Prolog: Skrócona lekcja historii.

Pierwszy raz uciekłam z domu mając siedem lat. Moi przybrani rodzice zabronili mi chodzenia do mugolskiej szkoły podstawowej, więc spakowałam jedzenie do małego, zielonego plecaka i wyszłam z dworku. Na wolności spędziłam całe dwa dni, a trzeciego odnaleźli mnie całą przemoczoną, zmarzniętą oraz odwodnioną. Były to najgorsze dni w całym moim życiu. Oczywiście zostałam surowo ukarana za swój wyskok. Przybrana mama zamknęła mnie na jednym piętrze ogromnego dworu rodzinnego i zabroniła mi kontaktować się z jej córkami. Pamiętam jak płakałam przez pierwsze  dni, ale potem doszłam do wniosku, że dobrze mi samej. Samotność była moim największym przyjacielem, jedynym. Miałam do dyspozycji ogromny korytarz pełen portretów przodków oraz małą biblioteczkę, z której zazwyczaj korzystał Thomas, mój przybrany ojciec.

Drugi, ostatni, raz uciekłam mając dziesięć lat. Nie nauczyłam się posłuszeństwa, które było wymagane w Green Hall. Powtórzyłam błąd sprzed trzech lat, jednak byłam bardziej przygotowana. Tym razem poza domem przebywałam ponad tydzień, a kiedy mnie odnaleźli, już na nich czekałam.

Dopiero ten drugi raz dał do myślenia Thomasowi i Carol. Przestali mnie traktować jak obcą osobę i zaczęłam mieć takie same prawa jak ich córki: Dafne i Astoria. Została wprowadzona do londyńskiej socjety i za wszelką cenę starałam się podołać nowym zasadom, a także obowiązkom. Muszę przyznać, że jako dziesięciolatce nie było mi łatwo.

Mimo mojego nagłego awansu społecznego ze sieroty,  na członka szanowanej londyńskiej arystokracji, nadal nie potrafiłam zdobyć uczucia Carol. Nie byłam kochanym dzieckiem, raczej problemem, który spadł na przybranych rodziców zaraz po śmierci moich.

Usilnie starałam się zaprzyjaźnić z dziećmi innych wielmożnych rodzin, ale nigdy mi to nie wychodziło. Traktowali mnie z góry. Byłam przyjacielem zastępczym, w razie gdyby zabrakło kogoś innego. A tak bardzo pragnęłam jedynie trochę uwagi.

Parę miesięcy po swoim debiucie zostałam wraz z Dafne posłana do Akademii Magii Beuxbatons*. Astoria musiała zaczekać jeszcze jeden rok, aby do nas dołączyć. Miałam nadzieję, że moje pierwsze lata szkolne będą o bardziej satysfakcjonujące niż miesiące spędzone w Green Hall. Dopiero na południu Francji odizolowana od większości rodziny Greengrass i w jakimś stopniu czułam szczęście.

Dafne od razu znalazła przyjaciół. Byłam pewna, że użyła nie tylko swojego dziecinnego wdzięku, ale i nazwiska, które pozwalało jej na  wiele. A ja musiałam zadowolić się byciem przybraną siostrą panny Greengrass. Nadal ciągnęło się za mną widmo śmierci moich rodziców.

Do piętnastego roku życia pozostałam bez przyjaciół. Wolny czas spędzałam na nauce, kształcąc swoje umiejętności magiczne, starając się być najlepsza w klasie. Wychodziło mi to z niemałym trudem, ale podołałam zadaniu i ukończyłam swój ostatni rok w Beuxbatons. Miałam wrócić do Londynu. Moja rodzina postanowiła przenieść Dafne i mnie do szkoły, w której uczyła się Astoria – Szkoły Magii i Czarodziejstwa w Hogwarcie. Wiedziałam, że nie będę tęskniła za Francją.

Nie jestem wdzięczna rodzinie Greengrass za przygarnięcie mnie po śmierci rodziców. Nienawidziłam tego domu, nie znosiłam Astorii, a Dafne jedynie tolerowałam. Thomasa i Carol szanowałam jak mogłam, jednak nigdy ich nie kochałam. Moment, w którym dowiedziałam się, że wracam na wyspy, ucieszył mnie. Bo tam, w Hogwarcie, zaczęło się moje prawdziwe życie…

Nazywam się Susan Sewell, a to jest moja historia.

____________________________________________________

* Naukę w Akademii Magii Beuxbatons rozpoczyna się rok szybciej niż w Hogwarcie.

I mamy kolejne opowiadanie, które powstało pod wpływem chwili. Sama nie spodziewałam się, że nagle zacznę chcieć podołać kolejnym terminom publikowania postów, ale skoro innym się udaje, to dlaczego ja mam się zgubić w tłumie? 

Historia Susan Sewell jeszcze jest w trakcie popraw i wpisywania nowych pomysł, a także kształtowania fabuły, jednak jestem naprawdę zadowolona z tego, co będę publikowała. 

Niektóre zakładki już są wykończone, jednak pozostała mi jeszcze Myślodsiewnia, gdzie powinnam napisać w jakim celu piszę "Trzy wspomnienia" i co się znajdzie w tym opowiadaniu. Bo staram się stworzyć coś nieopierającego się na Dramione, jak do tej pory. Ale mnie się uda?  

Zobaczymy.