Rozdział II: Niewyjaśnione sprawy

Patrząc wstecz, pomyślała Susan siadając wygodniej na drewnianym krześle u Madame Malkin, moje życie było mało porywające. Pierwsze lata dzieciństwa minęły mi w oka mgnieniu na ukrywaniu się przed Astorią, Dafne i innymi dzieciakami z sąsiedztwa. Kiedy poszłam do szkoły, nadal nic się nie zmieniło, więc równie dobrze mogę stwierdzić, że dopiero teraz zaczęłam dojrzewać do zmian, które zachodzą.

Wyglądając przez okno, Susan zauważyła, że w tym roku ulica Pokątna wygląda inaczej. Opuszczone budynki mieszkalne sprawiały wrażenie brudnych i strasznych, takich, do których nikt nie miał ochoty wracać. Nic dziwnego, skoro w większości, okna były powybijane, a samotne firanki powiewały na wietrze. Nieliczne kwiaty, stojące na parapetach już dawno zwiędły i straciły swój dekoracyjny atut. W tej chwili dopełniały tylko ten smutny, szary obrazek.  

Ale nie tylko budynki straciły swój dawny wygląd. Patrząc na ludzi pospiesznie przechodzących z chodnika na chodnik, Susan zdała sobie sprawę, że ta wojna to coś więcej niż tylko próba przejęcia władzy. Ta groza, strach i nieustający niepokój o bliskich powodował u ludzi niecodzienne reakcje.

Dziewczyna nigdy nie lubiła przychodzić na ulicę Pokątną po szkolne zakupy. Uważała, że ulica jest zbyt mała, aby pomieścić tak dużą ilość uczniów, najczęściej pchających się do apteki czy księgarni Esy i Floresy. I w jakimś stopniu cieszyła się, że w tym roku jest inaczej. Cisza, jaka panowała na zewnątrz, była kojąca.

Jednak ta cisza panowała jedynie na ulicy, ponieważ w sklepach nadal panował tłok. A przynajmniej u Madame Malkin, która wraz z siostrami Greengrass wdała się w głośną dyskusję na temat szkolnych mundurków. Wszystkie trzy już od pewnego czasu debatowały nad kolorem spódnic w Hogwarcie i porównywały je do delikatnego jedwabiu tych z Beauxbatons. Dla Susan ta rozmowa była nudna i kompletnie zbędna. Dziewczyna zdawała sobie sprawę, że ani Dafne, ani Astoria nie zmienią tradycji panującej w szkole od setek lat.

Susan wstała i podeszła do wieszaków znajdujących się w kącie sklepu. Uśmiechnęła się do siebie przeglądając atłasowe suknie, błyszczące garsonki i starała się,  wyobrazić w nich siebie, na corocznym przyjęciu w Green Hall. Niestety, nie potrafiła tego zrobić, ponieważ nigdy nie miała prawa zejść sali  jadalnej w czymś takim. Zawsze musiała być ubrana skromnie, jak na sierotę przystało. Tak przynajmniej wyraziła się jej przybrana matka.

Nie mniej jednak, brunetka chociaż raz chciałaby zignorować jakąś zasadę i wystroić się. Tylko dla siebie. W końcu będzie musiała opuścić ten ponury dom i zacząć żyć na własny rachunek. A gdyby udało jej się już teraz zacząć tworzyć nowe znajomości… Może dałaby radę zrobić to wcześniej? W końcu w styczniu miała skończyć siedemnaście lat i zgodnie z magicznym prawem, mogła się usamodzielnić. Zamieszkać w… Dziurawym Kotle? Dafne obiecała jej pomoc. Dlaczego nie skorzystać z tej propozycji?

- Pasowałaby ci – powiedziała Madame Malkin za plecami Susan. Sewell obróciła się błyskawicznie i puściła zieloną suknię do kostek. Od razu kucnęła, aby ją podnieść i usilnie starała się wyprostować wszelkie zagniecenia, które powstały od upadku. Kiedy skończyła, wbiła wzrok w ziemię, unikając spojrzenia właścicielki. Susan nawet nie zauważyła, kiedy została w sklepie sama z Dafne.

Blondynka podeszła do nich i uśmiechnęła się szeroko. Szybko podchwyciła zielony jedwab i obejrzała suknie dokładnie. Dopiero po chwili pokiwała głową z uznaniem i podała ją Susan.

- Przymierz ją, natychmiast – poleciła i poprosiła Madame Malkin o filiżankę herbaty.

Kiedy Dafne siedziała rozparta na drewnianym krześle, Susan starała się wcisnąć w elegancką suknię. Jednak pomimo swojej szczupłej figury, nie dawała rady. Poprosiła więc sprzedawczynię o pomoc.  

Madame Malkin jednym zaklęciem powiększyła rozmiar ubrania, dodatkowo wydłużając trochę na długość. Susan była zadowolona ze swojego widoku w lustrze. Dafne chyba sądziła tak samo, bo po raz kolejny w ciągu dziesięciu minut wyraziła aprobatę.

- Idealnie na dzisiejszy wieczór – skomentowała i uśmiechnęła się szeroko do siostry. – Nie wierzę, że będziesz wyglądała ładniej ode mnie. Madame? Mogłaby pani od razu podać jej parę kompletów szat do szkoły? Myślę, że będą pasowały w tym samym rozmiarze, co ta sukienka.

Susan nie odezwała się podczas przemowy Dafne ani słowa. Nie protestowała, ponieważ  nie chciała, aby blondynka zmieniła zdanie. Mając jedną z sióstr Greengrass za towarzyszkę na przyjęciu, będzie mogła sobie pozwolić na o wiele więcej. Bo wiedziała, że ani Thomas, ani Carol nie zrobią jej publicznej awantury.

- Jesteś pewna? – zapytała, kiedy opuściły sklep i skierowały się w stronę księgarni. – Twoi rodzice mogą nie być zadowoleni.

- Oni nigdy nie są zadowoleni – mruknęła Dafne. – Poza tym, obiecałam ci, że nie będziesz się trzymała na uboczu. A to przyjęcie to doskonała okazja, żebyś przywitała się z dawnymi znajomymi. I poznała mojego przyszłego męża – dodała po chwili.

- Męża?

Dafne zaśmiała się i pomachała jakiemuś chłopakowi, który pojawił się właśnie na końcu ulicy. Był wysoki, ciemnowłosy, dobrze zbudowany. Granatowa szata, którą miał na sobie, uświadomiła Susan, że musiał to być któryś ze znajomych jej siostry. Zapewne arystokrata, pomyślała.

- Tak, nudny Christopher Rutherford. On i jego siostra pojawią się na przyjęciu, a ja będę musiała zająć go rozmową – prychnęła blondynka. – A o wiele bardziej wolałabym zająć się nim – wskazała na zmierzającego w naszym kierunku bruneta.

Susan nie wiedziała co ma jej odpowiedzieć. Była zaskoczona, że i Dafne będzie miała aranżowane małżeństwo,  chociaż jej podejście do tej sprawy było zgoła odmienne. Ponad to, podczas ich ostatniej rozmowy nie wspomniała o tym ani słowa. Była zdziwiona, że przemilczała ten fakt.

- A jak on ma na imię? – zapytała Sewell. Nigdy nie widziała tak przystojnego mężczyzny.

- Och, to jest właśnie Teodor Nott. Ten z kolacji u Malfoy’ów.

- Dafne Greengrass – odezwał się chłopak. Susan odruchowo cofnęła się do tyłu i zainteresowała czymś innym. Podświadomie nie chciała przeszkadzać Dafne we flircie. Chociaż jej zagrywki uważała za bardzo płytkie i nierozważne. Jeżeli zgodziła się wyjść za innego mężczyznę, to powinna mieć trochę przyzwoitości i nie podrywać innego. – A to jest…?

- Moja siostra, Susan Sewell – przedstawiła brunetkę, Dafne. – Wybacz jej nieśmiałość, nie przywykła do rozmów z obcymi ludźmi.

Susan mimowolnie się zarumieniła i podała dłoń chłopakowi. Niestety, nie mogła już udawać, że go nie widzi.

- Nigdy wcześniej ciebie nie widziałem – zaczął Teodor i popatrzył na nią ciepło, zachęcając tym spojrzeniem do dalszej rozmowy. – Ale słyszałem od Dracona, że jest jeszcze jedna kobieta z rodziny Greengrass.

Dafne odeszła od nich na chwilę, aby przywitać się z kolejną znajomą, która właśnie opuściła Aptekę. Zostali sami pośrodku chodnika.

- Właściwie nie jestem spokrewniona z Dafne – powiedziała szczerze Susan. – Moi prawdziwi rodzice nie żyją, zostali zamordowani, kiedy miałam zaledwie parę miesięcy.

- Przykro mi – rzekł machinalnie Teodor i uśmiechnął się współczująco. Susan poczuła złość. Podniosła rękę na znak, że nie potrzebuje tego uśmiechu, aby poczuć się lepiej.

- Nie pamiętam ich.  I nie lubię o nich rozmawiać.

- Sama zaczęłaś – zwrócił jej uwagę Nott.

Między nimi zapanowała krępująca cisza. Żadne nie wiedziało, co ma powiedzieć, więc patrzyli w witrynę sklepu z miotłami i sprzętem do quidditcha. Susan położyła palce na szybie. Kąciki jej ust lekko się uniosły w górę, kiedy zauważyła  w sklepie miotły wyścigowe. W tej chwili zapragnęła wejść do środka i wziąć jedną do rąk. Ale wiedziała, że jak tylko to zrobi, Dafne będzie jej szukała. A w żadnym wypadku nie przyjdzie jej do głowy, aby szukać siostry w sklepie ze sprzętem do qudditcha.

- Lubisz grać? – zapytał Teodor, kiedy zauważył jej reakcję.

Susan tylko pokiwała głową.

- Ćwiczyłaś w swojej poprzedniej szkole?

- Nie. W Beauxbatons skupialiśmy się głównie na nauce praktycznych zaklęć oraz wychowaniu. Dziewczyny zamiast latania, uczyły się zaklęć gospodarczych – prychnęła, a w jej głosie można było wyczuć żal. – Ale często w nocy wymykałam się z pokoju i szłam na boisko. Dopóki nie przyłapał mnie kapitan drużyny i nie zaprowadził do nauczyciela. Zabrano mi miotłę.

– Szkoła  -   rzucił zaczepnie chłopak i popchnął drzwi sklepu. – Wchodzisz?

Susan nie miała ochoty kontynuować dyskusji, więc rozglądnęła się za Dafne. Zauważyła, ze blondynka przygląda im się bacznie, więc tylko pomachała i pokazała, że wchodzą do środka. Greengrass nie była zadowolona.

Sewell pokonała parę stopni dzielących ją od wejścia do sklepu. Teodor przytrzymał jej drzwi. Nie podziękowała mu, od razu skierowała się w stronę lady i zaczęła wzrokiem oceniać każdą z nich. Nigdzie nie wiedziała sprzedawcy. Za to przy niej stanął Teodor i pokazał palcem miotłę z najciemniejszą rączką.

- To moja.

Susan spojrzała na niego z nieukrywaną zazdrością. Sama marzyła o tym modelu, odkąd wyszedł na rynek. Ale niestety, nie miała na tyle pieniędzy, żeby ją kupić.

- Mówią, że jest lepsza niż jakakolwiek inna – powiedział i przeskoczył za ladę. Susan zaprotestowała, jednak on tylko uśmiechnął się leniwie i podał jej miotłę. – Jestem w reprezentacji Slytherinu, ścigający.

Brunetka prychnęła.

- Nie przechwalaj się, arystokraci powinni mieć klasę – powiedziała tylko i wzięła miotłę w swoje ręce, przyglądając się jej z uwagą.

- Sugerujesz, że nie mam klasy? – zapytał rozbawiony i pochylił się nad blatem. – A co z tobą? Sama należysz do arystokracji, więc powinnaś wiedzieć, że komentowanie czyjegoś zachowania jest poniżej godności damy.

Susan położyła miotłę z impetem obok rąk Notta.

- Nie należę do tej samej klasy co ty, Nott – warknęła i zaczęła kierować się w stronę wyjścia ze sklepu. – Może Dafne pokaże ci, co znaczy słowo dama.  

- Nie lubię zajętych kobiet – krzyknął jeszcze do niej. Usłyszała to zdanie w chwili, kiedy zatrzasnęła za sobą drzwi. Od razu rozglądnęła się za przyrodnią siostrę, która czekała na nią zniecierpliwiona z paczką, którą pewnie wyniosła z Apteki.

Cholera, mruknęła Sewell i pospieszyła jej z pomocą. Na  szczęście, Dafne nie powiedziała nic na temat tego niespodziewanego spotkania. Jednak brunetka za dobrze znała swoją siostrę. Greengrass była wściekła, za to, że musiała na nią czekać. I czekała ją niemiła rozmowa zaraz po dotarciu do Green Hall.

Coroczne przyjęcia Greengrassów należały do tradycji rodu. W każdy ostatni tydzień sierpnia, przed wyruszeniem córek do szkoły, organizowano pożegnalną kolację wraz z tańcami. Zaproszenia dostawały same najbogatsze rodziny magicznej arystokracji. Wszyscy przybywali na czas, wytwornie ubrani – kobiety w długich sukniach, z wachlarzem i nierzadko z pięknym kapeluszem, natomiast mężczyźni wkładali tradycyjne szaty czarodziei.

Susan dawno nie miała okazji pojawić się na takim przyjęciu. Przez ostatnie dwa lata spędzała lato we Francji. Wcale nie żałowała, że zostawała w letniej rezydencji swojej rodziny. Nienawidziła spotkań towarzyskich. Jednak po raz pierwszy miała zejść do ogromnego salonu jako nowa osoba. Osoba, o której nikt nie miał prawa powiedzieć niczego złego. Osoba, należąca do londyńskiej socjety dzięki wpływom swoich rodziców.

Doskonale wiedziała, że ludzie będą ją traktowali jako sierotę. Dziewczynę, na utrzymaniu swoich darczyńców. Jednak Dafne powiedziała jej jak ma się zachować, aby zmienić choć trochę ich opinię. I musiała przyznać, że te rady były na tyle dobre, aby je wykorzystać mając nadzieję, że ktoś będzie naiwny i nabierze się na to małe przedstawienie zmiany osobowości. Miała ogromną ochotę, że pierwszym z nich będzie Blaise Zabini. Albo Astoria Greengrass.

Nadzieja matką głupich.

Dafne siłą ściągnęła ją na dół. W ostatniej chwili, Susan zawróciła i ukryła się w swojej sypialni stojąc przodem do ogromnego, pozłacanego lustra w kącie. Stchórzyła. Widziała mnóstwo wytwornych ludzi popijających alkohol z kieliszków. I wtedy zawróciła.

Jednak Dafne szybko ją znalazła i pociągnęła za rękę w stronę krętych, kamiennych schodów. Susan, mając nadzieję, że nikt ich nie zauważy, pozwoliła na to.

I tak jak się spodziewała, nikt nie zwrócił na nich większej uwagi. Może dlatego, że większość czekała na podanie kolacji, tłocząc się w przejściu do najlepszej jadalni?

- Posłuchaj mnie uważnie, Susan – syknęła Dafne, kiedy znalazły się już na samym dole. – Nie pozwolę ci zepsuć przyjęcia moich rodziców, ani moich wysiłków na zmianę ciebie w przyzwoitą osobę. Przy stole siedzisz obok mnie i Astorii, więc postaraj się przypomnieć wszystkie zasady, które wpoiła nam matka i nie zrób z siebie kretynki. W razie czego patrz na moje dłonie, domyślisz się, co masz zrobić. I jeszcze jedno – rzuciła, kiedy pospiesznie skierowały się w stronę gospodarzy. – Nieważne, że jestem zaręczona. Trzymaj się z dala od Teodora. On jest mój, zrozumiałaś?

Susan pokiwała potwierdzająco głową i przyspieszyła kroku, żeby znaleźć się tuż przy Carol.

Apodyktyczna, zimna…, pomyślała i uśmiechnęła się do siebie ironicznie.

- Susan – wyszeptała Carol Greengrass i położyła swoją kościstą dłoń na jej ramieniu. – Nie przynieś nam wstydu, proszę cię.

Sewell została popchnięta, trochę zbyt brutalnie, w stronę jadalni. A jako mieszkanka domu, musiała wraz z rodziną zająć swoje miejsca jako pierwsza. Thomas Greengrass stał u szczytu stołu trzymając w ręku kieliszek, witając siadających gości. Nie odzywał się, jednak każdemu skinął głową.

Ku przerażaniu Susan, naprzeciwko niej miejsce zajęli Malfoyowie, a po ich lewej stronie rodzina, której nigdy nie widziała. Domyśliła się, że to muszą być znani Rutherfordowie. A jej podejrzenia potwierdziły się, kiedy Dafne posłała zimny uśmiech młodemu mężczyźnie.

Christopher Rutherford.

Przystojny, młody, pewnie bogaty, pomyślała Susan lustrując go wzrokiem.

- Dafne – przywitał się i skłonił lekko głowę, kiedy zajmował swoje miejsce.

Typowe.

Kolacja przebiegła bez żadnych zakłóceń. Susan naprawdę starała się nie zrobić z siebie pośmiewiska. Nie posłuchała każdej rady swojej siostry, nie patrzyła na jej dłonie. Sama radziła sobie całkiem nieźle.

Jedząc przypatrywała się z rozczarowaniem na przyszłego męża Dafne. Miał okropne maniery, co pewnie zdenerwuje Carol przy bliższym poznaniu.

Parę razy przyłapała Draco Malfoya wpatrującego się w nią z uwagą. Starała się ignorować te spojrzenia, ale w końcu nie wytrzymała i zapytała, czy o coś chce ją zapytać. I domyśliła się odpowiedzi, kiedy odwrócił głowę w stronę swojej narzeczonej posyłając jej seksowny uśmiech. Susan tylko prychnęła.

Nie mogąc się doczekać końca posiłku, skubała pod stołem swoją nową suknię. Bardzo chciała pokazać ją w tańcu, o ile ktoś ją poprosi. Śmiertelnie się nudziła. Dafne przez całą kolację nie odezwała się do niej ani jednym słowem, Astoria również, a z Draconem nie miała najmniejszej ochoty na pogawędkę. Zaczynając konwersację z Chrisopherem popełniłaby towarzyskie faux pas, więc po prostu siedziała cicho w nadziei, że wreszcie ich sobie przedstawią.

Dziewczyna siedząca po lewej stronie Christophera musiała być jego siostrą, o której usłyszała tylko tyle, że ma piętnaście lat i w tym roku przygotowuje się do Standartowych Umiejętności Magicznych. 

Kolacja zakończyła się nagle. Po prostu talerze zalśniły czystością, w niektórych miejscach pojawiły się tace z ciastami. Młodzież przeszła do mniejszego pomieszczenia, gdzie z niewidocznych głośników płynęła cicha muzyka klasyczna. Susan odszukała wzrokiem znajome twarze i zauważyła Dafne stojącą wraz z siostrą pod wykuszem okna. Gestem zawołała ją do siebie. Więc Susan podeszła do nich.

Brunetka nie włączyła się do nudnej konwersacji, którą prowadziły jej siostry. Obserwowała ludzi na sali.

- Mogę prosić? – usłyszała głos, który wyrwał ją z zadumy. Machinalnie podała chłopakowi swoją dłoń nie patrząc, z kim przyjdzie jej spędzić kolejne minuty. Została zaprowadzona na prowizoryczny parkiet.

- A więc Susan Sewell wróciła do Londynu, jedzie do Hogwartu – powiedział chłopak i przyciągnął ją do siebie bliżej.

- Zabini – warknęła dziewczyna i starała się wyrwać swojemu partnerowi, co skutecznie jej uniemożliwił. – Ty…

- Lepiej nie kończ – szepnął prosto do ucha Susan. – Jeszcze nie zapomniałem poprzedniej rozmowy, w której nazwałaś mnie gnidą. Co oczywiście jest nieprawdą, bo skąd taka kobieta jak ty, może wiedzieć cokolwiek o mnie?

- Puszczaj mnie – warknęła i przystanęła na parkiecie, celowo deptają stopy Zabiniemu.

- Nie rób scen, Sewell – mruknął. – Zmieniłaś się.

- Wszyscy kiedyś muszą dorosnąć – powiedziała.

- Może, ale wątpię, żeby takie sieroty jak ty, mogły coś potem osiągnąć.

- Zamilcz.

- Dlaczego?  – roześmiał się pogardliwie Zabini. – Mówię prawdę. A poza tym – pociągnął ją w stronę ukrytych schodów na piętro, gdzie znajdowała się jej sypialnia – musimy porozmawiać na pewien delikatny temat.  Mam nadzieję, że nie wypiłaś zbyt dużo.

Bez wzbudzania podejrzeń, Zabini pociągnął swoją partnerkę na schody, które przemierzyli szybkim krokiem. Susan czuła się nieswojo w jego towarzystwie, a wręcz, nie miała ochoty na takie spotkanie. Jednak chęć dowiedzenia się, co knuje Blaise zwyciężyła nad rozsądkiem.

Chłopak wepchnął ją do pomieszczenia i zamknął cicho drzwi, choć i tak nikt nie usłyszałby głośnego trzasku.

- Co ty knujesz, Zabini? – zapytała, opierając dłonie na biodrach. – Bo jeżeli to kolejna głupia zagrywka, nie chce mieć z nią nic wspólnego. Znajdź sobie innego kozła ofiarnego.

- Zapamiętam na przyszłość, ale teraz zamilcz Sewell. To, co zamierzam ci powiedzieć, nie ma nic wspólnego z naszą przeszłością, a z tym, co ci grozi.

- O czym ty do cholery mówisz? – warknęła.

- Dziewczyno, zamknij się wreszcie! Na obiedzie u Malfoy’ów podsłuchałem pewną rozmowę. I jeżeli ktokolwiek dowie się o tym, będę martwy szybciej niż myślisz.

Podniósł ostrzegawczo rękę widząc, że zamierza mu po raz kolejny przerwać. Wziął głęboki oddech i wyszeptał:

- Czarny Pan pragnie mieć ciebie w swoich szeregach.

________________________________________________

Rozdział drugi już za nami.

Nie macie wrażenia, że akcja toczy się zbyt szybko? Bo coś mnie się wydaje, że czas pędzi zastraszająco szybko w opowiadaniu.

Zapraszam do udziału w SONDZIE. Nie potrafię się zdecydować do jakiego domu przydzielić Susan, a Wasza pomoc bardzo by mi się przydała. Link do ankiety znajduje się w prawe kolumnie, zaraz pod Aktualnościami. ZAPRASZAM.

I małe słowo wyjaśnienia: Susan i Dafne będą uczęszczały na szósty rok w Hogwarcie, chociaż mimo swojego wieku powinny być przeniesione na siódmy. Jak wcześniej wspomniałam, w Beauxbatons naukę rozpoczyna się w wieku dziesięciu lat. Jednak w Hogwarcie panuje podział na klasy ze względu na wiek.

W marcu dodam również playlistę piosenek, przy których zazwyczaj piszę te rozdziały.