Rozdział III: Moc prawdy

Susan Sewell spojrzała na swoje odbicie w lustrze i westchnęła. Jeszcze miesiąc wcześniej, niczym nie różniła się od dziewczyn, które pragną  się ukryć, pragnących odizolowania od świata. Była przecięta, co wcale jej nie przeszkadzało. Jednak tylko ona uważała to za dobry pomysł.

Proste dotąd włosy Susan zostały zakręcone w małe loki, naturalne jasne włosy zafarbowane na ciemny brąz, przez co bladość jej cery została podkreślona. Dziewczyna nie wiedziała, czy podoba się jej ta nagła zmiana. Nadal była zaskoczona, że można zrobić ze swoim wyglądem tak wiele, do tego stopnia, że nikt nie mógłby jej poznać.

- Podoba ci się? – zapytała Dafne i uśmiechnęła się do niej wesoło. – Tylko tyle mogłam zrobić, skoro nie pozwoliłaś mi użyć tego – wskazała na przybory kosmetyczne i zacisnęła usta. Susan skwitowała to tylko cichym prychnięciem i zaczęła zbierać porozrzucane dookoła szaty.

- Dziękuję Dafne, ale chyba nie chciałam aż takiej zmiany – odpowiedziała po dłużej chwili. Pozbierała już wszystkie niepotrzebne rzeczy. Sypialnia ponownie była czysta.

- Nie rozumiem ciebie, Susan. Sama chciałaś wyglądać jak kobieta, arystokratka.

Sewell usiadła na łóżku patrząc w oczy siostry. Dafne była rozczarowana, że jej zabiegi nie przyniosły żadnego rezultatu.

- Nic nie rozumiesz, Dafne – powiedziała spokojnie szatynka. – Dla ciebie nie liczy się nic, oprócz wyglądu i pieniędzy. Taka jest prawda, więc nie patrz tak na mnie. Doskonale zdajesz sobie z tego sprawę.

- Obrażasz mnie – syknęła blondynka i podeszła do dębowych drzwi prowadzących na korytarz.

- Możliwe – odparła Susan. – Dziękuję za to, co dla mnie zrobiłaś, jednak to nie zmienia sytuacji pomiędzy nami. Nie chce się z tobą przyjaźnić. Nie w tych czasach – dodała szeptem. Jednak Dafne jej nie usłyszała, ponieważ wyszła z sypialni trzaskając drzwiami.

Susan zakryła twarz w dłoniach. Nie miała najmniejszej ochoty ranić w ten sposób Dafne, ani nikogo innego. Mogła zatrzymać te słowa dla siebie, ale to, co się działo we współczesnym, magicznym świecie zmusiło ją do podjęcia decyzji, której mogła żałować długo.

Lubiła Dafne od zawsze. Dziewczyna należała do tego grona osób, które nie powiedziało nigdy złej rzeczy o jej rodzicach. W porównaniu do reszty członków rodziny Greengrass, traktowała ją z szacunkiem i często stawała w jej obronie. Jednak często zdarzało się, iż Susan przyłapała Dafne na niewinnych żartach odnośnie jej wyglądu i stylu bycia.

Mimo wszystko były siostrami. Nie rodzonymi, ale mieszkały pod jednym dachem od urodzenia i powinny się tak traktować.

Nie powinnam była się tak zachować, pomyślała Susan, a zaraz potem przypomniała sobie tajemniczą rozmowę z Zabinim. Jęknęła cicho i podeszła do małej komody znajdującej się pod przeciwległą ścianą.

Trzymała w niej wszystkie wartościowe rzeczy, jakie uzbierała przez całe swoje życie: pamiątki po rodzicach, zdjęcia, poradniki miotlarskie, a także wiadomość od Blaise’a. Nie bała się, że ktokolwiek mógłby tam zajrzeć. Wszyscy domownicy unikali jej sypialni i nigdy nie wchodzili do środka. Zazwyczaj pukali i odchodzili.

Tym razem otworzyła szufladę nie po to, aby popatrzeć na podobiznę matki wykonaną węglem za czasów jej młodości w szkole. Nie, sięgnęła od razu po zwiniętą wiadomość od Zabiniego i ukryła ją w kieszenie swojej szaty. Zabrała również parę innych rzeczy, które włożyła do prawie pełnego kufra.

- Susan, matka woła na dół. Zaraz ruszamy na peron – odezwała się Astoria zza ściany. – Pospiesz się.

Dziewczyna uśmiechnęła się lekko i dołożyła do ubrań jeszcze parę ksiąg z zaklęciami, które często używała w Beauxbatons. Zostawiła kufer w nogach łóżka licząc, że skrzaty nie zapomną o nim, kiedy będą transportowały cały bagaż do obszernego holu. Susan nie pozostało już nic innego jak dołączyć do Carol Greengrass i jej corocznego wykładu na temat zachowania w szkole. Bo w przeciwieństwie do Dafne i Astorii, Susan będzie musiała zapracować na swoje utrzymanie, kiedy tylko opuści mury Green Hall.

- Jesteś już wreszcie – syknęła Dafne i obróciła się plecami do siostry. Susan od razu rozpoznała, że jeszcze była zła za wcześniejsze słowa. Jednak wiedziała, że tylko w taki sposób będzie mogła ją od siebie odepchnąć.

W tym roku Carol nie mówiła dużo. Może dlatego, że do szkoły jechały już któryś rok z kolei i doskonale wiedziały jak mają się zachowywać.

- Drogie dziecko – zwróciła się do Sewell. – W tym roku postaraj się zdać wszystkie egzaminy kończące rok, ponieważ już nie wrócisz do szkoły we wrześniu. Postanowiliśmy z Thomasem, że również wyjdziesz za mąż, dodatkowo za człowieka bogatego, który nie będzie kazał ci pracować. Cieszę się, że wszystkie wyjdziecie za mąż za tak wspaniałych mężczyzn. Majątek Greengrassów znaczy wiele w naszym świecie, a na szczęście wszystkie jesteście ładne i przynajmniej wy, Astorio i Dafne otrzymacie wysokie posagi. Ale kompletnie nie rozumiem jak twój przyszły mąż, Susan, chciał ciebie za żonę. Przecież nie jesteś nic warta.

Susan milczała ze wzrokiem wbitym w kamienną posadzkę. Nie chciała powiedzieć niż, ponieważ nie wiedziała, co. Przy Carol ciężko było wyrazić swoją opinię, dodatkowo to przyszłe małżeństwo nie zapowiadało się dobrze. Nie musiałaby pracować, mogłaby skupić się jedynie na qudditchu.

- Nic nie powiesz? – odezwała się Astoria. – Uważam, że matka zapewniła ci przyszłość, na którą nie zasługujesz.

- Za kogo mam wyjść? – odpowiedziała zrezygnowana Susan i podeszła bliżej do Carol. – I dlaczego nie mogę skończyć szkoły? W razie problemów mogłabym zostać Uzdrowicielem.

- Kobietom naszego pokroju nie przystoi pracować. Nie martw się niczym, rodzinie twojego przyszłego męża nic nie brakuje. Ty będziesz musiała jedynie urodzić potomka. A teraz proszę, spóźnimy się na pociąg.

Dafne wraz z Astorią wyszły dumnie do samochodu podesłanego przez Ministerstwo Magii. Susan musiała zaczekać na kolejny, który jeszcze nie dotarł na miejsce.

- Dziecko drogie – zaczęła Carol podchodząc do swojej wychowanki. – Nie chciałam żebyś musiała rzucać szkołę dla małżeństwa. Jednak rodzina twojego narzeczonego wyraźnie zaznaczyła, że ich syn pragnie się ożenić zaraz po tym jak zda wszystkie egzaminy. A to już w tym roku.

- A mogłabyś mi powiedzieć, kim jest ten człowiek? – zapytała rozczarowanym wzrokiem Susan.

- Wszystko w swoim czasie, dziecko – odpowiedziała pani Greengrass i wręczyła Sewell niebieską kopertę. – Mam nadzieję, że ten list wyjaśni ci wiele.

Susan została sama pośrodku szarego i zimnego hallu. Ściskała w ręku kopertę i zastanawiała się, co może skrywać. Jednak jej zainteresowanie nie było duże. To, co mogła w niej znaleźć trochę ją przerażało, więc odłożyła ją na sosnowy stół i wyszła na zewnątrz, aby tam poczekać na przyjazd samochodu. Wychodząc, spojrzała na staroświecki zegar, który wskazywał godzinę dziesiątą trzydzieści. Westchnęła i pospieszyła. Była pewna, że kierowca, który ma ją odwieźć na peron nie lubi czekać.

*

Przedział, który zajęła Susan Sewell był pusty. Nikt nie zajął go wcześniej, więc korzystając z okazji, dziewczyna położyła swój kufer na niższą półkę i usiadła zaraz przy oknie, rozkoszując się samotnością.

Chociaż codziennie przebywała zamknięta w swojej sypialni, to nie potrafiła spokojnie myśleć o tym, co usłyszała od Zabiniego zaledwie parę wieczorów temu.

Tyle zagadek, tajemnic i nieścisłości o jej pochodzeniu, wcale nie ułatwiały jej zrozumienie tajemniczej wiadomości. Teraz już wiedziała, że wszystko, co jej mówili przez tyle lat mijało się z prawdą. Inaczej Czarny Pan nie chciałby jej w swoich szeregach.

Parę dni wcześniej:

To, co właśnie powiedział Zabini wytrąciło mnie z równowagi.

Na samym początku sądziłam, że kłamał. Że to kolejna gra, którą wymyślił, aby ze mną pogrywać, bawić się uczuciami, wiedzą.

Jednak po chwili pojawiło się nieme pytanie, czy aby na pewno byłby zdolny do takiego okrucieństwa. Wymyślić tak straszną rzeczy, tylko po to, aby móc zobaczyć moją przerażoną minę.

Dopiero po chwili zdałam sobie sprawę, że patrzę przed siebie i nie wydaje żadnego dźwięku, choć powinnam powiedzieć chociażby słowo. Jedno, które w jakimś zakamarku mojego umysły co chwilę się pojawiało.

- Kłamiesz – powiedziałam po prostu i podeszłam do niego wściekła. – Kłamiesz.

Uderzyłam go pięścią w pierś, nie po to, aby go skrzywdzić. Chciałam poznać prawdę, chciałam, żeby powiedział mi, że jednak kłamie.

- Nie Susan, to nie jest kolejna gra z mojej strony – odpowiedział i złapał mnie za ramiona.

Musiał pochylić głowę, żebym nie musiała podnoście na niego oczu. Podniósł mi podbródek, ale kiedy zobaczył łzy w moich oczach, odsunął się nagle.

- Nie powinien ci tego mówić, jednak wiem, jak to jest się dowiedzieć, że przyszedł czas na służenie złu. I nie życzę nikomu, aby musiał przechodzić prze to samo.

Od samego początku wiedziałam, że był Śmierciożercą. W arystokratycznych rodach był to powód do dumy, nie do strachu czy pogardy. Nie można było zarzucić takim ludziom niczego złego. A powiązania z Voldemortem traktowano jako tajne stowarzyszenie.

- Dlaczego ja? Przecież moi rodzice nigdy mu nie służyli.

Zabini pokręcił głową z rozczarowaniem i podszedł do okna. Nie wiedziałam, co miał na myśli, kiedy wykonał ten gest. Więc w ślad za nim stanęłam przy szybie, patrząc na zielony las w oddali.

- Co chcesz przez to powiedzieć, Blaise? – szepnęłam i otuliłam się ramionami.

- Nie wiesz wielu rzeczy o swojej rodzinie, Sewell. Zapytaj Thomasa – powiedział i opuścił moją sypialnię.

Stałam przy oknie jeszcze długo, aż pierwsi goście zaczęli wychodzić z dworku. I cały czas myślałam na znaczeniem słów Zabiniego.

Oczywiście Thomas Greengrass nic nie powiedział swojej wychowance. Zamiast słów wyjaśnienia, nakazał jej opuścić gabinet i udać się gdziekolwiek indziej, nigdy nie pytając o swoich rodziców, ponieważ „usłyszała o nich już wszystko” w dzieciństwie.

Jednak po tym, co powiedział Zabini, zwątpiła w każde słowo. Jakby pamięć o jej rodzicach zbladła, zagubiła się w niepewności. I wcale się jej to nie podobało.

Biorąc pod uwagę, że nie ma wielkiej pola manewru, nigdy nie dowie się, dlaczego Voldemort pragnie ją w swoich szeregach. Nawet, kiedy będzie musiała wybierać pomiędzy życiem a śmiercią. Wiecznym potępieniem swojej duszy a spokojem. Morderstwem a czystym sumieniem. Bo nie wie, czy kiedykolwiek stanie po stronie Czarnego Pana.

Harry Potterze, proszę, pospiesz się.  

Nawet nie zauważyła jak ktoś przygląda się jej zza szyby przesuwanych drzwi.

Dopiero po jakimś czasie głos Notta przywrócił ją do świata realnego. Zarumieniła się widząc jego zatroskane spojrzenie.

- Witaj – przywitał się i gestem zapytał się, czy może zająć wolne miejsce po drugiej stronie okna.

Zgodziła się.

Usiadł i chwilę milczał. Potem pochylił się i dotknął jej dłoni. Zabrała ją oparzona i założyła ręce na piersi.

- Masz jakąś sprawę? – zapytała wprost. Nie chciała spędzać czasu w jego towarzystwie.

- Właściwie nie – uśmiechnął się szczerze. – Jednak jako wysłannik naszego Prefekta, mam ci przekazać, że twój przydział do domu nie odbędzie na uczcie, tylko przed nią. Jesteś za duża na pierwszaka. Dafne zostanie przydzielona dopiero po uczcie, nie pytaj dlaczego. McGonagall pewnie ma swoje powody, skoro podjęła taką decyzję.

Nie rozbawił jej tym stwierdzeniem. Bardziej zmarszczyła brwi.

- To już wiem. Malfoy poinformował mnie wczoraj listownie – powiedziała. – To w takim razie, co tu robisz?

- Pewnie to, co ty. Szukam samotności, więc jak pozwolisz, zostanę tutaj.

Zaśmiała się kpiąco.

- A jak odmówię? Wyjdziesz?

- Raczej nie.

Zamilkli. Nie wpatrywali się już w siebie, a w krajobrazy mijane po drodze. Po pewnym czasie Nott usiadł obok niej, tłumacząc się chorobą lokomocyjną.

- Dlaczego lubisz latać? – zapytał Nott .

Susan pokręciła tylko głową i zignorowała jego pytanie. Jednak ponowił je, jakby nie zauważył, że nie ma ochoty z nim rozmawiać.

- Myślałam, że szukasz samotności .

- Nie odpowiedziałaś na moje pytanie – odparł na to.

Prychnęła.

- Dlaczego na siłę starasz się mnie wciągnąć w rozmowę, kiedy cały czas daje znaki, że nie mam na to ochotę?

- Bo jesteś interesująca.

- A Dafne?

Zmarszczył czoło.

- Nie rozumiem, co ma do tego twoja siostra. Ona mnie nie interesuje i doskonale o tym wie – powiedział. – A my mamy podobne zainteresowania.

Przesiadła się. Teraz siedziała naprzeciwko niego, na miejscu, które niedawno zajmował. W tej pozycji mogła obserwować jego oczy, patrzeć, czy nie jest kolejną osobą, która kłamie. Jak na Ślizgona, jest całkiem miły, pomyślała Susan.

- Ale nie rozumiem, dlaczego miałbyś ze mną rozmawiać – warknęła. – Nikt nie traktuje mnie poważnie, a wręcz przeciwnie, wszyscy znieważają. Więc po psuć sobie opinię, Nott?

- Mam na imię Teodor, nie Nott – zaśmiał się kpiąco. Susan poczerwieniała na twarzy i zerwała się z miejsca.

- Jesteś najbardziej irytującą i nieznośną osobą, którą poznałam. Czy do ciebie nie dociera, że nie mam ochoty na znajomość z tobą? Więc z łaski swojej poszukaj sobie innego miejsca na samotność.

- Do zobaczenia w Hogwarcie.

Wyszedł.

Pewnie.

___________________________________________

Napisałam coś, co chyba mi nie wyszło. Jednak jak wiadomo, początki są trudne, a ja mam tak dużo pomysłów, że nie wiem, co gdzie napisać.

Nie szczędźcie krytyki, proszę.

Zgodnie z sondą, wygrał Slytherin i zdradzę, że do tego domu zostanie właśnie przydzielona Susan. Więcej wyjaśnię w rozdziale 4.

Nadal poszukuję bety!