Rozdział I: Wielkie Nadzieje

Powrót do Londynu był naprawdę świetnym pomysłem, zironizowała Susan i rozsiadła się wygodniej naprzeciw kominka. Minęły dopiero dwa tygodnie odkąd zajęła ponownie starą, zakurzoną sypialnię, a już miała dość rodzinnej atmosfery. Thomasowi przeszkadzał najmniejszy hałas dobiegający z pięter, więc we dworze panowała absolutna cisza, zakłócana jedynie szeptami dziewcząt mieszkających na piętrze. Natomiast Carol, wiecznie zwracała uwagę swoim córką: Proszę się wyprostować, Astorio, co to za maniery, Dafne, zachowuj się jak dama. Dbanie o opinię publiczną było najważniejszym celem w życiu tej kobiety.

Susan westchnęła i zapatrzyła się w płomienie.

W myślach obliczyła, że dopiero za trzy tygodnie po raz pierwszy stanie w bramie Hogwartu, wykrzykując, jaka jest w tym momencie szczęśliwa. Publiczne upokorzenie, pomyślała i zaraz rozwiała wszelkie wątpliwości. Nikt nie będzie jej znał w Hogwarcie, nie licząc przyrodnich sióstr i paru uczniów ze Slytherinu, których poznała jeszcze w dzieciństwie. Jednak zawsze traktowali ją z widoczną pogardą, więc nie przejmowała się tym rodzajem opinii.

Hogwart miał być jej nowym początkiem. Miejscem, w którym znajdzie ciszę, spokój i może jakiegoś przyjaciela. Nie oczekiwała zbyt wiele, nie pragnęła poznać osoby bardzo popularnej. Tylko takiej, z którą będzie mogła spędzić parę wolnych chwil, zająć się wspólną nauką. Nic poza tym. Jednak gdyby Dafne dzisiejszego wieczoru rozpowiedziała znajomym o jej planach, byłaby pogrążona.

Przebywając we Francji, nie wiedziała, co działo się w magicznym świecie. Beauxbatons było szkołą odizolowaną od świata zewnętrznego. Susan nie miała dostępu do bieżących informacji czy nawet listów, które często otrzymywała starsza panna Greengrass. Dopiero po powrocie do Anglii dowiedziała się o powrocie Czarnego Pana, złu, które zapanowało na świecie oraz wszechobecnym strachu. Wiele artykułów z Proroka Codziennego trzymała pod łóżkiem w swojej sypialni i wracała do nich pragnąc, aby kimkolwiek był Wybraniec, zrobił, co do niego należało i ocalił świat czarodziejów. Potrzebny był pokój, najlepiej od zaraz.

Susan opatuliła się mocniej wełnianym kocem. We dworze zawsze panował chłód, niezależnie od pory roku. Odkąd pamiętała, dziwiło ją to. Parę razy odwiedziła wraz z rodziną Malfoy Manor podczas lata i dopiero tam poczuła ciepło panujące w domu. Niestety w Green Hall nie tylko chłód przeszkadzał dziewczynie. Mrok panujący w jadalni oraz korytarzach często powodował u niej nieprzyjemne wizje tego, co może się czaić za następnym zakrętem. Nie ufała nikomu. Nie wierzyła, że żaden Śmierciożerca nie mógłby nagle pojawić się we dworze, nie robiąc jej krzywdy. Mimo że jej rodzice byli szanowani w społeczeństwie, sprzeciwili się Czarnemu Panu i musieli umrzeć. Tylko tyle wiedziała w tej sprawie, ale strach przed poplecznikami Voldemorta nigdy nie zniknął.

Ten wieczór miał być spokojny. Wszyscy domownicy wyszli na przyjęcie organizowane w Malfoy Manor, aby Draco i Astoria mogli poznawać siebie przed zawarciem związku małżeńskiego zaraz po ukończeniu szkoły. Kojarzone małżeństwa były dla niej abstrakcją i nie mogła pogodzić się z tą dziwną tradycją. Wiedziała, że gdyby jej rodzice nadal żyli, sama musiałaby w tej chwili spędzać wiele czasu ze swoim przyszłym mężem, którego mogłaby nigdy nie pokochać. A kto mógłby nim zostać? Nie będąc sierotą, miałaby takie same prawo do zawierania przyjaźni, co siostry Greengrass, byłaby popularna i lubiana. Nie za swój charakter oczywiście, ale za pieniądze i pozycję. Nie byłaby traktowana jak powietrze na wszystkich uroczystościach. Więc kto by jej przypadł? Blaise Zabini? Nie widziała tego chłopaka od paru lat, więc nie wiedziała jak wygląda, ale przeczuwała, że do przystojnych nie należał. Ani nie grzeszył inteligencją.

Siedząc na podłodze przed kominkiem, delektując się zostawionym przez skrzaty domowe winogronem, łamała zasady miejsca, w którym mieszkała. Zabronione było przebywanie w salonie, kiedy nie podejmowano gości, jeść posiłki można było w jadalni albo  kuchni. Carol nienawidziła okruchów leżących na jej  nieskazitelnie czystej posadzce. I nie było sensu nikomu przypominać, że nie ona ją sprzątała.

Po pewnym czasie Susan zaczęła popadać w odrętwienie, pozwalając, aby Morfeusz zaczął wyciągać w jej stronę  dłonie. Nie opierała się. Ale kiedy usłyszała trzask zamykanych drzwi i szelest kroków kierujących się w stronę salonu, zerwała się na równe nogi, otrząsając z pozostałości tego, co mogło być snem.

Do salonu wkroczyła Astoria, a tuż za nią weszła Dafne rzucając swoje okrycie na najbliższe złocone krzesło. Nie bacząc na zakaz, starsza rozsiadła się na sofie. Chociaż Dafne się nie rozsiadła, a rozwaliła.  Susan spojrzała zdezorientowana na siostry. Astoria zauważyła stojącą naprzeciw Sewell.

- Żałuj, że z nami nie poszłaś – rzekła z nutą sarkazmu w głosie. – Było cudownie!

Susan spojrzała na starszą siostrę, która uśmiechnęła się do niej niepewnie i posłała porozumiewawcze spojrzenie. Doskonale wiedziały, że Astorii chodziło jedynie o czas, który spędziła w towarzystwie Dracona Mafoya.

Mimo tego, że młodsza siostra Greengrass miała już narzeczonego, druga wcale się tym nie przejmowała. Wystarczyło jedno spojrzenie na Dafne, a było widać, że szczerze nudziły ją te ciągłe rozmowy z Malfoyu. Ale nigdy nie była zazdrosna.

Dafne patrzyła teraz na Susan jakby doskonale wiedziała, co przyrodnia siostra ma na myśli. I kiedy Astoria podążyła za rodzicami do sypialni na piętrze, wstała i przysiadła się do niej. Blondynka posłała jej szczery uśmiech.

- Astoria jest czasami dziecinna – wyjaśniła Dafne i pociągnęła trochę wełnianego koca, którym owinęła się Susan. – Chyba zawsze marzyła, że któregoś dnia stanie się panią Malfoy. W końcu spędzała z Draconem tyle czasu w Hogwarcie.

Susan nie wiedziała, co ma odpowiedzieć. Wpatrywała się w Dafne z zaskoczeniem. Nigdy nie rozmawiały na żadne tematy rodzinne. W ogóle ze sobą nie rozmawiały. I blondynka musiała zdawać sobie z tego sprawę.

- Ale ona jest naprawdę naiwna – rzekła po długiej ciszy Dafne. Tym razem brunetka musiała się uśmiechnąć. Nie słyszała jeszcze, żeby któraś z sióstr mówiła o drugiej coś złego.  Zawsze były wobec siebie miłe, grzeczne. – Ona naprawdę wierzy, że któregoś dnia Draco ją pokocha, że będą stanowili szczęśliwą rodziną.

- A nie będzie tak? – Dafne spojrzała na siostrę ze zdziwieniem.

- To małżeństwo zawierane jest jedynie po to, aby przedłużyć czystość krwi, a także połączyć nasze dwa majątki. Nie ma wiele wspólnego z miłością.

- Skąd…? – Wyrwało się Susan.

- Bo Draco nie potrafi kochać. A nawet gdyby kiedyś, naprawdę coś poczuł, to nie do Astorii. Wszyscy uważają ją za głupią.

A nie jest tak?, pomyślała dziewczyna i zagryzła wargę. Wiedziała, że to małżeństwo na pewno nie będzie udane, jednak sądziła, że oni coś do siebie czują, dlatego zgodzili się na taki układ. A właśnie Dafne rozwiała wszelkie wątpliwości, które pojawiły się przez te parę tygodni w myślach Susan.

- A jak ty się dzisiaj bawiłaś? – zapytała brunetka, aby zmienić temat.

To było niesamowite, że we dwie siedziały ramię w ramię i prowadziły swobodną pogawędkę na temat dzisiejszego wieczoru. Susan wcale nie żałowała, że nie poszła przywitać się ze starymi znajomymi. A przed wyjściem, Dafne, sprawiała wrażenie, że również chciałaby zostać w domu i rozkoszować się samotnością. Jednak jako pierworodna córka, musiała wyjść i grać dobrą minę do złej gry.

- Było… normalnie – odpowiedziała na pytanie i spojrzała na przybraną siostrę z tajemniczymi iskierkami w oczach. – Poznałam kogoś.

Ta wiadomość wcale nie wywarła wrażenia na Susan. Jej siostra poznawała mnóstwo mężczyzn na przyjęciach, a potem opowiadała o wrażeniach swojej młodszej siostrze. Jak dotąd jej urodzie nie oparł się żaden młody czarodziej, co tylko wzmacniało pewność brunetki, iż ta rozmowa wcale nie będzie miła.

- Kogo?

- Nazywa się Teodor Nott – odpowiedziała od razu Dafne, spodziewając się podobnego pytania. Susan westchnęła i zacisnęła zęby. Tak, to z pewnością będzie nudna rozmowa, zakpiła i  udała zainteresowanie. – Dwa lata temu przeniósł się z rodziną w te strony Anglii. Również uczęszcza do Hogwartu – dodała.

- To dlaczego poznałaś go dopiero teraz, a nie dwa lata temu?

- Głuptasie, przecież ostatnie dwa lata wakacji spędziłyśmy w rezydencji, we Francji. To było po prostu niemożliwe. Ale…

Dafne musiała się komuś wygadać. Brunetka przestała jej słuchać. Nigdy nie interesowała się dziećmi znajomych Thomasa i Carol. Życie towarzyskie przyrodnich sióstr również nie było ciekawe, a Susan wręcz nudziło. Sama nie chciała obracać się w kręgu ludzi, dla których liczyła się tylko czysta krew.

W Green Hall nigdy nie wpajano im, że mugolacy są inni, gorsi. Ale też nie wspominano o nich zbyt często. Susan pamiętała moment, kiedy Carol rzuciła coś o mugolskiej rodzinie, która została wymordowana przez jakiegoś szaleńca. Był to zwykły, niemagiczny zabójca, jednak sprawa była na tyle poważna, iż odpowiedni artykuł został opublikowany w Proroku Codziennym.  Ta nagła rozmowa miała miejsce przy obiedzie, kiedy Susan miała zaledwie dwanaście lat i wróciła do dworku na przerwę wakacyjną. Thomas rozumiejąc, że jego żona przejmuje się sprawami mugoli, wściekł się i z gniewnym wyrazem twarzy odszedł od stołu. Od tamtej pory w domu panowała cisza.

- Susan! Mówię do ciebie – Dafne wyglądała na złą.

- Przepraszam. O czym mówiłaś? – zapytała dziewczyna i chcąc udobruchać przyrodnią siostrę, złapała ją za rękę.

- Mówiłam o twoim nowym początku w Hogwarcie – powiedziała hardo. – Doskonale wiem jak traktują cię nasi znajomi, ale powiedziałam im dzisiaj, żeby z tym skończyli. Może i jesteś sierotą, ale mieszkasz z nami od szesnastu lat, więc mimo wszystko jesteś moją siostrą. I od tej pory,  nie pozwolę ci ukrywać się po kątach, tak jak to robiłaś w Beauxbatons.

Zaskoczona Susan podniosła się z podłogi i spojrzała z pogardą na przyrodnią siostrę. Wcale nie podobało się jej, że nagle ktoś się nią zainteresował. Po tylu latach!

- Nie chcę od ciebie litości, Dafne – warknęła.

- Nie lituje się nad tobą, Susan. – Dafne również wstała z podłogi i mierzyła teraz brunetkę spokojnym spojrzeniem. – Przez ostatni rok w Beuxbatons obserwowałam, co robisz i zrozumiałam, że powinnaś zacząć chwytać życie garściami. Marnujesz się, po prostu.

- Ale jest mi z tym dobrze – krzyknęła Susan, a echo jej słów rozniosło się po całym domu. Od razu umilkła w obawie, że ten nagły wybuch może przyciągnąć uwagę rodziców.

- Przemyśl tę sprawę. Dobranoc.

Dafne nigdy o nic nie prosiła, po prostu dawała wybór. A ludzie najczęściej się na to nabierali i ulegali. Tym razem postąpiła tak samo. Blondynka wspinając się po schodach doskonale zdawała sobie sprawę, że prędzej czy później jej siostra przyjdzie do niej z prośbą o pomoc, a wtedy ona będzie mogła powtórzyć wszystko, co powiedziała jej do tej pory.

Dziewczyna mimo tego, że Susan była sierotą, szanowała ją. Nigdy nie powiedziała złego słowa, a kiedy pojawiała się taka potrzeba, broniła ją. Tak samo postąpiła dzisiaj, kiedy Blaise Zabini z pogardą zapytał, dlaczego tej małej sierotki z nimi nie ma, bo chciał się zabawić. Nie spodziewał się, że jego słowa dotknął rozmówczyni. Uderzyła go.

Dafne była już u szczytu schodów, kiedy  Susan ją dogoniła i siłą odwróciła  swoją stronę. Dziewczyna zachwiała się na stopniach.

- Zgadzam się.

Blondynka tylko się uśmiechnęła i zaciągnę przyrodnią siostrę w stronę swojej przestronnej sypialni.

*

Draco Malfoy stał w ciemnej i zimnej komnacie wpatrując się w szarą podłogę. Został wezwany do pomieszczenia zajmowanego przez Voldemorta już jakiś czas temu, ale jeszcze nie dowiedział się w jakim celu.

Szesnastolatek był zmęczony. Wieczorne przyjęcie jeszcze nie dobiegło końca, a on musiał wyjść na spotkanie z Czarnym Panem. Nie rozumiał, dlaczego Pan chce go widzieć właśnie w tej chwili. Naprawdę dobrze się bawił. Jednak coś niespodziewanego musiało się wydarzyć.

Draco często żałował, że pozwolił sobie wypalić Mroczny Znak na przedramieniu. Nie chciał jeszcze dołączać do grona popleczników Voldemorta. Jednak uwięzienie jego ojca w Azkabanie sprawiło, że musiał szybko dorosnąć. Nie mógł już się kryć w swojej sypialni, kiedy Czarny Pan wzywał na zebranie. Stawiał się wraz z matką, nie chcąc narazić się na nieprzyjemności. A kary zdarzały się bardzo często.

- Zapewne zastanawiasz się, dlaczego zepsułem ci zabawę.

Głos Voldemorta rozległ się tuż za jego plecami. Draco siłą woli starał się nie wzdrygnąć, kiedy blada dłoń prześlizgnęła się po jego plecach. Stał dumny i wyprostowany.

- Zauważyłem, że na przyjęciu nie pojawiła się dziedziczka Sewellów. Wyjaśnij.

Draco nie odpowiedział od razu na zadane pytanie. Musiał sobie najpierw przypomnieć kim była ta dziewczyna. Na początku nie wiedział, o kogo chodzi. Dopiero po chwili zobaczył przed oczami drobną postawę Susan i jej ciemne oczy. Mimowolnie uśmiechnął się na myśl o jej zagubieniu wśród wielkiego tłumu obcych.

- Nie wiem, Panie – odpowiedział  i skłonił lekko głowę. – Nie wiedziałem Susan Sewell od trzech lat. Nikt o niej nie rozmawia.

Voldemort zacmokał z pogardą. Młodzi ludzie są naprawdę głupi, pomyślał.  

- Dowiedz się. Potrzebuje informacji. A słyszałeś może o jej przeniesieniu do Hogwartu?

- Nie, Panie.

Draco czekał, aż fala zaklęcia uderzy  w jego ciało. Jednak nie poczuł żadnego bólu. Podniósł wzrok i napotkał pogardliwe spojrzenie Czarnego Pana. I odetchnął, kiedy zobaczył, że żadna różdżka nie jest w niego wymierzona. Skłonił się więc i zaczął wycofywać z komnaty.

- Zostaw  odpowiedź na pergaminie przy kominku, kiedy będziesz szedł na spoczynek.

Kiedy Draco zniknął za mahoniowymi drzwiami, Voldemort podszedł do małego okienka dającego słabe światło za dnia.

Jest jeszcze tyle do zrobienia, Nagini – wysyczał, a leżący z ukryciu wąż zaczął sunąć w jego stronę. Sewell jeszcze zapłaci za błąd swoich rodziców. Zasili moje szeregi, choćbym miał ją zmusić do tego siłą.

W odpowiedzi Nagini tylko zasyczała.

Ta mała już jest moja.

________________________________

I pierwszy rozdział już za mną.

I moje koszmarne, nienaturalne dialogi, na których niestety się skupiłam. A wiem, że moją mocną stroną są opisy przeżyć wewnętrznych oraz życiowe historie.

Podoba się? Bo ja myślę, że jeszcze będę musiała się nieźle postarać, aby to opowiadanie stało się prawdziwą perełką.