trening qudditcha z Nottem i Malfoyem w tym samym czasie. I doszła do wniosku, że wcale nie musiała wyjeżdżać z Francji. Tam przynajmniej miała święty spokój. Nikt nic od niej nie wymagał, zawsze zdążyła odrobić wszystkie prace domowe.

W dusznym pomieszczeniu szatynka czuła się przytłoczona. Z każdego kociołka wydobywał się inny aromat eliksiru Zapomnienia, ale wydawało się jej, że tylko ona to czuje. Trochę kręciło się w jej głowie, ale miała nadzieję, że do końca lekcji pozostało niewiele i będzie mogła udać się na spacer po błoniach zamiast na drugie śniadanie do Wielkiej Sali.

- Susan, mógłbym cię prosić o pozostanie po lekcji na moment? Muszę z tobą porozmawiać.

Sewell spojrzała ponurym wzrokiem na Christophera i wróciła do pracy nad eliksirem.

Kiedy klasa opustoszała, Susan dopiero zaczęła pakować swoje książki do czarnej torby. Dopiero potem odniosła fiolkę z eliksirem na biurko swojego nauczyciela. Zwróciła tym jego uwagę.

Zauważyła, że na jego ustach zagościł szeroki uśmiech. 

- Słucham, panie profesorze.

- Susan, postanowiłem zorganizować dla ciebie dodatkowe lekcje, ponieważ uważam, że nie radzisz sobie z mojego przedmiotu.

Dziewczyna wybuchła śmiechem. Nie miała takich złych ocen z eliksirów i tym bardziej nie potrzebowała żadnych dodatkowych zajęć z nim. Ponad to, w Beauxbatons była najlepsza w klasie, więc nie rozumiała, dlaczego nagle miałaby chodzić na korepetycje.

- A jaki jest prawdziwy powód tych dodatkowych zajęć? – zapytała i podeszła bliżej do biurka. Ale nie spodziewała się, że Christopherowi Rutherforfowi chodzi o coś całkiem innego. I wiedziała, że jest to niewłaściwe.

____________________________

Racja, nic się dzieje i tak ma zostać na razie. Zanim wrzucę to swoje BOOM chciałabym wprowadzić Was nieco w sytuację. Mam nadzieję, że do tej pory robię to dobrze. Dajce znać jak czegoś brakuje, bo nadal uczę się pisać to opowiadanie.