Rozdział IV: Gra pozorów

Krople deszczu rytmicznie uderzały w dach powozu mknącego po kamiennej drodze prowadzącej do Hogwartu. Nieustające podskakiwania wprawiały w drżenie ciało samotnej dziewczyny opierającego czoło o małe okienko, które przepuszczało chłodne powietrze do środka. Susan opatuliła się mocniej podróżną peleryną i otarła rękawem wodę spływającą z jej długich włosów.

Niestety, nie tak wyobrażała sobie swoją pierwszą podróż do Hogwartu. Marzyła o pięknym wieczorze i niebie pełnym złocistych gwiazd. Jednak zamiast księżyca w pełni widziała tylko szare chmury, z których padał deszcz. Miała również nadzieję, że ktoś wsiądzie z nią do powozu i w małym stopniu umili podróż, opowie coś o zamku i nauce. Nikt tego nie zrobił.

Susan całą podróż przesiedziała w samotności, nie licząc rozmowy z Nottem, która do przyjemnych nie należała. Wiedziała, że zachowała się niegrzecznie, obcesowo odpowiadając na jego pytania i starając się jak najszybciej pozbyć chłopaka. Jednak ten mężczyzna wcale nie wzbudzał w niej sympatii, nie ufała mu. Ale w tej chwili naprawdę chciała, żeby ktoś usiadł przy niej.

Denerwowała się również swoim przydziałem. Wszyscy oczekiwali od niej, że trafi do Slytherinu. Jej rodzice należeli do domu węża i mimo niepochlebnej opinii o wszystkich uczniach zamieszkujących lochy, pragnęła poznać życie szkolne swoich rodziców od podszewki. Miała nadzieję, że jakiś nauczyciel ich pamięta i podzieli się z nią informacjami. Dodatkowo chciała znaleźć odpowiedź na sugestię Blaise`a Zabiniego, którą podzielił się podczas przyjęcia.

Chłopak zostawił ją z wieloma pytaniami, na które nie potrafiła znaleźć odpowiedzi, a wiedziała, że musiała. Jeżeli Voldemort chciał ją w swoich szeregach, musiał być ku temu jakiś powód. A przecież Czarny Pan nie opowie o historii jej rodziców, pomyślała.

Susan potrząsnęła głową starając się usunąć negatywne myśli. Nie chciała psuć sobie do końca wieczoru, wracając do swoich problemów. W Hogwarcie była bezpieczna, więc do przerwy świątecznej nie musiała się niczego obawiać. Żaden czarnoksiężnik nie będzie chciał przedostać się do zamku, kiedy znajdował się w nim Albus Dumbledore. Żaden nie był na tyle głupi, aby ryzykować swoje życie dla jednej, młodej dziewczyny.

- Pora wysiadać, proszę panienki – odezwał się głos z zewnątrz.

Zdziwiona Susan wyjrzała przez otwarte już drzwi i zauważyła młodego mężczyznę. Na oko miał dwadzieścia parę lat. Wiedziała, że skądś go zna. Ale w tej chwili, nie potrafiła sobie przypomnieć skąd.

- Dobry wieczór – przywitała się i skorzystała z wyciągniętej dłoni mężczyzny. Wyszła z ociąganiem na jesienną pluchę, jednak po chwili znalazła się pod czarnym parasolem, który trzymał w drugiej dłoni mężczyzna.

- Susan Sewell, zgadza się? – zapytał i wprowadził ją do obszernego holu. Nie czekał na jej odpowiedź. Pociągnął ją za łokieć w stronę schodów prowadzących na wyższe piętro. – Mam ciebie zaprowadzić do profesor McGonagall, ponieważ obawiała się, że mogłabyś nie trafić do jej gabinetu. Chodzi o przydział, o którym miałaś zostać poinformowana przez prefekta.

Susan kiwała machinalnie głową i wspinała się po kamiennych schodach nie zwracając większej uwagi na mijane obrazy i posągi. Bardziej interesował ją mężczyzna, który najwidoczniej nie zdawał sobie sprawy, że cały czas do niej mówił.

- Przepraszam, ale kim pan jest? – zapytała w końcu. Miała dość niepewności, a nie ufała całkiem obcym dla siebie ludziom.

- No tak, nie przedstawiłem się. Nazywam się Christopher Rutherford, uczę w tej szkole eliksirów. Właściwie to mój pierwszy dzień. A my spotkaliśmy się na przyjęciu w Green Hall, zgadza się?

Susan przystanęła zszokowana.  

Wyjąkała coś niezrozumiałego, jednak mężczyzna domyślił się już, o co chodziło dziewczynie.

- Jesteś siostrą Dafne, prawda?

- Przyszywaną siostrą – wymamrotała i wznowiła wspinaczkę po schodach. – Dafne nie mówiła, że jest pan nauczycielem.

- Ona o niczym nie wie. Formalnie nie jesteśmy zaręczeni. I proszę, mów mi po imieniu.

Dziewczyna pokręciła przecząco głową i stwierdziła, że zostanie przy oficjalnej formie. Przecież był nauczycielem, pomyślała i już więcej się nie odezwała.

Po paru minutach stanęli przed starymi, dębowymi drzwiami, które zapewne prowadziły do gabinetu opiekunki Gryffindoru.

Minerwa McGonagall, jako zastępca dyrektora zajmowała się wszystkimi sprawami związanymi z przyjęciem nowych uczniów. Nie tylko wysyłała listy do pierwszoklasistów i przeprowadzała Ceremonię Przydziału, ale dodatkowo brała pod swoje skrzydła osoby, które po raz pierwszy przestąpiły prób zamku już po paru latach nauki w innej szkole.

Nigdy nie chciała ich narażać na dyskomfort zmuszając do stania pośród pierwszoklasistów. Wolała poświęcić chwilę czasu przed przybyciem Hagrida i załatwić wszelkie formalności wcześniej.

Christopher zapukał dwukrotnie w drzwi i nacisnął mosiężną klamkę nie czekając na zaproszenie, co tylko potwierdziło fakt, że nauczycielka już na nich czekała.

- Nareszcie jesteście – wykrzyknęła na ich widok i podeszła od razu do Susan, która nie zdążyła się nawet przywitać i przedstawić. – Panno Sewell czas nas nagli, więc proszę usiąść na krześle.

Wskazała na drewniany mebel, który stał przy ścianie naprzeciwko biurka.

Susan posłusznie usiadła i czekała na dalszy bieg wydarzeń mając nadzieję, że wszystko pójdzie tak jak planuje.

Christopher nie wyszedł. Stanął pod przeciwległą ścianą i wbił swoje przyszywające spojrzenie w wystraszoną dziewczynę. Sam nie wiedział, dlaczego nie wrócił na ucztę, gdzie powinien czekać na Ceremonię Przydziału. Czuł, że Susan podświadomie wolałaby, aby został i wspierał ją. Mylił się.

Susan uśmiechnęła się krzywo do nauczyciela, a następnie przeniosła swój wzrok na McGonagall, która podeszła do niej z wysłużoną tiarą w prawej dłoni.

- Załóż to.

Wykonała polecenie i od razu poczuła jak sfatygowana tiara opada jej na oczy. Ogarnęła ją ciemność, a następnie usłyszała cichy głos. Tiara jakby ożyła.

- Susan Sewell, nieodrodna córka swojego ojca. Jesteś bystra, inteligenta i obyś była odważna, bo tam, gdzie zamierzam cię przedzielić, nie będzie ci łatwo.

Susan była zdezorientowana. Owszem, wahała się nad podjęciem decyzji. W jakimś stopniu wcale nie chciała należeć do Slytherinu i spędzać cały swój wolny czas z osobami, za którymi nie przepadała.

- Slytherin!

Głos zamilkł, a po chwili Susan odzyskała swój wzrok i zauważyła zadowolone spojrzenie Rutherforda. Nie ukrywał tego, że wybór tiary go ucieszył. W końcu mieli zostać rodziną.

- To wszystko, panno Sewell. Panie Rutherford, proszę zabrać swoją podopieczną do wielkiej sali, za moment rozpocznie się ceremonia przydziału. Wskaż jej odpowiednie miejsce.

McGonagall wyszła pospiesznie ze swojego własnego gabinetu. To był znak, że również musieli to zrobić.

***

Poczuł to w chwili, w której Susan Sewell została przydzielona do Slytherinu. Palący ból w klatce piersiowej dał mu znak, że wszystko układało się jak należy, a plan zaczął nabierać większego sensu. Nie dziwił się, że jego Pan wybrał tę dziewczynę na osobę godną zaufania. Taką, która mu będzie oddana do końca swoich dni. Ale nie wiedział, w jaki sposób chciał to osiągnąć.

Obserwował ją już od pewnego czasu. I nie wyglądała na uległą, podatną na manipulację nawet takiego mistrza, jakim niewątpliwie był sam Voldemort.

Więź, która ich łączyła nadal go zadziwiała. Nie wierzył, że coś takiego jest w ogóle możliwe. A jednak okazało się, że magia nie zna granic. I dopiero wtedy, kiedy poczuł pierwszy ucisk uwierzył w słowa swojego Pana. Nie ma dobra i zła, ale jest władza i potęga. A on już się uczył jak ma tę potęgę wykorzystać do swoich własnych celów.

I nie obchodziło go to, czy dowie się prawdy o swojej rodzinie. Nie zależało mu. Miał swoje plany, co do tego, dlatego zmusił Thomasa Greengrassa do napisania tego listu, który teraz spoczywał bezpiecznie w jego kufrze. Oczywiście ona go nie zabrała. A on za wszelką cenę chciał go dostarczyć w jej dłonie. Nieważne jak.

Ona musiała poznać prawdę. Bo od tego zależało to, czy będzie w stanie opanować magię, która w niej drzemie.

***

W wielkiej sali było gwarno. Burza uczniowskich głosów zagłuszała wszystko, co miał do powiedzenia dyrektor przed rozpoczęciem ceremonii przydziału. Jednak Albus Dumbledore jakby tego nie zauważał. Susan wraz z Christopherem Rutherfordem przemknęli się prawie niezauważeni przez wejściowe drzwi i podeszli do stołu Ślizgonów, dokładnie obok miejsca, w którym siedziała Dafne z Astorią i Draconem. Nie wiedziała, dlaczego jej siostra siedziała przy tym stole, skoro jeszcze nie została przydzielona do żadnego domu.

Młody nauczyciel uśmiechnął się czarująco do swojej przyszłej żony. Jednak widząc to, Dafne tylko zmarszczyła brwi i odwróciła się do niego plecami. Najwidoczniej nie miała zamiaru wdawać się z nim w dyskusję, tym bardziej, że ich związek w ogóle nie powinien ujrzeć światła dziennego w szkole.

Christopher nie przejął się reakcją Dafne, jakby doskonale zdawał sobie sprawę, co zrobi. Życzył powodzenia swojej nowej podopiecznej i poszedł w stronę stołu dla nauczycieli kłaniając się po drodze uczennicom. Dafne udawała, że tego nie widzi, jednak w środku gotowała się z wściekłości.

Wie, co robi, pomyślała Susan i zajęła miejsce obok młodszej z sióstr, która cicho pogratulowała jej przyjęcia do Slytherinu.

Ceremonia przydziału rozpoczęła się chwilę później i trwała bardzo długo. Sewell wcale nie była ciekawa tego, co dzieje się na środku sali i tęsknie patrzyła na puste półmiski, zastanawiając się w jaki sposób pojawi się na nich jedzenie. Nigdy nie pytała nikogo o zwyczaje panujące w zamku, tym bardziej nie chciała robić tego teraz.

W tym czasie zaczęła się zastanawiać nad powodem, dla którego narzeczony Dafne zaczął pracować jako nauczyciel. Nie wierzyła, że zrobił to dla starszej panny Greengrass. Po prostu wiedziała, że nie należy do tego typu mężczyzn, którzy poświęcają swoje najlepsze lata życia na nauczanie. Dodatkowo, miał mnóstwo pieniędzy, więc mógł po prostu znaleźć wygodną posadę w ministerstwie magii, a dostałby ją bez problemu.

Pomimo jej niechęci do Rutherforda, Susan, starała się znaleźć w nim cechy świadczące o tym, że mogłaby go obdarzyć zaufaniem. Musiała się przyznać sama przed sobą, że mężczyzna ją zaintrygowała i wiedziała, że nie było sensu zaprzeczać.

Jasne włosy i niebieskie oczy sprawiały, że był bardzo przystojny. Już na przyjęciu podziwiła jego niecodzienną urodę, jednak światło świec i lamp oliwnych uniemożliwiało jej zobaczenie jego twarzy z bliska, zakrywała ją maska utworzona z cienia.

Rozpraszała ją też świadomość, że Dafne nie powiedziała wszystkiego o swoich uczuciach. Ukryła najważniejszą rzecz: była zakochana w swoim narzeczonym. Nie zwróciła na to wcześniej uwagi, bo i po co? Uwierzyła siostrze na słowo i pozwoliła, aby to wyznanie utkwiło w jej pamięci.

- Witajcie moi drodzy w kolejnym roku szkolnym – zagrzmiał głos Dumbledora wyrywając Susan z zamyślenia. – Wierzę, że pomimo niebezpieczeństwa czającego się poza murami Hogwartu, spędzicie niesamowity rok na nauce misteriów, a także poznawaniu nowych przyjaciół. Standardowo przypominam, że wstęp do zakazanego lasu jest zabroniony, lista przedmiotów, których nie wolno używać, powiększyła się o parę pozycji. Mam również nadzieję, że nowi prefekci wywiążą się ze swoich obowiązków. Nie będę dłużej przedłużał, smacznego.

Na półmiskach pojawiły się potrawy, których Susan w życiu nie widziała. Uśmiechnęła się do siebie i sięgnęła po pierwszą z nich.

***

Początki zawsze są trudne, pomyślała Susan i ponownie spojrzała na mapę Hogwartu, którą otrzymała przy śniadaniu.

Westchnęła, kiedy zobaczyła masę nieoznaczonych korytarzy.  

- Może ci pomóc? – usłyszała znajomy głos za swoimi plecami. Jęknęła tylko i odwróciła się w stronę Notta.

- Dlaczego mam wrażenie, że ciągle za mną chodzisz?

Roześmiał się tylko i złapał ją za rękę. Starała się wyrwać dłoń z uścisku. Nie pozwolił jej na to. Delikatnie popchnął ją na ścianę i przysunął się bliżej.

Poczuł jak wstrzymała oddech i zarumieniła się. Nie przejął się tym i przejechał opuszkami palców po jej policzkach.

- Jesteś taka niewinna – wyszeptał prosto do jej ucha. Zadrżała. Uśmiechnął się i odsunął.

- Nott, proszę.

Nie puścił jej dłoni. Delikatnie gładził zewnętrzną część opuszkami, zataczając niewielkie kółka. Widział jej reakcję i był zadowolony, że coś poczuła.

- Czujesz do mnie niechęć – stwierdził.

Susan była zagubiona.

Pierwszy raz znajdowała się w takiej sytuacji w dodatku z mężczyzną, którego wolałaby uniknąć.

Teodor Nott wywoływał w niej mieszane uczucia. Z jednej strony był pociągający; jego jasne włosy w połączeniu z szarymi tęczówkami sprawiały, że się rumieniła. Z drugiej strony, jej wrodzona intuicja ostrzegała ją, że powinna trzymać się od niego z daleka, że jest niebezpieczny.  

Od ich pierwszego spotkania traktowała chłopaka raczej, jako osobę, która szuka rozrywki, pragnie być zauważana. Podczas ostatnich dni lata, Dafne sporo o nim mówiła. Opowiadała głównie o tym, co sama dowiedziała się od któregoś ze swoich znajomych, były to raczej pobieżne informacje, niewiele mówiące o charakterze Teodora.

Szatynka nadal opierała się o kamienną ścianę i starła uspokoić swoje nerwy. Była zła na siebie, że tak zareagowała. Znała go dopiero parę tygodni, rozmawiała trzeci raz. Dlaczego więc…?

- Puść moją dłoń, natychmiast – warknęła i wyprostowała się dumnie. Powietrze wokół niej zaiskrzyło. Teodor jakby porażony prądem zabrał swoją rękę i spojrzał na nią zdumiony. Nie spodziewał się, że zareaguje w taki sposób, ponieważ skupił się na tym, co już zdołał osiągnąć. Widział jej uległość, podatność na męski dotyk.

- I nigdy więcej nie waż się mnie dotknąć bez mojej zgody – syknęła. Poprawiła swoją torbę na ramieniu i ruszyła w kierunku uczniów, którzy przyglądali się ciekawie tej scenie. Wśród nich stał Christpher, który patrzył na Susan spod przymrużonych powiek. Jednak, kiedy przeszła obok niego, nic nie powiedział. Nie zamienili ze sobą żadnego słowa.

Susan rozglądała się po korytarzu w poszukiwaniu Dafne. Po tym, co powiedziała jej wczorajszego dnia rano, chciała przeprosić. Doszła do wniosku, że nie należy obawiać się Czarnego Pana. A samej Dafne nic nie groziło z jego strony. Sewell przeczuwała, że gdyby blondynka musiała wybrać między życiem a śmiercią, to bez wahania wybrałaby życie, w tym także zło.

Znalazła swoją siostrę zajętą rozmową z Draconem Malfoy’em, który opierał się nonszalancko o poręcz schodów. Z determinacją podeszła do nich i przywitała się. Zamilkli.

Nie rób tego. Ona nie jest tego warta.

Silny, bolesny impuls przeszył jej czoło. Upuściła torbę na ziemię.

Znała ten głos. Ale jeszcze nie wiedziała skąd.

___________________________________

Pierwszy poprawiony porządnie rozdział, dzięki Ruda.